-Δάσκαλε που είσαι, δεν σε βλέπω!
-Είναι γιατί δεν κοιτάζεις εκεί που πρέπει.
Είμαι μέσα στο άνθισμα του λουλουδιού, στο θρόισμα των φύλλων των δέντρων από το αεράκι, στο κελάρυσμα του ρυακιού που τραβάει την πορεία του ανάμεσα στα ριζά, στο κύμα που πλατσουρίζει στην αμμουδιά και στη θύελλα που ανταριάζει τους ωκεανούς.
Είμαι σε κάθε σταγόνα της καταιγίδας που ξεβγάζει τη γης, στο ουράνιο τόξο, στην ανατολή του ήλιου που θα κάνει καμίνι την έρημο και στη δύση του που θα αφιονίσει τους ποιητές.
Είμαι στην πανσέληνο που κάνει τους λύκους να αλυχτούν, στη λάβα των ηφαιστείων που εξαφανίζει κάθε τι ζωντανό, στο βάθος των συμπάντων που παίζουν με τη γένεση και τον αφανισμό, και σε κάθε αναπνοή που παίρνουν όλες οι μορφές της ζωής.
Εσύ όμως ψάχνεις να με βρεις μέσα σε λόγια ηχηρά και λέξεις βαρύγδουπες που θα βγουν από στόματα λογικής κάνοντας πράξεις και υπολογισμούς.
Με αποζητάς στα μαζεμένα σου και επειδή δεν με βρίσκεις, μαζεύεις και άλλα λες και έτσι θα με αποχτήσεις.
Θέτεις όρους και προϋποθέσεις ώστε μέσα εκεί να με αναγνωρίσεις, και προσπαθείς μέσα τους να με εγκλωβίσεις.
Αρέσκεσαι στα ακούσματα και στις εικόνες και μαϊμουδίζεις συνεχώς τρέμοντας να μείνεις για λίγο ακίνητος στην ησυχία σου.
Προσμένεις πάντα κάποιος άλλος να σου δείξει το δρόμο, ρίχνοντας εκεί τις ευθύνες σου για τις επιλογές σου.
Δεν είναι αστείο, να είμαι μέσα σου και δίπλα σου όλη την ώρα, αλλά εσύ να έχεις βάλει τόσους φραγμούς και περιορισμούς ώστε να μην με αντιλαμβάνεσαι ποτέ;
