Σε νευριάζουν. Δε μιλάς. Σε προσβάλουν τάχα χαριτολογώντας. Δε μιλάς. Σου βάζουν υπερωρίες. Δε μιλάς. Σε κατηγορούν χωρίς να φταις. Δε μιλάς. Γενικά, έτσι έμαθες, να μη μιλάς!
Είτε γιατί πιστεύεις πως μ’ αυτόν τον τρόπο, διατηρώντας την ψυχραιμία σου, θα αποφύγεις εντάσεις και παρεξηγήσεις, είτε επειδή οι τσακωμοί κι οι μικροπρέπειες (όπως τις ονομάζεις) δε σ’ αφορούν, είτε γιατί οι άνθρωποι αυτοί είναι για σένα πιο σημαντικοί απ’ τις αρνητικές κάποτε συμπεριφορές τους, είτε επειδή έτσι είναι ο χαρακτήρας σου, ήρεμος και συγκαταβατικός. Μαζεύεις και μαζεύεις, λοιπόν, μέχρι να γίνει το μεγάλο μπαμ.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, έρχεσαι αντιμέτωπος καθημερινά με πολλούς ανθρώπους, με κάποιος από αυτούς απλά δεν ταιριάζετε, δε βρίσκετε κοινά σημεία, πρέπει όμως να τους υπομείνεις λόγω συγκυριών, εξαιτίας δουλειάς, σχολής, ή ακόμη και συγγένειας, οτιδήποτε είναι αυτό που σας συνδέει. Οι ρυθμοί της ζωής μας είναι τόσο γρήγοροι κι οι απαιτήσεις τόσες που τρέχεις όλη μέρα, απ’ το πρωί ως το βράδυ κυνηγάς στόχους κι υποχρεώσεις, σίγουρα έχεις πολλά να κάνεις.
Αν συνεχίσεις έτσι, κρατώντας όλα όσα σ’ ενοχλούν και σε πιέζουν μέσα σου, χωρίς να ξεσπάς κάπου τον αρνητισμό και το παράπονο, θα σκάσεις -σαν τα μπαλόνια που αν τα παραφουσκώσεις δε θα ανέβουν πιο ψηλά, παρά πόνο θα σου χαρίσουν έναν εκκωφαντικό κρότο. Το δικό σου «μπαμ», όμως, ίσως αποδειχθεί πιο επικίνδυνο, καθώς δε θα ενοχλήσει μόνο για μία στιγμή τα αφτιά των περαστικών, αλλά θα σκορπίσει θυμό, στο καλό σενάριο μόνο σ’ όσους στον προκάλεσαν. Αλήθεια, για πόσο ακόμη σκοπεύεις να τα κλειδώνεις όλα μέσα σου; Για πόσο ακόμη πιστεύεις πως θα αντέξεις αν πού και πού δεν ξεσπάς για να αδειάζεις απ’ ό,τι κρατάς μέσα σου και του επιτρέπεις να σε τρώει;
Σου χρωστάς στιγμές εκτόνωσης, να μηδενίζεις για να μπορείς να ξεκινάς πάλι. Διάλεξε το πλάνο που σου ταιριάζει, που σε ανακουφίζει. Δεν αντιμετωπίζουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο τις καταστάσεις, στρεσογόνες ή μη. Υπάρχει, όμως, σίγουρα κάτι για τον καθένα ικανό να καθησυχάσει τις φωνές στο κεφάλι του, να τον ξεμπλέξει απ’ το χάος. Χωρίς ψυχική ισορροπία θα παραπατάς διαρκώς.
Έχεις ακούσει γι’ αυτούς τους τύπους που όταν κάτι ή κάποιος τους πιέζει ή τους νευριάζει, φοράνε τις φόρμες και τα αθλητικά τους και τρέχουν χιλιόμετρα; Χωρίς να τους απειλεί κάποιος με όπλο, χωρίς να τους κυνηγάει κανείς, έτσι, οικειοθελώς, παίρνουν τους δρόμους και το απολαμβάνουν. Για κάποιος φαίνεται αλλόκοτο, μα αυτός είναι ο τρόπος τους να ξεσπούν, να κουράζουν το σώμα για να ξεκουράζουν το μυαλό, σαν να τρέχουν μακριά απ’ ό,τι τους ταλαιπωρεί. Μαζί με τον ιδρώτα τους, φεύγει και το ζόρι. Σκέφτονται πιο ψύχραιμα ύστερα, έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τα δεδομένα.
Άλλοι καταφεύγουν στο διαλογισμό και τη γιόγκα. Τους έχεις δει κι αυτούς, τους ξέρεις, μπορεί κι εσύ να ‘σαι ένας από αυτούς ή να το δοκίμασες κάποτε για να δεις αν σου ταιριάζει. Μες στη συγκέντρωσή τους αναζητούν την ψυχική τους ηρεμία κι ισορροπία. Μπορεί να γελάς με τα «μμμ» και τα «αμμ», αλλά αυτό είναι κάτι που τους χαλαρώνει, απομακρύνοντάς τους απ’ τις αρνητικές σκέψεις και πατώντας παύση στον θορυβώδη κόσμο.
Μποξ; Το ‘χεις σκεφτεί ποτέ ως μέσο εκτόνωσης; Χτυπάς το σάκο και φαντάζεσαι ότι χτυπάς όλα όσα σου πρόσφεραν ψυχική κούραση, χτυπάς και με τη γροθιά σου απομακρύνεις και το ζόρι σου, απομακρύνεις τους ανθρώπους που σε ζόρισαν, τις καταστάσεις που σε πίεσαν. Δυναμικό άθλημα για δυναμικούς παίχτες, σαν εσένα.
Κάποιοι επιλέγουν μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα, άλλοι φορούν τα ακουστικά τους και παίρνουν τους δρόμους με μόνη συντροφιά τις μουσικές τους, άλλοι μπαίνουν σε κουζίνες και δημιουργούν, άλλοι γράφουν κι άλλοι ταξιδεύουν με το αυτοκίνητο. Ό,τι και να βρεις, φρόντισε να ‘σαι σίγουρος ότι σου προσφέρει την εκτόνωση που χρειάζεσαι, σε καθησυχάζει σε στιγμές πανικού κι αποτελεί τη σανίδα σωτηρίας σου όταν δεν αντέχεις να παλεύεις με την καθημερινότητα. Να καταφεύγεις συχνά σε αυτό που σε αποσυμφορίζει για να μπορείς να διατηρείς τη ψυχική σου ηρεμία∙ τίποτα δεν αξίζει να ‘ρχεται πάνω από αυτή.
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
