Ώρα 4.15 το πρωί. Συννεφιά.
Ένα φεγγάρι μέσα σε πέπλο.
Έψαξα να βρω κάποιο αστέρι να μιλήσω, τίποτα.
Γύρισα στο φεγγάρι:
-Πες μου παλιορουφιάνε, έχεις ξαναδεί
τόσο να υποφέρει ο κόσμος;
-Ναι. μου είπε και ξαφνιάστηκα.
Ναι. Πολλές φορές. Σχεδόν πάντα.
Μη νιώθεις μόνος. Μην νιώθεις αδικημένος. Αν δεν είσαι καλά,
εσύ μονάχα φταις.
Τι σου λείπει, πες μου.
-Γαλήνη είπα. Γαλήνη.
Γέλασε.
-Βρε άντε χάσου. Είπε.
Ακούς εκεί "γαλήνη"!
Μιαν αγκαλιά βρες.
Μιαν άγια αγκαλιά. Αυτό 'ν που θέτε.
Όλοι σας.
Ένα σύννεφο μπήκε μπροστά.
Έφυγα.
-Χρειάζομαι μιαν Αγίαν Αγκαλιά
μονολόγησε ο μισός μου εαυτός.
κώστας Βρυττιάς
