Ο δρόμος προς την αγάπη δεν είναι εύκολος. Γιατί; Γιατί συνηθίζουμε να αγαπάμε βάση των δικών μας αναγκών και προτύπων. Ο τρόπος που έχουμε μεγαλώσει, η αγάπη που λάβαμε ή δεν λάβαμε ως παιδιά, οι δικές μας ανεκπλήρωτες ανάγκες και προσδοκίες παίρνουν μορφή μόλις συναντήσουμε τον έρωτα! Όταν όλα αυτά που προσμένουμε δεν εκπληρωθούν τότε ρίχνουμε το φταίξιμο στον άλλον και έτσι η αγάπη δεν έρχεται.
Πότε έρχεται η αληθινή αγάπη;
Όταν απαλλαγμένοι από τα προσωπικά μας θέλω και αφού έχουμε διανύσει χιλιόμετρα μοναξιάς και αυτοκριτικής συναντάμε τον άλλον και θέλουμε πια να δώσουμε αγάπη χωρίς να περιμένουμε ανταλλάγματα όπως τα έχουμε φανταστεί ή μάλλον χωρίς να περιμένουμε καθόλου ανταλλάγματα.
Διότι η αγάπη δεν περιμένει ανταλλάγματα…
Η αγάπη μόνο δίνει… Η αγάπη μόνο αγαπά… Η αγάπη ξέρει να δίνει χώρο… Η αγάπη συγχωρεί και δέχεται τον άλλον όπως είναι…
Βέβαια, είναι καλό να αναγνωρίζουμε τις ανάγκες και τα προσωπικά μας θέλω αλλά… Αλλά χωρίς να έχουμε προσδοκίες ότι ο άλλος είναι εκεί για να καλύψει τα πάντα σε εμάς. Γιατί και ο άλλος έχει τις δικές του ανάγκες και θέλω, που μπορεί σε κάποιο βαθμό να διαφέρουν από τα δικά μας.
Τότε γίνονται όλα απλά. Γιατί; Γιατί έρχονται όλα μόνα τους. Όλα τα σπουδαία. Η αγάπη, ο σεβασμός, η εκτίμηση και τέλος η εκπλήρωση όλων όσων έχουμε ονειρευτεί. Γιατί η αγάπη ξέρει να δίνει τα πάντα… Και έτσι έχουμε τα πάντα… Την αγάπη που δεν ζητά, που δεν θυμώνει, που δεν έχει εγωισμό. Μόνο δίνει… Γιατί η αγάπη ξέρει και η αγάπη μπορεί…
Και μόνο τότε μπορούμε να δεχόμαστε από τον άλλον ό,τι δεν είναι δικό μας. Δηλαδή; Δηλαδή κάθε έκφανσή του, κάθε συμπεριφορά του, κάθε λέξη του που είναι αντίθετη ή μακριά από τα δικά μας πρότυπα. Γιατί μέσα σε ένα κλίμα αγάπης ξέρουμε ότι ο άλλος δεν είναι ίδιος με εμάς και ότι τον αγαπάμε για αυτό που είναι. Και σίγουρα θα υπάρχουν εκφάνσεις και συμπεριφορές του άλλου που θα μας δίνουν τα πάντα. Την αγάπη, τη ζωή, την κάλυψη. Γιατί όσο διαφορετικοί και αν είμαστε, είμαστε άνθρωποι με τις ίδιες ανάγκες τα ίδια θέλω τις ίδιες προσδοκίες.
Και όταν ξέρουμε να αγαπάμε και ο άλλος μαθαίνει να αγαπά. Ακόμα και αν δεν ξέρει.
Όσο δύσκολος είναι ο δρόμος προς την αγάπη και τόσο απλός. Γιατί τίποτα δεν είναι δύσκολο και τίποτα δεν είναι εύκολο. Απλά όσο μαθαίνουμε τον εαυτό μας και κατανοούμε τις ανάγκες μας και τα θέλω μας τόσο μαθαίνουμε και να αγαπάμε.
Ταξίδι δύσκολο και μακρύ. Το ταξίδι προς την αγάπη. Αλλά αξίζει να το ταξιδέψουμε…
Εμμανουέλα Ζώη – Κοινωνική Λειτουργός
Πηγή
