Η ανάγκη της αυτοέκφρασης, δηλαδή η ανάγκη να μπορεί ένα παιδί να εκφράσει τις σκέψεις και τα συναισθήματα του και να συμπεριφερθεί μ' έναν τρόπο ανεμελιάς όπως ταιριάζει στα παιδιά, είναι, με βάση τη Γνωστική Ψυχολογία, μία από τις πέντε πυρηνικές υπαρξιακές ανάγκες του ανθρώπου.
Όταν η ανάγκη αυτή δεν εκπληρώνεται ο ψυχισμός τραυματίζεται και προκειμένου να αντιμετωπίσει το τραύμα επινοεί έναν ή και δυο μηχανισμούς αντιμετώπισης:
- το Γνωστικό Σχήμα της Υποταγής (ραγδαία υποχώρηση των αναγκών του ατόμου και συμμόρφωση με τις ανάγκες των Άλλων) και
-το Γνωστικό Σχήμα των Ανελαστικών Προτύπων (καταναγκαστική υποχρέωση του ατόμου να ανταποκρίνεται σε υψηλά και ανελαστικά πρότυπα μπας και αγαπηθεί).
Στην πραγματικότητα για να αντιμετωπιστεί το τραύμα επινοούνται αυτοί οι δυο μηχανισμοί προσαρμογής, που συχνά συνοδεύουν στη συνέχεια με εξαιρετικά δυσλειτουργικό τρόπο το άτομο σε όλη την ενήλικη ζωή του.
Με βάση αυτές τις σκέψεις τίθεται το εύλογο ερώτημα: η χρήση προστατευτικών μασκών στα παιδιά διευκολύνει ή υπονομεύει την εκπλήρωση αυτής της υπαρξιακής ανάγκης της αυτοέκφρασης; Ή αλλιώς, για ποιόν ακριβώς λόγο τραυματίζουμε τα παιδιά μας;
