Η ζωή είναι ροή, είναι μια συνεχής ιστορία αλλαγών,
η ζωή είναι ένα μοναδικό και ανερμήνευτο θαύμα,
η ζωή δεν έχει μπρός και πίσω, μέσα και έξω, πάνω και κάτω, ομορφιά και ασχήμια, καλό και κακό, δεν διαιρείται σε κομμάτια….
Όλα αυτά είναι γεννήματα του ανθρώπινου νου και το τι γεννά ο νους του κάθε ανθρώπου εξαρτάται από το σπόρο, τις πληροφορίες και τις εικόνες που θα πάρει από το περιβάλλον εκείνο που θα τύχει να βρεθεί…
Η πορεία του ανθρώπου μέχρι σήμερα, μέσα σε περιβάλλοντα στέρησης, σπανιότητας και διαρκούς αγώνα για την επιβίωση, τον έκανε ανταγωνιστικό και βάρβαρο, τον έκανε να λατρεύει και να ποθεί ασταμάτητα την ύλη και τα παράγωγά της, τον έκανε να διαμορφώσει στρεβλές αξίες έξω από τις φυσικές διαδικασίες από τις οποίες προέρχεται… ο βιομηχανικός και καταναλωτικός σύγχρονος άνθρωπος αποκόπηκε από τη φύση και τη θεώρησε μονάχα ως ένα τόπο εκμετάλλευσης και αναψυχής…
…και όλα αυτά, συνειδητά ή ασυνείδητα, τα αναπαράγει αδιάκοπα μέσα στις κοινωνίες του και τα μεταφέρει στα παιδιά του μέσα σ ένα αδιάκοπο και φαύλο κύκλο δυστυχίας.
Η ζωή στον μοναδικό αυτό πλούσιο πλανήτη είναι μια συγκλονιστική εμπειρία, είναι μια συναρπαστική και ανεπανάληπτη γιορτή που εκφράζεται μέσα από αμέτρητες μορφές, είδη και ποικιλίες, είναι μια γιορτή από χρώματα, ήχους, γεύσεις, μορφές, σχήματα, συναισθήματα…
…κι εμείς σαν είδος αποδεικνύεται ότι δεν είμαστε αντάξιοι αυτής της ξεχωριστής ομορφιάς, ότι κάθε φορά είμαστε πολύ κατώτεροι των περιστάσεων, ότι έχουμε φτιάξει μια μοιραία απόσταση από την ολότητα της ζωής και της φύσης.
Οι πράξεις μας όλες υποκινούνται από το φόβο, το χρόνο και τον εγωισμό μας και γι αυτό έχουμε φτιάξει μια πραγματική κόλαση ο ένας για τον άλλο και όλοι μαζί σε βάρος του πλανήτη τον οποίο λεηλατούμε βάρβαρα.
Ο στρεβλός νους μας εγκατέστησε στις κοινωνίες μας την άγνοια και την ανοησία να κυβερνούν το ανθρώπινο είδος.
Κατασκευάζουμε μύθους, θεωρίες, ιδεολογίες, πίστεις και ένα σωρό άλλες τέτοιες αηδίες, για να λύσουμε τα προβλήματά μας, λες και η φύση νοιάζεται για όλα αυτά ή για το τι πιστεύουμε και το τι θέλουμε.
Η φύση είναι ζωντανός οργανισμός και σαν ζωντανός οργανισμός αντιδρά.
Όταν της φέρεσαι φιλικά αποδίδει καρπούς, όταν της επιτίθεσαι σου επιτίθεται γιατί διαθέτει αμυντικούς μηχανισμούς.
Κι εμείς τυφλωμένοι από τα πρόσκαιρα συνεχίζουμε να πορευόμαστε έναν αξιακό κατήφορο που στο πέρασμά του παρασύρει και επηρεάζει τα πάντα, εμάς, τις σχέσεις μας, τα παιδιά μας, τη φύση.
Κλέβουμε το μέλλον των παιδιών μας και τη βιωσιμότητά τους σ αυτό τον πανέμορφο πλανήτη.
Δεν υπάρχουνε πολλοί δρόμοι για να διαλέξουμε… μονάχα δύο.
Ο ένας είναι αυτός που ήδη πορευόμαστε, ο δρόμος του ατομισμού, του ανταγωνισμού, των διαχωρισμών, των συγκρούσεων, της βίας, της καταστροφής, της δυστυχίας και του πόνου, ο ανόητος δρόμος του εγώ…
…και ο άλλος είναι ο δρόμος ο φιλικός και αλληλέγγυος με την κάθε μορφή και έκφραση ζωής, με τη φύση, με τους ανθρώπους, με τα πάντα… είναι ένας ολιστικός δρόμος ενότητας, συνεννόησης, συνεργασίας, βιώσιμης και συνεχούς καινοτόμας δημιουργίας, ένας δρόμος όπου η ανθρώπινη νοημοσύνη δημιουργεί πλέον την απαιτούμενη ισορροπία και αρμονία.
Ο μόνος νοήμον δρόμος σήμερα είναι αυτός που μπορεί να φέρει την ισορροπία και την αρμονία ανάμεσα στα ανθρώπινα πλάσματα, τη φύση και την τεχνολογία.
Σε αυτό το δρόμο οφείλουν να προσανατολιστούν όλοι όσοι αληθινά νοιάζονται για την πορεία του ανθρώπινου είδους, όλα τα έθνη του σύγχρονου κόσμου μας, χρησιμοποιώντας με ενότητα και συνεργασία, για το κοινό όφελος, την σπουδαία και εντυπωσιακά υψηλή τεχνολογία και τους υφιστάμενους πόρους της γης.
«Πιστεύω ότι ο μόνος δρόμος, η τελευταία έξοδος προς την ελευθερία του ανθρώπου και του πλανήτη είναι η ολιστική οικολογική φιλοσοφία, σκέψη, πράξη, συμπεριφορά. Η οικολογία ούτε φέρει ούτε εδραιώνει καμία εξουσία, αντίθετα την καθιστά άχρηστη. Είναι μια επανάσταση αυτογνωσίας, μια επανάσταση ανθρώπινης συνείδησης. Δεν είναι μια «πίστη» σε μια ιδεολογία αλλά μια καθημερινή πρακτική για να επανασυνδέσουμε τη λογική με τις αισθήσεις, να απελευθερώσουμε τη συμπαντική μας ιδιαιτερότητα. Να αναγνωρίσουμε τη διαφορετικότητα, την αυταξία και την αναγκαιότητα του συνόλου της ζωής… Είναι ένας δρόμος επαναπροσέγγισης του κόσμου που μας περιβάλλει, ένας δρόμος στην αναζήτηση της χαράς αντί της αγωνίας. Έχουμε ανάγκη να ξαναβρούμε την προσωπική μας αισθητική, τα προσωπικά μας μονοπάτια, του έρωτα, της αγάπης και της τρυφερότητας, το άρωμα του κόσμου και της ύπαρξής μας.” Χρόνης Μίσσιος
tasos.petridis.
