Το «μαγικό χάπι» ή «το σωτήριο εμβόλιο» ή το «θαυματουργό φάρμακο» αναζητά καθημερινά ο άνθρωπος που θα τον γιατρέψει; από την επάρατη νόσο ή από όποια άλλη πάθηση, υπαρκτή ή πλασματική τον απασχολεί, με όποιο άλλο όνομα του έχει δώσει η επιστήμη, δηλαδή η «βιομηχανία της ασθενείας».
Κι αυτό συμβαίνει τόσο με τις συχνές επιστημονικές ανακοινώσεις κι επιστημονικές έρευνες, όσο και από δημοσιεύματα με τις «θεραπευτικές» ιδιότητες του τάδε ή του δείνα «θαματουργού προϊόντος» γιατρικού ή μεθόδου κλπ.
Δυστυχώς όμως δεν υπάρχει ούτε και θα υπάρξει το «μαγικό χαπάκι» ή «προϊόν» φυσικό ή χημικό, που απλά και χωρίς μεγάλη προσπάθεια, με ένα «τσίμπημα» ή ανοίγοντας το στόμα μας απλώς και καταπίνοντας το «μαγικό» αυτό θα γιατρευτούμε.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι το γεγονός πως, οι τρέχουσες προσεγγίσεις στα θέματα υγείας έχουν τείνει να προσανατολιστούν στη συμπτωματική θεραπεία, και όχι στην ολιστική προσοχή του ασθενή στα αίτια και στην ουσιαστική πρόληψη φυσικά.
Ένας σύμμαχος σε αυτές τις λάθος προσεγγίσεις φαίνεται να είναι η ανυπομονησία των ανθρώπων στην γρήγορη απαλλαγή των συμπτωμάτων (π.χ. πυρετός, πόνος, κ.λ.π.) και στην «πλύση εγκεφάλου» της κυρίαρχης «επικρατούσης αιρετικής Παστερικής ιατρικής» φιλοσοφίας, στην οποία όμως καταλογίζονται πλείστα όσα ιατρογενή προβλήματα υγείας, με την σπορά του φόβου και της παραπληροφόρησης πως τάχα η «Παστερική» επικρατούσα ιατρική είναι ο «απόλυτος μονόδρομος», κι όλα τα άλλα ανήκουν σε επικίνδυνα πειράματα, «μαντζούνια, τσαρλατάνους και μάγους».
Κι εν μέρει έχουν δίκιο, διότι κυκλοφορούν πολλοί «σωτήρες» που εκμεταλλεύονται την ημιμάθεια του απελπισμένου πάσχοντα προσφέροντας την «πανάκεια».
Μήπως όμως φταίμε κι εμείς λόγω της τεμπέλικης σύγχρονης νοοτροπίας μας, δηλαδή πως κάποιος άλλος είναι υπεύθυνος για την δική μας υγεία και για το γεγονός πως «από των πολλών μου αμαρτιών, ασθενεί το σώμα ασθενεί μου και η ψυχή».
Αμαρτία=Ήμαρ+τέμνω, δηλαδή με τις πράξεις μου, τον τρόπο ζωής και νοοτροπίας μου αφαιρώ «κόβω» μέρες από την ζωή μου.
Κι επειδή «ουκ εστίν άνθρωπος ως ζήσετε επί της Γής και ουκ αμαρτήσει» αυτό που προέχει είναι πρωτίστως η παιδεία και η «μετάνοια».
Μετα-νοοώ=αλλάζω τρόπο σκέψης, και ζωής εν συνεχεία.
Η παιδεία προβάλλει ως μία ρεαλιστική δυνατότητα και αντίσταση, ίσως η μόνη ρεαλιστική δυνατότητα στην αντίσταση, και ο Πλάτων στηρίζει τα πάντα σ αυτή την διάπλαση της προσωπικότητάς μας έχοντας την τραγική επίγνωση αιώνες τώρα, πως το μόνο που μπορούμε να αντιτάξουμε ως «ανάχωμα» στο «τσουνάμι του κακού» είναι η σφαιρική γνώση, η κριτική σκέψη, η αρετή, η αλήθεια, και η ομορφιά.
«Πάντα γνώσεσθε, το καλόν κατέχετε» μας διδάσκει ο απόστολος Παύλος.
Σήμερα πάσχουμε εκτός των άλλων κι από την έλλειψη δύο βασικών αρετών, της εγκράτειας η οποία έχει άμεση σχέση με την πρόληψη, και της υπομονής η οποία έχει άμεση σχέση με την διαδικασία της θεραπείας, δυστυχώς.
«Η υγεία μέγιστον εν ανθρώποις αγαθόν» έλεγε ο Σωκράτης τον 5ον αιώνα π.Χ. και ο Λουκιανός (120-180 μ.Χ.) συμπλήρωνε πως, «η αξία της υγείας δυστυχώς, εκτιμάται μόνον από τους αρρώστους».
Ακούει κανείς;
Είναι γεγονός πως όσο κι αν προσπαθήσουμε δυστυχώς δεν μπορούμε να αποφύγουμε την καθημερινή τοξίνωση του οργανισμού μας, στον «μολυσμένο» μας πλανήτη, και ειδικά στον «αφύσικο» τρόπο ζωής του σύγχρονου ανθρώπου και που λειτουργεί αρνητικά προσθετικά κι επηρεάζει αργά ή γρήγορα δυσμενώς την υγεία μας.
Η απαισιοδοξία δημιουργείται όχι μόνο από την επισήμανση του προβλήματος, αλλά κυρίως από την αδιαφορία που μας διακατέχει όσον αφορά την ουσιαστική πρόληψη.
Ενώ θεωρούμε απαραίτητο το "service" του αυτοκινήτου μας προληπτικά κάθε τόσα χιλιόμετρα ώστε να παρατείνουμε την καλή του λειτουργία και «μακροζωία», θεωρούμε αδιανόητο ή περιττή πολυτέλεια την κάθε τόσο αποτοξίνωση του οργανισμού μας, όσο είμαστε υγιείς ώστε να παραμείνουμε υγιείς.
Παρά μόνο τρέχουμε να «γιατρευτούμε» όταν την έχουμε «πάθει την ζημιά», και μοιρολογούμε για την «κακιά αρρώστια» που μας «έτυχε».
«Κάλιον προλαμβάνειν ή θεραπεύειν»
Αλλά πώς; με ποιόν τρόπο;
Θεωρητικά όλοι γνωρίζουμε αυτό που είπε ο Ιπποκράτης δυόμιση χιλιάδες περίπου χρόνια πριν.
«Ποιος όμως στ αλήθεια ενδιαφέρεται να μάθει ή να μπει στον «κόπο» να το κάνει πράξη;
Και τι σημαίνει πρόληψη στην σημερινή εποχή;
Είναι γεγονός πως όσο κι αν προσπαθήσουμε δυστυχώς δεν μπορούμε να αποφύγουμε την καθημερινή τοξίνωση του οργανισμού μας, που λειτουργεί προσθετικά κι επηρεάζει αργά ή γρήγορα δυσμενώς την υγεία μας.
Έτσι λοιπόν η πρόληψη σήμερα, ταυτίζεται με την αποτοξίνωση και την ομοιόσταση.
Έχει να κάνει με την «αφαίρεση» και την «πρόσθεση»
Αφαιρούμε τους βλαπτικούς παράγοντες, και προσθέτουμε τις ελλείψεις.
Πως; και που μπορώ να κάνω αποτοξίνωση; Θα έπρεπε να είναι το ερώτημα.
Ας εξετάσουμε λοιπόν το φαινόμενο της μη εφαρμογής της ουσιαστικής πρόληψης, δηλαδή της αποτοξίνωσης και της ομοιόστασης, χωρίζοντας τους ανθρώπους σε… κατηγορίες.
Η πρώτη κατηγορία αφορά αυτούς τους επιστήμονες που ενώ ορκίστηκαν τυπικά στον Ιπποκράτη, τον αγνοούν ουσιαστικά. Αυτούς και τους πέριξ αυτών που επηρεάζουν, οι οποίοι είναι και τα πρώτα θύματα της ιατρικής που εξασκούν, λόγω της «βλάβης» που έχουν υποστεί εξ’ αιτίας της «πλύσης εγκεφάλου» που συστηματικά τους έχει γίνει κατά την διάρκεια των σπουδών τους από τα κέντρα εξουσίας και έλεγχου, του «αγελαίου πληθυσμού».
Αρκεί να παρακολουθήσετε τις συχνές εμφανίσεις τους στα ΜΜΕ, και να ακούσετε τα «επιστημονικά ανόητα» επιχειρήματα των «ειδικών τηλεοπτικών σωτήρων»
Η δεύτερη κατηγορία αφορά τους «ημιμαθείς ξερόλες» που είτε νομίζουν πως τα γνωρίζουν όλα, είτε βγάζουν τα δικά τους συμπεράσματα συνομιλώντας με τους εαυτούς τους κυρίως ή τους ομοίους τους ή τους οπαδούς τους, και οι οποίοι διακατέχονται από υπερφίαλο εγωισμό.
Η τρίτη κατηγορία αφορά τους κακοπροαίρετα καχύποπτους, και οι οποίοι βυθισμένοι στην άγνοιά τους απορρίπτουν τα πάντα κολλημένοι στην ιδέα πως, όλοι προσπαθούν να τους εκμεταλλευτούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, μη μπορώντας να ξεχωρίσουν το καλό απ το κακό.
Η τέταρτη κατηγορία αφορά τους αδιάφορους, τους «ωχ-αδερφιστές», τους οκνηρούς, αυτούς που δεν κάνουν τον κόπο να ενδιαφερθούν για τον ίδιο τους τον εαυτό επειδή βαριούνται φοβερά, και θεωρούν αγγαρεία όχι μόνο την γνώση αλλά και την απλή πληροφόρηση.
Η πέμπτη κατηγορία αφορά αυτούς που θέλουν αλλά δεν τολμούν από δειλία, είτε γιατί ντρέπονται, είτε γιατί είναι «εθισμένοι», είτε γιατί είναι παθολογικά τσιγκούνηδες, ή γιατί αυτοί ξέρουν το γιατί.
Η έκτη κατηγορία αφορά, ποιους στ αλήθεια αφορά;
Εσύ σε ποια κατηγορία ανήκεις;
