Karen Blixen
Τι θέλει ένας άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος; Μια στέγη, μια αγκαλιά, ένα ζευγάρι μάτια ν’ αντικρίζει όταν ξυπνά, μία ανάσα να του ψιθυρίζει τρυφερά πως τον αγαπά και τη θάλασσα. Ναι, εκείνη που σε ταξιδεύει με την απεραντοσύνη της, σε ηρεμεί όταν θέλεις να ξεφύγεις απ’ ότι σε ταλαιπωρεί, ξεκουράζει το κορμί σου, θεραπεύει το σώμα και την ψυχή.
Ζούμε σε μία χώρα ευλογημένη, που ο ήλιος είναι σύμμαχος τις περισσότερες ημέρες του χρόνου. Αυτό και μόνο μας καθιστά τυχερούς. Οι ηλιόλουστες μέρες δημιουργούν την ανάγκη να βγούμε, να δούμε φίλους, να διασκεδάσουμε, να ερωτευτούμε.
Τι θα ήταν ο άνθρωπος χωρίς έρωτα; Χωρίς εκείνες τις στιγμές που το συναίσθημα υπερτερεί της λογικής του; Εκείνες που δυο σώματα γίνονται ένα, κλεισμένα σ’ ένα καμαράκι νικώντας τη φθορά και ζώντας λίγες στιγμές ηδονής. Ανθρώπινες στιγμές πάθους, όπου ο ιδρώτας προσυπογράφει την ικανοποίηση.
Είμαστε άνθρωποι κι αρκετά δυνατοί για ν’ αφήνουμε, πού και πού, την ευάλωτη πλευρά μας να γίνεται ορατή. Δεν είναι αδύναμος εκείνος που κλαίει μπροστά στη δυστυχία ενός φίλου, που κατατροπώνεται απ’ τον πόνο που του τρώει τα σωθικά, που βλέπει τη φτώχεια του διπλανού, τα βάσανα ενός παιδιού, τη δύσκολη μοίρα ενός λαού και λυγίζει.
Πόση ανακούφιση αισθάνεται εκείνος που δακρύζει από ευτυχία, που υμνεί με προσευχές τον Κύριο για την ευλογία που του δόθηκε, που ευχαριστεί ένα φίλο που του στάθηκε, που συναντά την αγάπη του μετά από καιρό, που βουλιάζει στην αγκαλιά της μαμάς του νιώθοντας ασφάλεια.
Ποιος δε συγκινήθηκε βλέποντας μια αισθηματική κομεντί ή μια δραματική ταινία, ποιος δε δάκρυσε όταν είδε τον κολλητό του να παντρεύεται. Ποιος δεν εξιλεώθηκε κλαίγοντας για ώρες με τη συνειδητοποίηση ενός ανεκπλήρωτου έρωτα, ποιος δεν ένιωσε λίγος μπροστά σ’ ένα αληθινό και βαθύ σ’ αγαπώ.
Μάθαμε να κρύβουμε τα συναισθήματά μας και να προβάλλουμε την εικόνα του τέλειου, του δυνατού, του ανίκητου. Ξέρεις, πού βρίσκεται η ομορφιά των ανθρώπων; Στην αδυναμία, στο ελάττωμα, στην ήττα, σ’ όλες εκείνες τις στιγμές που τσαλακώνεται, αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι η ζωή είναι ένας αγώνας δίχως τέλος κι αρκείται στα απλά και καθημερινά, σ’ όλα εκείνα που δεν αγοράζονται και τον κάνουν ευτυχισμένο.
Ένα από εκείνα τα ανεκτίμητα που μας κάνουν ευτυχισμένους είναι η θάλασσα. Όταν χάνεσαι στην αγκαλιά της και το αλάτι καίει το κορμί σου, όταν αφήνεσαι να επιπλέεις στα νερά της ή όταν απλώς αφουγκράζεσαι τα κύματα που σκάνε στην ακτή, ηρεμεί το μέσα σου, λες και βρήκαν όλες οι ανησυχίες κι οι φόβοι σου το μάστορά τους.
Να γελάμε μέχρι δακρύων, να κάνουμε έρωτα μέχρι να ιδρώσουν τα σεντόνια, να κολυμπάμε στο απέραντο γαλάζιο, ώσπου το αλάτι να κλείσει κάθε πληγή. Θέλει κανείς κάτι περισσότερο για να νιώσει άνθρωπος; Και μάλιστα ευτυχισμένος;
H θεραπεία της ψυχής μας βρίσκεται στη συνειδητοποίηση της ευάλωτης φύσης μας, στο λίγο και πολύτιμο χρόνο που έχουμε για να ζήσουμε στιγμές ευτυχίας και στην απόλυτη ανάγκη να εκφράσουμε το μεγαλείο που κρύβει ο καθένας μέσα του.
Μελέτες έδειξαν ότι το ανθρώπινο αίμα προσομοιάζει στη δομή του θαλασσινού νερού. Τόσο αλμυρό, όπως τα δάκρυα κι ο ιδρώτας μας. Τελικά, ό,τι έχει αξία σ’ αυτή τη ζωή δεν είναι άγευστο.
Πηγή: Pillow Fights. Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
