ΣΤΑ " ΚΕΛΙΑ "....ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ ;;;

Στα «κελιά»… πόσο ακόμα?

Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό, απ ότι λέγεται, πλάσμα που γνωρίζει ότι θα πεθάνει, ότι η εμπειρία της ζωής του κάποια στιγμή θα τελειώσει… και το γεγονός αυτό τον προσανατολίζει ψυχολογικά σε δύο πολύ συγκεκριμένους και διαφορετικούς δρόμους.

Ο ένας δρόμος είναι αυτός που περιέχει το φόβο του θανάτου… ο άνθρωπος που θα βρεθεί σ αυτό το δρόμο θα γνωρίσει τη σκληρότητα, τον ανταγωνισμό, την αγωνία, τη βία, την αδικία, τις συνεχείς συγκρούσεις, τη ματαιοδοξία, τις απογοητεύσεις, το ψέμα, την ανασφάλεια για το μέλλον, τη διαφθορά, την εσωστρέφεια, τη φθορά και τη σπατάλη τελικά της ουσίας της ζωής…

Ο άλλος δρόμος είναι αυτός που περιέχει τη λαχτάρα για ζωή, για την κάθε στιγμή, τη λαχτάρα για πρόοδο.
Αυτός που θα βρεθεί σ αυτό το δρόμο θα γνωρίσει την αξία της προσφοράς, την αλληλεγγύη, την ενσυναίσθηση, τη συμπόνια, την κατανόηση, τη συμβιωτικότητα, τη δημιουργικότητα, την καινοτομία, την αμφισβήτηση, την αυτάρκεια, την ταπεινότητα, το μοίρασμα, τον ουσιαστικό πλούτο της ζωής και τελικά μια ζωή λεύτερη από περιορισμούς και δεσμεύσεις…
Για τον άνθρωπο αυτό ο θάνατος είναι μια πρόκληση δίπλα και μαζί με το κάθε τι, που επιβεβαιώνει την ουσία και την αληθινή αξία της ζωής κι έτσι όταν έρθει η ώρα φεύγει πλήρης και αυτάρκης…
Το τέλος είναι σε κάθε στιγμή…

Στις σύγχρονες κοινωνίες μας απ άκρη σε άκρη του πλανήτη, ο φόβος και η ανασφάλεια κυριαρχούνε σχεδόν ολοκληρωτικά και είναι εκείνοι οι παράγοντες που κάνουνε τα ανθρώπινα πλάσματα να μαντρώνονται και να περιορίζονται μέσα σε υποδειγμένα ιδεολογικά, πολιτικά, θρησκευτικά, οικονομικά, φυλετικά και ένα σωρό άλλα «κελιά»…
Οι άνθρωποι δεν επιλέγουν τα «κελιά», οδηγούνται σε αυτά από τους «ιδιοκτήτες» τους, τους χειραγωγούς τους, τους ηγέτες τους, από αυτούς που ελπίζουν ότι θα τους λύσουν τα τεράστια προβλήματά τους…
Αναγκάζονται να συμμορφώνονται με το παράλογο και το ανήθικο γιατί έχουν άγνοια του εφικτού, γιατί συνειδητά το εφικτό αποσιωπάται από τις κοινωνίες μας.

…και σχεδόν όλοι, σε ολόκληρο ίσως τον πλανήτη, έχουμε πλέον καταλάβει ότι η ζωή μας έχει χάσει το δρόμο, την αξία και την ουσία της, ότι όλα αυτά για τα οποία αγωνιζόμαστε, με σκληρότητα και πολύ αδικία τις πιο πολλές φορές, σε ολόκληρη τη ζωή μας, ίσως να είναι τελικά άχρηστα και ανούσια…
…ίσως όλα αυτά να μας απομακρύνουν από την επίγνωση του εαυτού μας, τις σχέσεις μας, τις αληθινές μας δυνατότητες, όλα όσα πραγματικά αγαπάμε να κάνουμε…

Μπορούμε να ζήσουμε ευτυχισμένοι και αυτάρκεις σε μια κοινωνία που θα είναι απαλλαγμένη από «κελιά», από περιορισμούς και συμφέροντα, από βία, πολέμους, αναίτια δυστυχία, φτώχια, ανισότητες, ψέμα, αδικία, εκμετάλλευση?

Είναι εφικτή μια κοινωνία όπου τα ανθρώπινα πλάσματα θα είχαν τη δυνατότητα να μεγαλουργούν και να προοδεύουν ενωμένα?

Ξεκάθαρα σήμερα πλέον είναι!!!

Απαιτεί όμως να κάνουμε γενναία και ριζοσπαστικά βήματα.
- Ενεργειακή απελευθέρωση από τα ορυκτά καύσιμα και το πετρέλαιο και στροφή στην τεχνολογία του υδρογόνου με παράκαμψη του 2ου θερμοδυναμικού νόμου με την εφαρμογή της καινοτομίας του Πέτρου Ζωγράφου
- Ανακήρυξη όλων των ενεργειακών και φυσικών πόρων του πλανήτη κοινή παγκόσμια κληρονομιά ολόκληρου του ανθρώπινου είδους
- Μετάβαση από το χρηματοπιστωτικό οικονομικό μοντέλο του κέρδους και της υποτέλειας σε ένα οικονομικό μοντέλο που θα βασίζεται στους υφιστάμενους πόρους
- Δημιουργία αφθονίας και αυτάρκειας αγαθών και υπηρεσιών για όλους τους πολίτες του κόσμου με τη νοήμονα και έξυπνη χρήση της τεχνολογίας
- Μετάβαση από την κοινωνία του κέρδους και του ατομικού χρηματικού πλούτου στην κοινωνία της πρόσβασης όλων σε όλα χωρίς την ανάγκη χρημάτων ή άλλων οποιωνδήποτε μέσων χρέωσης ή ανταλλαγής
- Μετάβαση από την κοινωνία του ανήθικου ανταγωνισμού στην κοινωνία των συνεργασιών ανάμεσα στα έθνη και της αλληλεγγύης ανάμεσα στους πολίτες
Δύσκολα??
Μέσα απ τα «κελιά» ίσως…

Tasos Petridis