Τα μέτρα που λαμβάνονται είναι ιδεοληπτικά εξαρχής.
Δε χρειάζεσαι τη διασκέδαση, την κοινωνικοποίηση, την ψυχαγωγία.
Δε θα κυκλοφορείς τα βράδια, γιατί τα βράδια κυκλοφορούν οι νέοι και οι ρέμπελοι και όχι οι καθωσπρέπει νοικοκυραίοι.
Οι ελευθερίες μας και το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση της ζωής και της ύπαρξής μας καταστρατηγούνται μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ.
Ενώ βέβαια ταυτόχρονα δε γίνεται τίποτα στα νοσοκομεία, στα ΜΜΜ και στα σχολεία.
Μόνοι μας θα μείνουμε...σε μια οθόνη μπροστά θα τα κάνουμε όλα.
Δε θα χρειαζόμαστε κανέναν άνθρωπο στο πλάι μας, καμιά συλλογική δραστηριότητα, καμία αγκαλιά κανένα χάδι.
Όσοι είμαστε σε συλλογικότητες, προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να βρούμε τρόπους να κάνουμε πράγματα, να βρισκόμαστε, να συνυπάρχουμε...
Να υπάρχουμε.
Τα μέτρα είναι ιδεοληπτικά το ξαναλέω, και κινούνται προς μια νέα εποχή ακραίου ατομικισμού και ψηφιοποίησης των πάντων.
Και δεν κάνω καν αναφορά στο πόσοι άνθρωποι έχουν διαλυθεί όχι μόνο ψυχολογικά, αλλά και οικονομικά...
Η φτώχια θεριεύει, και δε μιλάει κανείς.
Εδώ θα είμαστε και θα το δούμε...ο κορονοϊός θα φύγει, αλλά η ζωή μας θα έχει αλλάξει οριστικά.
Εκτός αν ξυπνήσουμε, έστω και τώρα, και καταλάβουμε ότι μας εκμεταλλεύονται και μας διαλύουν έναν προς έναν, λίγο λίγο, κάθε λεπτό.
Εκτός αν βρούμε το κουράγιο και τη δύναμη μέσα από το φόβο, και διεκδικήσουμε τη ζωή μας, έστω και τώρα,
μήπως και προλάβουμε κάτι.
Μακάρι.
