(Μια φιλοσοφική προσέγγιση με ρομαντικές προεκτάσεις)
“Αμαρτωλοί και κλέφτες” …..είπε ο Πλάτωνας κάποτε:
‘’Κάθε λαός είναι άξιος των ανθρώπων που τον κυβερνούν’’
‘’Κάθε λαός είναι άξιος των ανθρώπων που τον κυβερνούν’’
Μπαίνω στον πειρασμό λοιπόν να κάνω κάποιες σκέψεις σχετικά με την “Δημοκρατία μας”, και θα σας μιλήσω με “παραβολή ιατρικού τύπου”.
Κάποιος κάπου κάποτε, διαφήμιζε ένα “σωτήριο φάρμακο” το οποίο δεν βοηθάει ίσως, αλλά “θεραπεύει”, κι εφόσον το επιλέξετε θα πρέπει να το παίρνετε με “συμβόλαιο που υπογράψατε” για τέσσερα χρόνια συνεχώς για το καλό σας.
Σας πείθει, το αγοράζετε, και το παίρνετε σε καθημερινή βάση, με την προϋπόθεση πως αν δεν σας θεραπεύσει, ή έχει κάποιες παρενέργειες θα μπορείτε σε τέσσερα χρόνια που λήγει το “συμβόλαιο που υπογράψατε”, να το σταματήσετε και να πάρετε άλλο.
Έλα ντε που από την πρώτη μέρα λήψης του “θεραπευτικού σκευάσματος” η υγεία σας πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.
Κι αποδεικνύεται πως βάση του "συμβολαίου που υπογράψατε", άλλα υποσχόταν η “συνταγογράφιση”, άλλα “ενεργά συστατικά έγραφε ότι περιέχει το φάρμακο”, κι άλλα “δηλητήρια” στην ουσία περιέχει.
Κι αποδεικνύεται πως βάση του "συμβολαίου που υπογράψατε", άλλα υποσχόταν η “συνταγογράφιση”, άλλα “ενεργά συστατικά έγραφε ότι περιέχει το φάρμακο”, κι άλλα “δηλητήρια” στην ουσία περιέχει.
Τώρα το διαπιστώσατε, ξέρετε πως είναι δηλητήριο, αλλά είναι πλέον αργά, και το χειρότερο είναι πως πρέπει βάση του “συμβολαίου που υπογράψατε”, να το παίρνετε καθημερινά έως την “λήξη του συμβολαίου” για τέσσερα χρόνια, εάν ζείτε έως τότε.
Και σας ερωτώ. Είναι δίκαιο για εσάς, κι εμάς τους “ασθενείς”, αυτό το “ιατρικό σύστημα”;
Δεν θα έπρεπε να επεμβαίνει εισαγγελέας εφ όσον πρόκειται για απάτη και ζήτημα ζωής και θανάτου, να “λύει το συμβόλαιο”, να καθίζει στο σκαμνί της δικαιοσύνης τους υπεύθυνους, και να σας, μας, δίνει το δικαίωμα της άμεσης “άλλης επιλογής” πριν να είναι πολύ αργά για την “υγεία” σας, μας; Λέω εγώ.
Καημένη Δημοκρατία, λέξη που ακούγεται συχνά αλλά συχνά κακοποιείται.
Δεν αρκεί κάποιος να αναφέρεται σε μία λέξη, που επειδή αναφέρεται και μόνο σε αυτή την λέξη τον καθιστά και κάτοχο της έννοιας που κρύβεται πίσω από αυτή την λέξη.
Όσον αφορά την Δημοκρατία, ποιά Δημοκρατία; Αυτή που έστειλε τον δίκαιο Αριστείδη στο σπίτι του, ή αυτή που έστειλε τον Σωκράτη στον τάφο, και τόσους άλλους στο εκτελεστικό απόσπασμα ή την εξορία εις το ένδοξο παρελθόν μας; Καθώς και στο ταλαίπωρο παρόν μας;
Ιδίως στις μέρες μας, την εποχή της τεχνολογίας όπου κυριαρχεί η “πλύση εγκεφάλου” από τους τα ΜΜΕ ελέγχοντες, και την προβολή ως προϊόν διαφήμισης του τάδε ή του δείνα “σωτήρα” που όμως αποδεικνύεται το εντελώς αντίθετο των προσδοκιών μας μόλις καθίσει στην καρέκλα της “Δημοκρατικής” εξουσίας, όπου θα πρέπει να περιμένουμε υπομονετικά χωρίς διαμαρτυρίες, εξ αιτίας της “Δημοκρατίας” για να μην χαρακτηριστούμε ως “αντι-δημοκράτες”, και να υπομένουμε τα μύρια όσα άλλα τέσσερα χρόνια έως ότου “Δημοκρατικά” πάντα να ψηφίσουμε τον επόμενο “Δημοκράτη” που θα μας σερβίρει η “Δημοκρατική” προπαγάνδα της σκοπιμότητας και των συμφερόντων, και θα μας ξεγελάσει και πάλι, ως τον “νέο σωτήρα” που με την μέθοδο της “σκυταλοδρομίας” θα συνεχίσει το καταστροφικό έργο των προκατόχων του, και πάει λέγοντας.
Έ όχι αυτό δεν λέγεται Δημοκρατία, ούτε και αυτό είχαν στον νου τους οι “εφευρέτες της Δημοκρατίας” σοφοί προπάτορές μας.
Δημοκρατία κατ όνομα μόνο δεν είναι Δημοκρατία. Η Δημοκρατία πρέπει να εμπεριέχει την αξιοκρατία, το ήθος, την ανιδιοτέλεια, την δικαιοσύνη και την αγάπη προς τον πλησίον και την πατρίδα.
Κι αν θέλει να είναι και τίμια ως σύστημα διακυβέρνησης θα πρέπει να ακολουθεί πιστά τις προεκλογικές δεσμεύσεις της και υποσχέσεις της η εκάστοτε Δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, και εάν τυχόν παρεκκλίνει από αυτά να καθαιρείται αυτομάτως από την δικαιοσύνη, την ανεξάρτητη και υγιή δικαιοσύνη.
Και βέβαια το σπουδαιότερο αξίωμα μιας Δημοκρατίας είναι ο πολίτης.
Μα ποιός πολίτης; Αυτός που ψηφίζει “Δημοκρατικά” και αναδεικνύει ηγέτες;
Τώρα, το πώς ψηφίζουμε όλοι εμείς, και με τι κριτήρια, ο Θεός μόνο γνωρίζει;
Δεν ξέρω πείτε μου εσείς να το μάθω κι εγώ.
Μια σκέψη θα κάνω κι ας παρεξηγηθώ. Πολίτης χωρίς παιδεία είναι κάτι σαν το “άνθρωπος αγράμματος ξύλο απελέκητο”. Κι όταν λέω αγράμματος και παιδεία δεν εννοώ ο πτυχιούχος κι ο εξειδικευμένος επαγγελματικά, αλλά ο έχων και κατέχων την κοινωνική παιδεία όπου το εγώ θα είναι το εμείς και το εμείς θα είναι εποικοδομητικό κι όχι καταστροφικό, για τον εαυτό μας, τον συνάνθρωπό μας, και την Πολιτεία που ζούμε.
Η Αρίστη Πολιτεία κατά τον Αριστοτέλη, είναι μια αριστοκρατία της αρετής και όχι του πλούτου.
Σε αυτήν οι άριστοι και ο δήμος ταυτίζονται ενώπιον του κοινού σκοπού, που είναι η ευδαιμονία. Η τέλεια πολιτεία δεν είναι απλά μια Δημοκρατία, είναι η Δημοκρατία των Αρίστων.
Μέσα στον διαλεκτικό εναγκαλισμό πολιτείας-πολίτη, η ορθή πολιτεία έχει ως τέλος (σκοπό) της την ευδαιμονία των πολιτών, που γίνεται εφικτή διά της ορθής παιδείας. Σε αυτήν ο πολίτης, με λόγο και φρόνηση πράττει υπηρετώντας τη σωτηρία της πόλης (του κράτους).
Συμπερασματικά θέλω να πω πως: Η ουσιαστική ΠΑΙΔΕΙΑ προάγει την ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ όπου μαζί με την ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ υπηρετεί την ΥΓΙΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Καλοπροαίρετα πάντα.
Νικόλαος Βρούσγος
Νικόλαος Βρούσγος
