Η καραμέλα κάποτε λιώνει και τελικά τελειώνει. Την τσίχλα, όσο υπάρχει σάλιο την μασάς. Μια τέτοια μηρυκασμένη καραμελότσιχλα είναι -μεταξύ άλλων-και η λέξη ''δημοκρατία'', που όλο κάπου εδώ είναι και όλο από κάπου θα κινδυνεύει.
Καβαλάω λοιπόν την χρονομηχανή μου και κόβω βόλτες στην ιστορία του κόσμου να την βρω. Ψάχνω σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη και ως τα βάθη των αιώνων.
Και βλέπω:
Μοναρχία και Ολιγαρχία. Γεμάτη η ιστορία του κόσμου από βασιλιάδες, στρατηλάτες, αυτοκράτορες, φαραώ και δικτάτορες, πάπες και πατριάρχες, καρδινάλιοι και επίσκοποι, το μαντείο των δελφών, οι τρεις μάγοι με τα δώρα, το συμβούλιο ασφαλείας του οηε, φανερά και κρυφά ιερατεία, στρατιωτικά επιτελεία.
Μοναρχίες και Ολιγαρχίες. Και αμέτρητες ανανδρίες, συνομωσίες, δολοφονίες και σίες. Και όλα σε συνέχειες, μια τραγική αλληλουχία ματωμένης εξουσίας. Και οι λαοί της γης, να σέρνονται στην σκιά της. Απογοήτευση. Το παρήγορο ήταν ότι οι άνθρωποι σε όλες τις εποχές προσπαθούσαν να ζήσουν, να ερωτευθούν, να γεράσουν. Να μπορέσουν δηλαδή να δραπετεύσουν. Η ελπίδα ήταν να πάω στην προ-ιστορία. Και είδα στον μάγο της φυλής τον μελλοντικό Πάπα της Εκλησιών, στον αρχηγό της φυλής τον μελλοντικό Πλανητάρχη. Και Ολίγους εποφθαλμιούντες να καραδοκούν. Τέλος ελπίδας!
Η μηχανή δεν πήγαινε πιο πίσω στον χρόνο, έφτανε ως το Ησιόδειο σιδερένιο γένος. Ίσως λίγο πιο πριν ή λίγο πιο μετά απ' το τώρα, τα πράγματα να είναι αλλιώς, οι άνθρωποι να μπορούν μακριά από την σκιά της να απολαμβάνουν το φως της ουσίας τους. Εδώ στον σιδερένιο κόσμο, μόνο να δραπετεύσει μπορεί κανείς.
Ακούγεται δύσκολο, δεν είναι ακατόρθωτο!
Μητσάρας Δον Χί
