Τους βλέπεις να γελούν δυνατά, κάνουν θόρυβο από μακριά και πολύ πιθανόν να σε παρασέρνουν στο ρυθμό τους. Το γέλιο τους βαθύ και γάργαρο, σε κάνει να θυμάσαι πως κάπου εκεί έξω υπάρχει ευτυχία και χαρά. Ή απλώς πως κάπου εκεί, υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να δουν την ευτυχία στο καθετί.
Χαίρεσαι μαζί τους, θαυμάζεις τη δυνατότητά τους και δε μπορείς να μην αναρωτηθείς: «Μα δεν έχουν προβλήματα;». Δίνουν την εντύπωση των αλαφροΐσκιωτων, αυτών που δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα.
Παρεξηγημένοι για τη χαλαρότητα και την ξεγνοιασιά τους, μοιάζουν να μην ενδιαφέρονται για το τι θα πει ο κόσμος. Σαν να μη τους αγγίζει τίποτα και κανένας. Μέσα σ’ ένα μαγικό μπαλόνι, χαμογελούν και σκορπίζουν κουράγιο, ελπίδα και μια στάλα χαράς στον καθένα μας.
Αν πας πιο κοντά, φίλε μου, αν τολμήσεις και τους κοιτάξεις στα μάτια, θα τρομάξεις απ’ το βάθος που θα συναντήσεις. Στο βλέμμα αυτό, αν είσαι θαρραλέος, θα συναντήσεις κύματα πελώρια, καταιγίδες, σκοτάδια και πόνο. Ίσως, να θελήσεις να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους, αλλά δε θα τα καταφέρεις. Το χαμόγελο τους δε θα σ’ αφήσει να τους αφήσεις.
Οι άνθρωποι αυτοί δε φύτρωσαν έτσι. Μπορεί εσύ να τους βλέπεις να γελούν δυνατά χωρίς δισταγμό, αλλά τώρα δεν έχουν να χάσουν κάτι. Έχουν περάσει από τη Σκύλα και τη Χάρυβδη, έχουν πονέσει, έχουν ματώσει και τώρα έχουν φτάσει σε σημείο ανοσίας. Αυτό που εσύ γνωρίζεις είναι το αποτέλεσμα μιας μεγάλης μάχης κι ο νικητής είναι μπροστά σου.
Πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό σου, πόσο κοστίζει ένα χαμόγελο; Για να μάθεις να γελάς αληθινά, έχεις γνωρίσει, τι σου έχει κλέψει το δάκρυ. Ζεις έναν πόλεμο με τον ίδιο σου τον εαυτό κι αυτοί οι άνθρωποι είναι οι καλύτεροι δάσκαλοι. Όσο πιο στιγματισμένος είσαι, τόσο πιο δυνατά θα γελάσεις. Γιατί τότε θα ξέρεις την αξία που έχει να παίρνεις και να δίνεις χαρά.
Δε θα θέλεις να σπαταλήσεις ούτε λεπτό σε μάταιες σκέψεις κι άσχημα συναισθήματα. Δε θ’ αφήσεις την πραγματικότητα να σε θάψει, γιατί ξέρεις πολύ καλά πως χειρότερος εχθρός απ’ τον εαυτό σου, δεν υπάρχει. Κι αν μπορεί ο ίδιος σου ο εαυτός να σε καταστρέψει, γιατί ν’ αφήσεις κάποιον άλλο να το κάνει;
Οι άνθρωποι με τα δυνατά χαμόγελα κρύβουν χειμάρρους δακρύων στην καρδιά τους. Κάθε βράδυ, πριν τους πιάσει ο Μορφέας στα χέρια του, χαϊδεύει τις πληγές τους και τους παρατηρεί να γλείφουν τα τραύματά τους. Σκέφτηκες ποτέ πως τα χαμόγελα που μοιράζουν είναι η δύναμη τους για να συνεχίσουν; Πως η ελπίδα που σου δίνουν με ευκολία, ίσως είναι η μόνη τους ελπίδα για να μείνουν στο φως;
Δεν υπάρχουν δυνατοί άνθρωποι με εύκολο παρελθόν. Γι’ αυτό την επόμενη φορά που θα γνωρίσεις κάποιον και θα τον θαυμάσεις για την ενέργειά του, τις συμβουλές του, την ηρεμία που αποπνέει, τη σταθερότητα στις κινήσεις του, να ξέρεις πως είναι άλλος, ένας καπετάνιος που γλύτωσε από μεγάλη φουρτούνα. Κανένας δεν έγινε σοφός, χωρίς να συρθεί στο πάτωμα, κανένας δε γίνεται χαρούμενος, αν δε γνωρίσει το δυστυχισμένο εαυτό του.
Άνθρωποι-κράχτες της ευτυχίας, οι οποίοι έχουν πληρώσει το τίμημα για να δουν την παράσταση που παίζουν σαν μαριονέτες οι άνθρωποι γύρω τους. Χαμόγελα φορεμένα, με σκοπό να παρασύρουν, να βοηθήσουν, ν’ απλώσουν το χέρι σ’ όσους ζουν τώρα. Όσα αυτοί έζησαν λίγο νωρίτερα.
Να το ξέρεις, λοιπόν, να μη τους παρεξηγείς. Δε σνομπάρουν, ούτε αγνοούν την πραγματικότητά σου. Ίσως είναι πιο χωμένοι στην κυνικότητα του κόσμου αυτού, απ’ όλους εμάς μαζί. Αλλά αυτή είναι η μαγκιά. Να είσαι λερωμένος με αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα από πάνω ως κάτω, κι ακόμη να χαμογελάς. Εσύ μπορείς;
Χαρά Βλαχοδήμου
Πηγή
