Μάσκες φοράμε όλο το χρόνο, όχι μόνο σήμερα.
Είναι προσωπεία πίσω από τα οποία όλοι μας κρυβόμαστε με τόση μαεστρία και τέχνη με αποτέλεσμα κανείς να μην γνωρίζει τον πραγματικό μας εαυτό.
Κανείς δεν ξέρει τι πραγματικά
σκεφτόμαστε. Τι πραγματικά νοιώθουμε. Τι πραγματικά θέλουμε. Ποιοι πραγματικά είμαστε.
Φοράμε μάσκες γιατί δεν θέλουμε κανείς να ξέρει τι πραγματικά κρύβεται πίσω από αυτές. Κι αυτοί που δεν το παραδέχονται είναι οι χειρότεροι υποκριτές.
Μπορεί να χαμογελάμε ,όμως, βαθιά μέσα μας να κλαίμε. Κανείς, όμως, δεν μπορεί να προσέξει το δάκρυ πίσω από τη μάσκα.
Μπορεί να μιλάμε στον άλλον ευγενικά, όμως, στην πραγματικότητα να τον μισούμε και να τον βρίζουμε.
Μπορεί να φαινόμαστε καλοί και αρεστοί στους άλλους όμως στην πραγματικότητα να μην δίνουμε δεκάρα για κανέναν άλλον πέρα από τον αλαζόνα εαυτό μας.
Ίσως να συναναστρεφόμαστε με ανθρώπους που να τους δείχνουμε τον καλό μας εαυτό, πως νοιαζόμαστε αληθινά για το πρόβλημα τους, όμως στην ουσία η μάσκα να αποσκοπεί σε κάποιον σκοπό. Ίσως να υποκρινόμαστε ένα ενδιαφέρον που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Γιατί πίσω από τη μάσκα μας κρύβεται το συμφέρον.
Ίσως να είμαστε γύρω από ένα γιορτινό τραπέζι και όλοι να χαμογελάμε και να μιλάμε μεταξύ μας, όμως πίσω από τις μάσκες μας να κρύβεται η αποστροφή και η δυσαρέσκεια του ενός για τον άλλον.
Στην ουσία η αλήθεια είναι μία. Μάσκες φοράμε όλοι. Ακόμη κι αν κάποιοι από εμάς δεν το επιδιώκουμε και προσπαθούμε να το αποφύγουμε, η πραγματικότητα μας εξαναγκάζει να τις φορέσουμε.
Κι έτσι μάσκες φοράμε όλοι.
Μάσκες τεράτων, μάσκες πολιτικών, μάσκες ανθρώπων που όλοι κοροϊδεύουμε, μα κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να βγάλει την μάσκα που και ο ίδιος φοράει.
Προσωπεία ψεύτικα, προσωπεία σκληρά, προσωπεία ενδιαφέροντος, προσωπεία χαμογελαστά, τι κρύβεται άραγε πίσω από αυτά; Ποια αλήθεια και ποιο ψέμα κρύβουνε τα πρόσωπα αυτά;
Όλοι πίσω από τη μάσκα που φοράμε ξέρουμε να κρύβουμε καλά τον αληθινό μας εαυτό. Το έχουμε μάθει καλά αυτό το παιχνίδι. Το κρυφτό. Και συνεχίζουμε να το παίζουμε χωρίς τύψεις και ενοχές.
Όλοι μας ,τελικά, έχουμε ταλέντο στην ηθοποιία και ο καθένας από εμάς πίσω από το προσωπείο που φοράει ξέρει να παίζει καλά τον ρόλο του χωρίς να τον αντιλαμβάνεται κανείς. Γιατί άλλωστε του έχει δοθεί και το Oscar ηθοποιίας;
Όμως, είναι και κάποιες φορές που αυτή η υποκρισία μας έχει κουράσει και θέλουμε πλέον να ξεφορτωθούμε τη μάσκα και να αντικρύσουμε τον αληθινό μας εαυτό, αυτόν που κι εμείς οι ίδιοι ξεχάσαμε πως είναι. Όμως, όσο κι αν προσπαθούμε η μάσκα αυτή έχει κολλήσει τόσο καλά στο δέρμα μας, έχει γίνει ένα με αυτήν που δύσκολα βγαίνει. Κι αν καταφέρουμε και την αφαιρέσουμε θα δούμε στον καθρέφτη τα σημάδια που θα έχει αφήσει στο πρόσωπό μας. Και τότε θα καταλάβουμε πως δεν θα είμαστε ποτέ πια ξανά οι ίδιοι.
Γιατί αργήσαμε πολύ να ανταμώσουμε τον αληθινό μας εαυτό. Τον θάψαμε και τον ξεχάσαμε σε ένα μπαούλο. Με αλυσίδες βαριές τον ντύσαμε και τον πετάξαμε στα έγκατα της γης. Στην αφάνεια. Κι είναι δύσκολο πολύ να αντικρύσει και πάλι το φως. Δύσκολο πολύ να αντικρύσει την αλήθεια που τόσα χρόνια έκρυβε τόσο περίτεχνα αυτή η μάσκα, που με τόση επιδεξιότητα φορούσαμε κι εμφανιζόμασταν μπροστά στους άλλους.
Για αυτό φροντίστε να πετάξετε τις μάσκες σας ψηλά πριν γίνετε ένα με αυτές. Πριν καταφέρουν και αφήσουν τα σημάδια τους στην ψυχή σας. Κι είναι δύσκολο πολύ να τα σβήσεις μετά τα σημάδια, γιατί γίνονται πληγές που πονάνε. Πληγές αγιάτρευτες στο πέρασμα του χρόνου.
Γιατί οι άνθρωποι δύσκολα ξεχνούν και ακόμη πιο δύσκολα συγχωρούν.
Φλώρα Σπανού
Πηγή
