Κατηγοριοποιώντας τους παράγοντες που καθορίζουν ένα όχι καλό επίπεδο υγείας, θα μπορούσαμε να τους κατατάξουμε στις εξής πέντε:
1. Κακές διατροφικές συνήθειες,
2. Αρνητικά συναισθήματα και άγχος,
3. Έλλειψη σωματικής άσκησης,
4. Μολυσμένο και ρυπασμένο περιβάλλον στο οποίο ζούμε,
5. Άλλες κακές συνήθειες (αλκοόλ, ναρκωτικά, καφές, τσιγάρο, αναψυκτικά κυρίως τύπου κόλας, ξενύχτι, υπερβολικό σεξ, υπερβολική εργασία, εν γένει καταχρήσεις κ.λπ.
Σήμερα η ιατρική επιστήμη πόσο άραγε φροντίζει να ενημερώνει τους ασθενείς και γενικά τον κάθε πολίτη για την επίδραση που ασκούν στην υγεία μας οι παράγοντες αυτοί;
Σε τι βαθμό κάνει προληπτική ιατρική, με ποιο τρόπο και πως την εννοεί;
Οι παραδοσιακοί γιατροί έλεγαν και λένε: «κάλιο προλαμβάνειν ή θεραπεύειν» ενώ ένα ινδικό ρητό λέει: «ένα γραμμάριο πρόληψης ισοδυναμεί με ένα τόνο θεραπείας» Και οι κινέζοι πολίτες πλήρωναν τους γιατρούς τους μόνο εφόσον διατηρούσαν την καλή τους υγεία. Όταν αρρώσταιναν δεν τους πλήρωναν διότι τους θεωρούσαν υπεύθυνους.
Σήμερα η ιατρική επιστήμη παρά τις τεράστιες προόδους που έκανε, που πραγματικά κάνει θαύματα και σε πολλές περιπτώσεις σώζει ζωές, διακρίνεται από μια σημαντική καθυστέρηση για να μην πούμε οπισθοδρόμηση στο θέμα της προληπτικής ιατρικής.
Το πρόβλημα δεν είναι να θεραπεύσουμε (διάβαζε αντιμετώπιση του συμπτώματος) τον ασθενή, αλλά να προλάβουμε την ασθένεια, δεν είναι να κάνουμε περισσότερα νοσοκομεία για να χωρέσουν τους ασθενείς μας, αλλά το πώς θα μειώσουμε τον αριθμό των ασθενών, κάτι που μπορούμε να το κάνουμε εάν εφαρμόσουμε τη προληπτική ιατρική.
Ο ιάπωνας καθηγητής Τερούο Χίγκα, που ανακάλυψε τους Ενεργούς Μικροοργανισμούς, στο βιβλίο του «ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΣΩΣΕΙ ΤΗ ΓΗ - ένας τρόπος επίλυσης των προβλημάτων του πλανήτη μας μέσω των ενεργών μικροοργανισμών (ΕΜ)» γράφει:
«Από την ίδια της τη φύση, η άσκηση της ιατρικής θα έπρεπε να εμπίπτει στην κατηγορία εκείνου που μπορεί να περιγραφεί ως παρακμάζουσα βιομηχανία. Και μ΄αυτό εννοώ ότι αν οι γιατροί ασκούσαν αποτελεσματικά το έργο τους και θεράπευαν στ΄αλήθεια τους ασθενείς, λογικά θα έπρεπε να έχει μειωθεί ο αριθμός τους σε τέτοιο βαθμό ώστε να έφταναν ίσως στο σημείο να είναι αβέβαιοι για το αν θα μπορούσαν να παραμείνουν στο επάγγελμα.
Το ιατρικό επάγγελμα θα έπρεπε να θεωρείται ευγενές και αξιοσέβαστο, και η απάρνηση προσωπικών συμφερόντων να αποτελεί πραγματικότητα. Στην περίπτωση αυτή, το κράτος θα μπορούσε να αναλάβει την ευθύνη της παροχής ιατρικής περίθαλψης στους πολίτες του και την ειδική στήριξη σε γιατρούς και άλλους εργαζόμενους στον κλάδο, οι οποίοι, όπως ήδη ανέφερα, αν έκαναν σωστά τη δουλειά τους και κρατούσαν υγιείς τους ανθρώπους θα βρίσκονταν συνεχώς υπό την απειλή της ανεργίας.
Κατά τη γνώμη μου, είναι καιρός να επιστρέψουμε στις αληθινές αρχές της ιατρικής και της ίασης και να τις εκτιμήσουμε ξανά για αυτό που πραγματικά είναι.»
Και ο διεθνούς κύρους γερμανός γιατρός Dr JOZEF ISSELS λέει: « η αρρώστια γενικά και στην πιο σοβαρή και πιο θανατηφόρα μορφή της, δεν είναι μια αναπότρεπτη θέληση της μοίρας, αλλά μια εκδήλωση, μια αντίδραση του οργανισμού σε μια σωρεία καταστροφικών λαθών, εναντίον των οποίων όμως μπορούμε να αγωνισθούμε αποτελεσματικά.»
sokratisvasilakos.gr
