Αυτά τα "δύσκολα χρόνια" για τη χώρα μας, κάποιοι από μας τα περάσαμε φτιάχνοντας κήπους, παρτέρια, ψάχνοντας για γερά καλάμια, φτιάχνοντας τσάι από πολυκόμπι ή τσουκνίδα ( σαν πρόληψη για τα φυτά μας ), οριοθετώντας παρτέρια βοτάνων, φυτεύοντας-φυτεύοντας-φυτεύοντας, ταΐζοντας το κομπόστ, ψάχνοντας για παραπάνω κατιφέδες, για να προστατέψουμε τις τομάτες μας,, ποτίζοντας...κ.ο.κ.
Αυτά τα "δύσκολα χρόνια" που δυστυχώς προβλέπω ότι θα χειροτερέψουν περισσότερο για τη χώρα μας, κάποιοι τις περάσαμε ενασχολούμενοι με τη φροντίδα της γης και το θαυμασμό της ομορφιάς της. Παρατηρήσαμε τα μικρά φυτά να μεγαλώνουν, τα καλαμπόκια να βγάζουν 'κούκλες' με χρυσή φούντα, σκαλίσαμε το βοτανόκηπο, μυρίσαμε τα βοτάνια που κλαδέψαμε προκειμένου να 'αναπνεύσουν', δοκιμάσαμε τη γεύση της στέβιας, παρατηρήσαμε το μοσχοσαλίγκαρο που ρίζωσε για τα καλά μέσα στα μπάζα του φράχτη και άρχισε να αναρριχάται, βάλαμε σπασμένα πλακάκια γύρω από τη μικροσκοπική μας λιμνούλα, "βοσκήσαμε" γλιστρίδα, μαζέψαμε άγρια χόρτα που σαν ζιζάνια βγαίνουν απρόσκλητα στο κήπο ή στο χωράφι μας, πειραματησθήκαμε με σπορά λαχανικών, μαζέψαμε ελιές, κάστανα, λεμόνια και οτι άλλο βρήκαμε στη διάβα μας, βάλαμε κομπόστ στα φυτά που μας φαίνονταν υποσιτισμένα, καθίσαμε ώρες μετά το απογευματινό πότισμα και απολαύσαμε το φως που έπεφτε συζητώντας για την επικαιρότητα και τα δύσκολα που πιθανά έπονται.
Ολα αυτά μέσα στις χαοτικές επαγγελματικές υποχρεώσεις, για όσους δουλεύουν ακόμη, τις χαώδεις οικογενειακές μας υποχρεώσεις, και τα τρελά οικονομικά άγχη.
Όλοι ελπίζουμε πως "τα πράγματα" θα πάνε καλά, πως τα φυτά μας θα καρποφορήσουν και θα παραμείνουν υγιή, πως εφ' όσον τα σπείραμε ή έστω τα φυτέψαμε, είναι υποχρεωμένα να βγουν, να μεγαλώσουν για να φαγωθούν, αλλά στην πραγματικότητα δεν είμαστε σίγουροι για τίποτα. Μα τίποτα.
Επενδύουμε χρόνο, χρήμα, και μεράκι, επενδύουμε τη μικρή ή μεγάλη γη μας με αγάπη. Κάνουμε πειράματα, δοκιμάζουμε, και περιμένουμε. Κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε σήμερα, ελπίζοντας, αλλά χωρίς καμία ουσιαστικά εγγύηση για το αύριο.
Εξάλλου, η εμπειρία μας έχει δείξει ότι χίλια πράγματα μπορούν να πάνε στραβά - πράγματα που λόγω άγνοιας ή απειρίας δεν έχουμε προβλέψει, ή πράγματα παντελώς απρόβλεπτα !
Κάνουμε ( εκ του ασφαλούς, θα πουν κάποιοι ) ένα σοβαρό πείραμα αυτάρκειας.
Το πείραμα προσφέρει πείρα, εμπειρία, και άρα γνώση.
Πέρα από τα διάφορα λαχανικά, τα βότανα, τα αρωματικά, τα συνοδευτικά, η ίδια η γνώση είναι ένα 'νόμισμα' και μια αξία από μόνη της.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι το πιο σταθερό 'σκληρό νόμισμα' που διαθέτουμε μέσα σε έναν κόσμο που αλλάζει πλέον με τόσο τρελούς και ιλιγγιώδεις ρυθμούς . . .
Κ.Μ.
http://shmantikanea.blogspot.gr