Tο νευρικό μας σύστημα — ο πιο ευαίσθητος καθρέφτης της ψυχής — δεν γιατρεύεται απλώς επειδή περνούν οι μέρες. Ο χρόνος μόνος του δεν έχει τη δύναμη να σβήσει το τραύμα. Μπορεί να το καλύψει, να το θολώσει, μα όχι να το μεταμορφώσει.
Η θεραπεία έρχεται όταν κάτι τρυφερό, κάτι ασφαλές, κάτι που μοιάζει με αγάπη, επαναλαμβάνεται αρκετές φορές ώστε το σώμα και η ψυχή να πειστούν ότι η απειλή πέρασε. Ότι τώρα μπορεί να ξεκουραστεί. Ότι δεν χρειάζεται πια να φυλάει σκοπιά μέσα στη νύχτα.
Με κάθε μικρή πράξη αγάπης, με κάθε ανάσα εμπιστοσύνης, η ψυχή χτίζει ξανά το σπίτι της. Και κάποια μέρα, απαλά και σχεδόν ανεπαίσθητα, καταλαβαίνει πως ο πόλεμος μέσα της έχει τελειώσει.
