Τόση εξέλιξη, τόση απελευθέρωση, κι' όμως οι περισσότεροι άντρες στον πολιτισμό μας κουβαλούν ακόμη μιαν αίσθηση αναγκαστικής υπερεπάρκειας, έναν καταναγκασμό που οδηγεί τον ψυχισμό να αρνείται να ομολογήσει και να μοιραστεί την καθόλα ανθρώπινη ευθραυστότητα του.
Καταδικασμένοι να εκφράζουν μόνο ό,τι συναρτάται με την επιδοσιακή τους δυναμική, τρέμουν στην ιδέα να αγγιχτούν, να αγκαλιαστούν ή -πολύ περισσότερο- να μιλήσουν σε άλλους άντρες για ό,τι βαθύτερα τους πονάει.
Η ομολογία της ευαλωτότητας τους είναι -και για τους ίδιους και για τους άλλους- ένας περίπου ευνουχισμός, μια "αδερφίστικη" αδυναμία του "χαρακτήρος". Ένας ακρωτηριασμός.
Μόνο που είναι ένας ακρωτηριασμός της ανθρώπινης ευαισθησίας, μια έκπτωση της συναισθηματικής λειτουργίας, ένα έλλειμμα "ανθρωπινότητας".
Και με την έννοια αυτή πρόκειται για μια ανδρική τραγωδία. Μια υποχώρηση μπροστά στην κοινωνική κατασκευή του "δυνατού αρσενικού", που κάπου στο βάθος ακούει ακόμη τους γονείς του να του λένε "τα αγόρια δεν κλαίνε".
Θέλω να πω "μιλήστε ρε μαλάκες, για ό,τι σας πονάει!"
