ΙΟΙ ,ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΒΡΟΥΝ ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΣ !

Ιοί: ζωντανοί ή πεθαμένοι;

Κανείς δεν το γνωρίζει ακριβώς.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως οι ιοί είναι πεθαμένοι, γιατί δεν διαθέτουν μεταβολισμό και δεν πολλαπλασιάζονται.
Θα μπορούσαμε όμως εξίσου να πούμε πως ζουν, αφού τα καταφέρνουν και διεισδύουν σε ξένα κύτταρα, τους παραδίδουν τα «σχέδια» κατασκευής τους και τους αναθέτουν μετά να παρασκευάζουν συνεχώς ακριβή αντίγραφα του ιού αυτού.
Ο,τι όμως κι αν είναι, τα αδιανόητα αυτά μικρά πλάσματα, που έγιναν ορατά μόνο με τη βοήθεια φοβερά δυνατών ηλεκτρονικών μικροσκοπίων, είναι οι πιο επικίνδυνοι εχθροί της υγείας μας. 

 Αδύνατον να τα πιάσεις, να τα φρενάρεις, να τα διώξεις.

Κάθε ασθένεια που η αιτία της μας προβλημάτιζε, ήρθε τελικά η ώρα που συνδέθηκε με τους ιούς.
Ετσι, έχει ειπωθεί πως και ο καρκίνος είναι μια ασθένεια που προκαλείται από ιούς.
Για τη θεωρία αυτή υπήρξαν στρατευμένοι υπερασπιστές και φανατικοί πολέμιοι.
Κι είχαν και οι δύο δίκιο.


Γιατί ο καρκίνος μπορεί να μην είναι γενικά «ιογενής νόσος», όμως ιοί μπορούν σαφώς να προκαλέσουν καρκίνο.

Τέτοιοι ιοί χαρακτηρίζονται ως καρκινικοί ιοί.
Οι Αμερικανοί ερευνητές του καρκίνου Μπάλτιμορ, Μπαλμπέκο και Τεμίν πήραν το 1975 το Νόμπελ Ιατρικής γιατί μπόρεσαν ν᾿ αποδείξουν την
αλληλεπίδραση μεταξύ καρκινικών ιών και γενετικού υλικού των κυττάρων του σώματός μας.
Οι καρκινικοί ιοί τρυπώνουν μέσα σε φυσιολογικά κύτταρα και τα μεταλλάσσουν έτσι, ώστε αυτά γίνονται καρκινικά κύτταρα, δηλαδή εχθροί του σώματός μας.

Ιοί που κατ’ εξοχήν εμφανίζονται όταν πρόκειται για μια τέτοιου είδους μετάλλαξη ενός
φυσιολογικού κυττάρου σε καρκινικό, είναι οι ιοί του έρπητα.
Πρόκειται για μιαν αρκετά πολυμελή οικογένεια ιών,με διαφορετική δομή και διαφορετική επίδραση πάνω στον κάθε οργανισμό, που όμως όλοι συγγενεύουν μεταξύ τους και έχουν αντίστοιχα έναν παρόμοια δυσάρεστο χαρακτήρα.

Σχεδόν κάθε άνθρωπος έχει έρπητα ισοβίως

Επιδημιολόγοι υπολόγισαν ότι ένα 90% περίπου του πληθυσμού της Ευρώπης και της Αμερικής έχει ήδη μολυνθεί τουλάχιστον από έναν από τους έξι βασικούς τύπους του ιού του έρπητα.
Δηλαδή από ιούς που μένουν για πάντα στον οργανισμό μας.

Γιατί αυτό είναι το διαβολικό σ’ αυτούς τους ιούς: μετά την πρώτη επαφή μας μ᾽ έναν ιὀ του έρπητα, ο ιός αυτός δεν εξαφανίζεται αλλά μένει κρυμμένος -σε κάποιες πτυχές του οργανισμού μας, σαν σε χειμερία νάρκη- μέσα στο σώμα μας.

Κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, π.χ. σε περίπτωση εξασθένισης της αυτοάμυνάς μας, ο ιός αυτός αφυπνίζεται και δραστηριοποιείται και μπορεί να προκαλέσει μια νέα ανάφλεξη της ιογενούς νόσου.

Είναι ακόμα δυνατόν ο ιός αυτός, λόγω της αντίδρασης του σώματός μας στην πρωτογενή μόλυνση, να προκαλέσει ισχυρότερες κυτταρικές μεταβολές κι έτσι να δημιουργηθούν καρκινικά κύτταρα.

Ἐτσι υποθέτουν, για παράδειγμα, πως ο ιός που χαρακτηρίζεται ως έρπης συμπλεγματικός τύπου ΙΙ είναι ένας εν δυνάμει καρκινικός υπαίτιος,που πρέπει να συνδέεται με τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας.

Η αρχική μόλυνση με ιούς του έρπητα δεν λαμβάνεται συνήθως σοβαρά υπόψη ούτε από τον ασθενή ούτε από το γιατρό.
Δεν σημαίνει άλλωστε πως κάθε επίθεση ιών του έρπητα στα φυσιολογικά μας κύτταρα οδηγεί σε κάποια μορφή καρκίνου.
Είναι πιθανόν να περιοριστεί η ιστορία σε μιαν εκ νέου εμφάνιση του έρπητα ή να εμφανιστεί επιδείνωση σε άλλες ασθένειες, όπως ας πούμε σ᾽ ένα στομαχικό έλκος.

Ιδιαίτερη θέση καταλαμβάνει στο θέμα ένας ιός της ομάδας Ι του έρπητα, ο οποίος προκαλεί τον έρπητα ζωστήρα.
Η ασθένεια ονομάζεται ζωστήρας και ο ιός Varicella-Zoster-Virus..
Ο ιός στην αρχή δεν προκαλεί ζωστήρα, γιατί την πρωτογενή μόλυνση από τον ιό τη γνωρίζουμε ως ανεμοβλογιά.

Μόλις υποχωρήσει η ανεμοβλογιά που προκλήθηκε από την πρώτη μας επαφή με τους ιούς, νομίζουμε πως και οι ιοί σκοτώθηκαν όλοι και εγκατέλειψαν τον οργανισμό μας.
Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι, γιατί παραμένουν ένα σωρό ιοί ζωστήρα μέσα στο σώμα μας, σε κατάσταση ύπνου.

Σκοτώνουν όταν μας βρουν ανυπεράσπιστους

Ξυπνούν όμως, όταν το σώμα μας είναι εξασθενημένο. Τότε οι ιοί, υπολογίζοντας σε μια καλή ευκαιρία, διεισδύουν ανενόχλητοι στα υγιή μας κύτταρά και, παρασύροντάς τα να κατασκευάσουν αντίγραφα της δικής τους δομής, μπορούν μετά να σκοτώσουν.

Το σώμα μας μπορεί να εξασθενίσει από μια σοβαρή ασθένεια, από φάρμακα που καταπιέζουν την αυτοάμυνά μας ἡ από ψυχικές ταλαιπωρίες όπως πένθος, κατάθλιψη ή το πολυαναφερόμενο καθημερινό στρες.
π.χ Σε αναγγελία θανάτου στενού συγγενικού μας προσώπου "καίμε"  μέχρι και 400 mgr βιταμίνης C  την ημέρα ( η ημερήσια πρόσληψη είναι  περίπου 80mgr) . "Ξεμένουμε" από αντιοξειδωτικά  ,πέφτει το ανοσοποιητικό, και αν δεν προσέξουμε σε λίγο καιρό αποχωρούμε από τη ζωή.
 Ο σοφός λαός το λέει απλά "πέθανε από τη στενοχώρια του"!

Ξαφνικά παρουσιάζονται κατά μάζες: αφυπνισμένοι και ενεργοί,  πολλοί ιοί ζωστήρα μαζί επιχειρούν να επιτεθούν στα κύτταρά μας.
Να όμως που μέσα στον οργανισμό μας διαθέτουμε ένα σωρό από εκείνα τα ειδικά αντισώματα εναντίον αυτών των ιών, εκείνα που κάποτε, κατά την πρώτη μας μόλυνση με την ανεμοβλογιά, είχαν δημιουργηθεί για να βοηθήσουν στην καταπολέμηση των συμπτωμάτων της ανεμοβλογιάς.

 Μερικούς απ’ αυτούς τους σπεσιαλίστες τους κρατήσαμε στις αμυντικές μας ομάδες.

Μόλις οι αφυπνισμένοι από τη χειμερία νάρκη τους ιοί ζωστήρα πάρουν το δρόμο για τα κύτταρά μας, τα εναντίον τους ειδικά αντισώματα σημαίνουν συναγερμό, πολλαπλασιάζονται με φοβερή ταχύτητα και ορμούν στα ξένα χαρακτηριστικά των ιών του ζωστήρα, δηλαδή στα αντιγόνα τους.

Και δεν πρέπει να συλληφθούν μόνο οι αρτιμελείς ιοί.
Γιατί, πλάι σε κάθε αρτιμελή ιό, υπολογίζουμε τουλάχιστον ΙΟΟ μικροτεμάχια ιού,τα οποία επίσης διεισδύουν στα κύτταρά μας. Αυτά δεν είναι ικανά να παρασύρουν το κύτταρό μας στην κατασκευή ολόκληρων ιών, το μεταβάλλουν όμως τόσο πολύ που να μην μπορεί πια ν᾽ αναγνωριστεί ως κύτταρο του οργανισμού μας και να γίνεται εχθρός μας.

Όταν τα αντισώματά μας ενώνονται με μάζες εχθρών σε ανοσοσυμπλέγματα, τα οποία, σ᾽ έναν εξασθενημένο κυρίως οργανισμό -όπου εξασθενημένη είναι και η αυτοάμυνά του-, διαλύονται μόνο εν μέρει: έχουμε όλες τις αντιδράσεις που χαρακτηρίζουν μια ανοσοσυμπλεγματική νόσο.

Μια τέτοια λοιπόν αυτοάνοση νόσος είναι ο έρπης ζωστήρας.
Μη διαλυμένα ανοσοσυμπλέγματα, που δημιουργούνται από αντιγόνα ζωστήρα και αντισώματά, έχουν την τάση να εγκαθίστανται στους λεγόμενους αποδέκτες νευρικών κυττάρων, των οποίων η δομή έχει ήδη μεταβληθεί εξαιτίας της επίθεσης του ιού.
Τα ανοσοσυμπλέγματα που έχουν προσκολληθεί κατά μήκος των νεύρων ενεργοποιούν εκεί το συ-
μπληρωματικό σύστημα που έχει τεθεί σε συναγερμό για να διαλύσει ενζυμικά τα νοσοσυμπλέγματα.  
Αυτό πάλι οδηγεί σε φλεγμονή, σε βλάβη των νευρικὠν κυττάρων, σε πόνο και στα τυπικά χαρακτηριστικά της νόσου του έρπητα ζωστήρα: στη δημιουργία φυσαλίδων στο δέρμα, στους πρησμἑνους λεμφαδένες, στη φαγούρα, στο κάψιμο και στο μυρμήγκιασμα, στη γενική κακουχία.

Πριν από μερικά χρόνια, οι επιστημονικές εργασίες πάνω στο θέμα της αντιμετὡπισης του έρπητα ζωστήρα συμφωνούσαν σε μεγάλο ποσοστό στο ότι δεν υπάρχει αντιμετὡπιση της αιτίας αυτής της ασθένειας.
Ἑκαναν επαλείψεις των φυσαλίδων με κορτικοειδείς αλοιφέςκαι χορηγούσαν βιταμίνη Β12 ή τις ονομαζόμενες γαμα-σφαιρίνες.

΄Ομως οι γιατροί ήταν σίγουροι πως όλα αυτά δεν θα βοηθούσαν στην ουσία και πολύ και ότι -όπως και στο συνάχι- θα ᾽πρεπε κανείς απλὠς να περιμένει ώσπου ο ζωστήρας να υποχωρήσει μόνος του.
 Γιατί ύστερα από δυο-τρεις εβδομάδες αυτός ο έρπητας γίνεται μόνος του καλά και εύκολα ξεχνιέται.

Εκτός βέβαια αν εμφανιστεί η μετά τον έρπητα ζωστήρα νευραλγία, εκείνη δηλαδή η συνέπεια που προσβάλλει συχνά ηλικιωμένους ιδίως ανθρὠπους και εκδηλώνεται με βασανιστικούς πόνους στα νεύρα, που ιατρικά δεν εἰναι αντιμετωπίσιμοι και που διαρκούν χρόνια ή και ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή τους.΄

Πολλοί γιατροί δεν λαμβάνουν υπόψη τους -ίσως γιατί κατά τη διάρκεια των σπουδών τους δεν έτυχε ν᾽ ακούσουν τίποτε γι ’ αυτό-πως υπάρχει για το ζωστήρα και ιδίως για την επαπειλούμενη νευραλγία μετά τον έρπητα μια σίγουρη βοήθεια, αν αυτή χορηγηθεί εγκαίρως και σε μεγάλες δόσεις:

Είναι τα ενζυμικά μίγματα, που επιδρούν επιλεκτικά κατά των αυτοάνοσων νόσων.

Οι διστακτικοί γιατροί δεν βλέπουν το συσχετισμό μεταξύ χορήγησης ενζύμων και καταπολέμησης των ιών.
Κάνουν πολλές φορές το ολέθριο λάθος και χορηγούν αντιβιώσεις και μάλιστα ευρέως φάσματος !

Τα ανοσοποιητικά μας Συστήματα- γιατί είναι τουλάχιστον δύο- πρέπει να τα έχουμε σε άριστη κατάσταση :Με τη σωστή διατροφή που περιλαμβάνει στο μεγαλύτερο μέρος της ,ωμές τροφές (ένζυμα-βιταμίνες -μετ.άλατα κλπ), Με Άσκηση καθημερινή, και με Θετική- καλή ψυχική κατάσταση.
Η Συνταγή είναι μία! Αυτή, η τόσο απλή! Αυτή και Μόνο αυτή θα μας εξασφαλίσει την πολυπόθητη Υγεία!

Πολικός 2016

Πηγές:
1. Ένζυμα- Οι δομικοί λίθοι της Ζωής και της Υγείας
Dr.Sven Neu -Dr.Karl Ransberger- Dr.Χρυσόστομος Παπαδημητρίου
2.Υγεία με σωστή διατροφή
Δρ Μ.Ο.Μπρούκερ
3.Τροφές που θεραπεύουν
Dr. Bernard Jensen