Είναι ένα μεγάλο ερώτημα που έχω θέσει πρώτα απ όλα στον εαυτό μου αλλά και παρατηρώντας και την στάση ζωής και την συμπεριφορά άλλων ανθρώπων..
Μετά από πολύ περισκεψη έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μάλλον τελικά οι άνθρωποι δεν ξέρουμε τι ακριβώς ζητάμε. Μάλλον ταξιδεύουμε στη ζωή έτσι άσχετα, τυχαία, μέσα στα άγρια κύματα της με βάρκα την ελπίδα..
Νομίζουμε ότι ξέρουμε αλλά στη πραγματικότητα δεν ξέρουμε απολύτως τίποτα..
Οι περισσότεροι άνθρωποι για να νιώθουν ευτυχείς θέλουν να έχουν χρήματα, υλικά αγαθά, να διασκεδάζουν, να περνούν καλά, να είναι επιτυχημένοι, να είναι υγιείς, να είναι όμορφοι εμφανισιακά, να τους θαυμάζουν οι άλλοι, να τους αποδέχονται, να τους φροντίζουν, να τους νοιάζονται, να τους κατανοούν, να τους αγαπούν..
Τα θέλουν όλα αυτά και ίσως πολλά ακόμα αλλά ποτέ δεν μπαίνουν στη διαδικασία να σκεφτούν δύο πράγματα.
Αν υποθέσουμε ότι τα είχαν όλα αυτά θα ήταν σίγουρα ευτυχισμένοι;
Πόσα από αυτά είναι οι ίδιοι διατεθειμένοι να προσφέρουν στους άλλους ανθρώπους; Και γιατί παραπονούνται ότι δεν τα λαμβάνουν από τους άλλους ανθρώπους όταν οι ίδιοι δεν είναι διατεθειμένοι να τα τα προσφέρουν σε άλλους..
Βλέπουμε συχνά ανθρώπους που έχουν τα περισσότερα από αυτά και ίσως μερικές φορές και όλα.. Αλλά και πάλι ποτέ δεν είναι ευχαριστημένοι.. Πάλι κάτι θα βρουν ώστε να παραπονεθούν, να γκρινιάξουν, να νιώσουν αδικημένοι και να βρίσκονται συνεχώς σε μια εναγώνια προσπάθεια να κατακτήσουν κι άλλα πράγματα κι αλλά κι άλλα κι άλλα, αλλά και πάλι μπροστά τους εμφανίζεται το κενό..
Άραγε γιατί συμβαίνει αυτό;
Δύσκολη η εξίσωση αυτή με πάρα πολλούς άγνωστους..
Δεν θέλω να πλατειάσω σε θεωρίες και μεγάλες φιλοσοφίες..
Απλά η ζωή μου έδειξε ένα δρόμο προς την επίλυση της δύσκολης αυτής εξίσωσης.. Δρόμο όμως, όχι τη λύση καθώς ίσως η εξίσωση αυτή να μην έχει πραγματικά καμία λύση..
Ακόμα όμως και έτσι να είναι σημασία δεν έχει το αποτέλεσμα.. Πιο μεγάλη σημασία έχει η προσπάθεια... Το μαγικό ταξίδι της επίλυσης αυτής της εξίσωσης..
Ο δρόμος αυτός λοιπόν είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.. Αυτόν δεν γνωρίζουμε ως άνθρωποι η μάλλον ίσως τον γνωρίζουμε υποσυνείδητα αλλά τρέμουμε να το δούμε στην πραγματικότητα και στη πραγματική ζωή γυμνό μπροστά στο καθρέφτη.. Δειλιάζουμε να το κοιτάξουμε κατάματα φοβούμενοι μήπως δούμε ένα πρόσωπο απαίσιο, αποκρουστικο που ούτε οι ίδιοι δεν θα το ανεχόμαστε ποτέ..
Έτσι φτιάχνουμε ένα άλλο πρόσωπο, ένα πρόσωπο ρετουσαρισμένο με προσδοκίες, ψέματα και αυταπάτες που το παρουσιάζουμε στους άλλους ανθρώπους με σκοπό να πετύχουμε αυτά που έχουμε θέσει ως στόχους..
Και αντε τα καταφέραμε και την πουλήσαμε την πραμάτεια μας, πουλήσαμε την μούρη που επιμελώς φτιάξαμε..
Το αποτέλεσμα;
Μετά από κάποιο διάστημα η μάσκα θα πέσει όπως γίνεται με όλες τις μάσκες.. Και τότε θα φανεί όλη η ασκήμια που επιμελώς κρύβαμε πίσω από αυτήν..
Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι άνθρωπος αν δεν μπορέσει έστω να προσεγγίσει το πραγματικό του εαυτό, να βιώσει ψυχικά τις αδυναμίες του, τα τραύματά του, τα πάθη του αλλά και τα όποια προτερήματα του και δεν σταματήσει να εξωραΐζει τον εαυτό του θεωρώντας τον προνομιούχο σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους, δεν πρόκειται να νοιώσει ποτέ ευτυχία
Αυτό που περιγράφω παραπάνω λέγεται αυτοαγαπη.. Αγαπώ εαυτό μου έτσι όπως πραγματικά είναι και δεν αγαπώ ένα ψεύτικο εγωκεντρικό είδωλο που έφτιαξα μόνος για να σκεπάζω τα σημάδια από τις αδυναμίες, τα τραύματα και την όποια ασχήμια του..
Όταν καταφέρει λοιπόν ο άνθρωπος να πετάξει από πάνω του τη μάσκα και έτσι γυμνός να σταθεί απέναντι στον εαυτό του και στους άλλους, τότε θα ξεκινήσει να κατανοεί πραγματικά το τι ακριβώς ζητά η ψυχή του.. Τότε θα έχει βρει το δρόμο προς την επίλυση αυτής της εξαιρετικά δύσκολης εξίσωσης που λέγεται ευτυχισμένη ζωή..
