Του Tasos Petridis
Το νόημα χάθηκε για τον άνθρωπο όταν πείστηκε ότι το μόνο πράγμα που θα έδινε νόημα στη μίζερη ζωή του θα ήταν το να είναι με τους κερδισμένους, με τους πετυχημένους, με τους δυνατούς...
...όταν πείστηκε ότι κάποιες ζωές αξίζουν περισσότερο από κάποιες άλλες.
Αυτές οι αθλιότητες, βασισμένες στην άγνοια και στην απληστία, τον απέκοψαν από τον βασικό φυσικό κανόνα που θέλει τη ζωή ενιαία και αδιαίρετη, αλληλένδετη και πολύμορφη.
Όλα αυτά τον οδήγησαν σ' ένα ατελείωτο και αδιέξοδο κυνήγι, σε σχέσεις ανταγωνιστικές και ανθρωποφάγες, σε απέραντη μοναξιά, σε απογοητεύσεις και θλίψη, σε μια ζωή που εκλιπαρεί για λίγες μόνο σταγόνες υλικής απόλαυσης για να περάσει ακόμα μια ημέρα, ακόμα μια ημέρα χωρίς νόημα σ' αυτή την κατασκευασμένη υλιστική κόλαση, σ' αυτή την ανυπόφορη ψυχολογική φυλακή ενός υπερτροφικού Εγώ που βρίσκεται πάντα σε σύγκρουση με τ' άλλα.
Ο άνθρωπος καταδίκασε με αυτό τον τρόπο τον εαυτό του να σέρνετε σαν το σκουλήκι στους υγρούς και δυσώδεις υπονόμους των μεγαλουπόλεων, να τριγυρνά έξω από τις φανταχτερές βιτρίνες μετρώντας και ξαναμετρώντας τα λιγοστά ψίχουλα από τις τρύπιες τσέπες του, με την αγωνία πάντα αν αυτά τα ψίχουλα θα μπορούσαν να φτάσουν για να ικανοποιήσουν τις δανεικές και ψεύτικες ανάγκες του, ανάγκες φτιαγμένες απ' αυτούς που εμπορεύονται τη ζωή, από τους δυνάστες του.
Είναι μια κατάσταση δίνης που σε καταπίνει εντός της, μια κατάσταση μοναχικής οδύνης που δεν σου επιτρέπει να αντικρίσεις, να διακρίνεις και να βιώσεις την αληθινή ομορφιά και τη μαγεία της ζωής, να σχετιστείς μαζί της και να νοιώσεις, χωρίς αγωνία και άγχος, το νόημά της, γιατί το μοναδικό νόημα της ζωής είναι να ζεις μια ζωή με νόημα.
...και τι δίνει νόημα...;
Μα κοίτα γύρω σου τη φύση και θα καταλάβεις...
Τα πανύψηλα τα δέντρα δεν απολαμβάνουν τη σκιά τους,
τα φυτά τα καρποφόρα δεν γεύονται τους καρπούς τους,
τα ποτάμια δεν ξεδιψούν απ' τα νερά τους,
τα λουλούδια δεν τρέφονται από το νέκταρ τους...
...όλα υπάρχουν για να φροντίζουν τη ζωή, όχι τον εαυτό τους.
Αντί για κέρδη, αντί για δύναμη και κυριαρχία, διάλεξε μια ζωή που θα φροντίζει τη ζωή, μια ζωή που θα μοιράζεται, που θα βοηθά, που θα συμπονά, που θα χαίρεται με τη χαρά...μια γιορτή ατελείωτη είναι η ζωή, ούτε μάχες ούτε πόλεμος είναι, αυτά τα λένε φοβισμένοι και τρομοκρατημένοι πάνοπλοι.
Έρχεται Χειμώνας...και τελευταία οι Χειμώνες των ανθρώπων είναι όλο και πιο βαριοί, όλο και πιο απάνθρωποι.
Κοίτα μη χάσεις τον άνθρωπο απ' τα σπλάχνα σου.
Τίποτε άλλο δεν έχεις...
Άσε τους άλλους να εύχονται για Καλή Χρονιά και παραμύθια.
Ξεπέζεψε την καρδιά από του χρόνου το άρμα, αυτουνού η δουλειά είναι μονάχα ότι φθείρεται...
τ.
