Η αίσθηση της επικινδυνότητας των φαρμάκων δημιουργήθηκε περισσότερο τα τελευταία χρόνια της αλματώδους ανάπτυξης της φαρμακευτικής χημείας, επειδή συνηθίζουμε να γνωρίζουμε τα φάρμακα περισσότερο από την εικόνα των παρενεργειών τους παρά από την εικόνα της θεραπείας που παρέχουν.
Όμως, στην αρχική φάση της ανάπτυξης της φαρμακολογίας το σύνολο των φαρμάκων τόσο της αλλοπαθητικής όσο και της ομοιοπαθητικής προήλθαν από φυσικές ουσίες και συνήθως φυτικές φαρμακευτικές ουσίες. Στη συνέχεια, η φαρμακευτική βιομηχανία προμήθευσε την αλλοπαθητική με περισσότερα χημικά φάρμακα, ενώ η ομοιοπαθητική συνέχισε να χρησιμοποιεί για τα φάρμακά της τις φυσικές πρώτες ύλες.
Φαρμακευτικές ουσίες της φύσης που χρησιμοποιούνται από την αλλοπαθητική φαρμακολογία μέχρι σήμερα.
α) Το σαλικυλικό οξύ είναι το πιό πολυχρησιμοποιούμενο φάρμακο στον κόσμο, η γνωστή μας ασπιρίνη και προέρχεται από το φυτό Salix alba, δηλαδή Ιτιά η λευκή.
β) Ένα από τα πλέον διαδεδομένα φάρμακα που έχουν χρησιμοποιηθεί από την αλλοπαθητική ιατρική και συνεχίζει μέχρι σήμερα είναι το κινίνο. Απομονώνεται από τη φλούδα του φυτού κίνα (China officinalis) και χρησιμοποιήθηκε ευρέως για τη θεραπεία της ελονοσίας. Σήμερα το κινίνο χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με άλλα φάρμακα για τη θεραπεία μυαλγιών, νευραλγιών, του κοινού κρυολογήματος και σε σκευάσματα για την ανορεξία.
Συνταγογραφείται δε η συγγενής με την κινίνη ουσία δοξυχλωροκίνη (plaquenil), για τη θεραπεία του ερυθηματώδους λύκου και συνεχίζει να αποτελεί την θεραπεία εκλογής στην πάθηση αυτή, αφού έχει αποδειχθεί από την κλινική εμπειρία χρήσιμο, δεδομένου ότι αντιμετωπίζει τον πυρετό και τις αρθραλγίες και αυξάνει την αντίσταση του ασθενούς στον ήλιο.
γ) Ο χρυσός, το γνωστό πολύτιμο μέταλλο, δίνεται για τη θεραπεία της ρευματοειδούς αρθρίτιδας, αφού έχουν διαπιστωθεί αντιφλεγμονώδη αποτελέσματα μέσα από την κλινική εμπειρία και επιδράσεις στο ανοσολογικό σύστημα και τη βιολογία του κυττάρου. Tα άλατα χρυσού έχει αποδειχθεί ότι αναστέλλουν τη δράση των πολυμορφοπυρήνων κυττάρων στα σημεία της φλεγμονής.
δ) Στην ψυχιατρική : Η δρόγη του φυτού Hypericum perforatum ή Βάλσαμο έχει παρατηρηθεί στην κλινική πράξη, ότι σε συγκεκριμένη δοσολογία έχει αντικαταθλιπτική δράση, η οποία οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην υπερικίνη και στην υπερφορίνη.
Το στοιχείο λίθιο, είναι ένα μέταλλο που χορηγείται ως αντιμανιακό φάρμακο και για τον έλεγχο και των δύο φάσεων της διπολικής διαταραχής, δηλαδή της μανίας και της κατάθλιψης.
ε) Στην οδοντιατρική, το κλασσικό απολυμαντικό, που έχει και αναλγητικές ιδιότητες είναι το γνωστό μας γαρυφαλέλαιο, το αιθέριο έλαιο του γαρύφαλλου, που εξάγεται από αποξηραμένα γαρύφαλλα, τα άνθη του φυτού Eugenia caryophyllata, με τη μέθοδο της απόσταξης. Το βασικό συστατικό του σε ποσοστό 90% είναι η ευγενόλη, μία φαινόλη με μικροβιοκτόνο δράση.
στ) H κολχικίνη είναι το κυριότερο αλκαλοειδές του φυτού Colchicum, και χρησιμοποιείται από το 1974, για τη θεραπεία της αρθρίτιδας, ως αναλγητικό, καθώς και ως αντικαρκινικό. Χρησιμοποιείται επίσης ως προφύλαξη στην ανάπτυξη της αμυλοείδωσης, στους πολυκυστικούς νεφρούς και στον οικογενή μεσογειακό πυρετό.
ζ) Το κικέλαιον, από τα σπέρματα του φυτού Ricinus communis L.εκτός από τη χρήση του σε αντισυλληπτικά gels, μετά από επεξεργασία δίνει το αζελαϊκό οξύ, το οποίο στη δερματολογία χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της ακμής. Έχει αντιβακτηριακή δράση και δεσμεύει τις ελεύθερες ρίζες.
η) Η θεοβρωμίνη που βρίσκεται στους σπόρους του φυτού Theobroma cacao, δηλαδή το γνωστό μας κακάο, καθώς και η θεοφυλλίνη από τα φύλλα του πασίγνωστου τσαγιού συνταγογραφούνται για την αντιμετώπιση του βρογχικού άσθματος και κάθε αποφρακτικής πνευμονοπάθειας. Χαρακτηρίζονται από βρογχοδιασταλτική, αγγειοδιασταλτική και διουρητική δράση.
θ) Τα φλαβονοειδή, παράγωγα της φλαβόνης, είναι οι χρωστικές ανθοξανθίνες και ανθοκυανίνες, εξάγονται από τον φλοιό των εσπεριδοειδών, η εσπεριδίνη από τον φλοιό των πορτοκαλιών και η ναρινγίνη από τον φλοιό του κίτρου και χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπιση της αιμορραγίας και ευθραυστότητας των τριχοειδών αγγείων. Αποκαλούνται βιταμίνη Ρ και έχουν καθιερωθεί από τα αποτελέσματα της κλινικής εμπειρίας.
ι) Στην καρδιολογία βρίσκουμε: την ατροπίνη από το φυτό Belladona atropa, τα νιτρώδη που είναι ενώσεις από φυσικές ουσίες, η νιτρογλυκερίνη κατά την επίδραση νιτρικού και θειϊκού οξέος σε άνυδρη γλυκερίνη, τα γνωστά υπογλώσσια δισκία, τα καρδιοτονωτικά διγοξίνη και διγιτοξίνη από το φυτό Digitalis purpurea και Digitalis lanata.
Ο κατάλογος αυτός είναι μεγάλος, συνεχίζει με την παυσίπονη καφεϊνη από το φυτό Coffea cruda, τον πασίγνωστο καφέ μας, που υπάρχει στα αναλγητικά σκευάσματα, την αντιϊκή ποδοφυλλίνη από το φυτό Podophyllum, που ενδείκνυται στα κονδυλώματα, το αντιβοτικό πενικιλλίνη, ουσία που παράγει ο μύκητας penicillium notatum, το μυοχαλαρωτικό κουράριο, εκχύλισμα του φυτού Chοndrοdendrοn tοmentοsum, που άφησε εποχή στην αναισθησιολογία και πολλά άλλα.
Από την άλλη μεριά η ομοιοπαθητική συνέχισε να παίρνει τα φάρμακά της από τη φύση χρησιμοποιώντας έναν κατάλογο 3.500 φαρμάκων.
Το Salix alba, η China, ο χρυσός (Aurum), το Hypericum perforatum, το Lithium, η Eugenia, το Colchicum, η Belladona atropa, το Digitalis purpurea, η Coffea cruda, το Podophyllum, σχεδόν όλα τα προαναφερθέντα φυτά, στοιχεία και μέταλλα, που χρησιμοποιούνται από την αλλοπαθητική φαρμακολογία, αποτελούν και ομοιοπαθητικά φάρμακα. Στην περίπτωση της ομοιοπαθητικής φαρμακολογίας η επεξεργασία και η διαδικασία παρασκευής των φαρμάκων γίνεται με υψηλή αραίωση, ώστε να μην έχουν καμμία παρενέργεια.
-Αναδημοσίευση από την καθημερινή εφημερίδα της Θράκης "Η ΓΝΩΜH" www.gnomi-evros.gr
