Ζώντας μέσα σε ένα κατασκευασμένο πλαίσιο καθημερινής κατάστασης σύγχυσης, άγχους, ανασφάλειας, φόβου, άδικου αγώνα επιβίωσης και βομβαρδισμού κάθε λογής πληροφόρησης από συστημικά και μη media, είναι εξαιρετικά δύσκολο για ένα νου να παραμένει καθαρός και ανάλαφρος, για να είναι σε θέση να διαχειρίζεται όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικά και αμερόληπτα τα όσα άδικα, βάρβαρα και παράξενα συμβαίνουν γύρω του.
Με δεδομένη αυτή τη συνθήκη, ένας τέτοιος νους, συνήθως, αποπροσανατολίζεται και χειραγωγείται εύκολα και παγιδεύεται σε βιαστικά και εύκολα συμπεράσματα, σε επιφανειακές προσεγγίσεις, σε διαπιστώσεις και κυρίως σε κατηγορίες και επιθέσεις προς κάθε μεριά, καθώς έχει τεράστια ανάγκη να εκτονώσει κάπου το θυμό και την απογοήτευσή του.
Ζούμε σε μια κοινωνία τεχνητά διαχωρισμένη (διαίρει και βασίλευε) οπότε μέσα σ αυτό το πλαίσιο ο ένας κατηγορεί τον άλλο, η μία ομάδα την άλλη, η μια ιδεολογία την άλλη κ.ο.κ.
Υπάρχει ένα πολύ στοχευμένο ρητό που λέει « Είναι πολύ δύσκολο σε μια μέλισσα να εξηγήσει σε μια μύγα ότι το μέλι είναι σαφώς πιο αξιόλογο από το σκατό»
Γι αυτό θέλω να διευκρινίσω ότι οι σκέψεις που καταγράφω δεν αφορούν σε καμία περίπτωση τις «μύγες» που κυκλοφορούν στα σκατά, αφορούν μονάχα εκείνες τις καλοπροαίρετες και ανοιχτόμυαλες «μέλισσες» που αναζητούν να γευτούν το νέκταρ από ξεχωριστά φυτά και άνθη.
Για να βρει λοιπόν ένα πρόβλημα την αποτελεσματική και ουσιαστική του λύση χρειάζεται απαραίτητα να βρούμε τη ρίζα που το γεννάει. Αν παρομοιάσουμε την ανθρώπινη κοινωνία με έναν άρρωστο οργανισμό που υποφέρει βαριά, τότε η σωστή και ακριβής διάγνωση είναι εξαιρετικά καθοριστική, γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα ακολουθήσουμε λανθασμένη αγωγή, με απρόβλεπτα και ίσως ακόμα πιο παθογόνα αποτελέσματα.
Προσωπικά μου είναι απολύτως ξεκάθαρο, πολλά χρόνια τώρα, ότι όλες οι εφαρμοσμένες πολιτικές και οικονομικές ιδεολογίες, όλα τα κοινωνικά μοντέλα και οι κοινωνικοί φορείς, η κομματική πολιτική, τα θρησκευτικά δόγματα, τα εκπαιδευτικά συστήματα, η ακαδημαϊκή και επιστημονική κοινότητα, έχουν αποτύχει παταγωδώς να βοηθήσουν τον άνθρωπο να εξελιχθεί ουσιαστικά και αληθινά σε ένα πολιτισμένο και ηθικό πλάσμα και να μάθει να συνυπάρχει αρμονικά και δίκαια με τα πάντα πάνω σ αυτό τον υπέροχο και ολοζώντανο πλανήτη.
Ένας από τους πιο βασικούς λόγους που η ανθρωπότητα (και καθένας μας) δεν αλλάζει ουσιαστικά είναι το γεγονός ότι δεν έχουμε ποτέ αποδεχτεί με ειλικρίνεια και ευθύνη τις αποτυχίες ή τις ελλείψεις μας, αντ αυτού θεωρούμε πάντα ότι φταίει κάποιος άλλος και εμείς κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε για να γίνει ο κόσμος καλύτερος.
Μπούρδες και ανεύθυνες ανοησίες!!!
Αν ο παραπάνω συλλογισμός της ολοκληρωτικής αποτυχίας είναι σωστός, τότε θα πρέπει να μας οδηγήσει αυτόματα (και όχι αύριο...και ποτέ...) σε μια αφύπνιση, έναν επαναπροσδιορισμό, που θα μας κάνει να πάρουμε αμέσως ολοκληρωτική απόσταση από όλους τους παραπάνω αναφερθέντες κοινωνικούς φορείς, θεσμούς και ιδεολογικά μαντριά, γιατί ο τρόπος λειτουργίας τους επιβαρύνει και πολλαπλασιάζει συνεχώς τα υπάρχοντα προβλήματα.
Ξεκάθαρο?
Στο επόμενο ουσιαστικό βήμα θα πρέπει να ανακαλύψω τις βαθιές ρίζες που γεννάνε τα προβλήματά μας σαν κοινωνία και σαν άτομα.
Το ανθρώπινο καρκίνωμα στον πλανήτη, ξεκινά να σπείρετε και να καταστρέφει στο δρόμο του τα πάντα, από την εγκατεστημένη αντίληψη ότι η ύλη αποτελεί την υψηλότερη αξία στη ζωή, μια αντίληψη που κυρίεψε τον ανθρώπινο νου στα πολύ σκληρά και δύσκολα χρόνια επιβίωσης, χρόνια αληθινών στερήσεων σε πολύ βασικές ανάγκες.
Σήμερα όμως είμαι πλέον πεπεισμένος ότι η ρίζα που ευθύνεται γι αυτή την καταστροφική πορεία και που οδηγεί, στην εξάντληση του πλούτου και των φυσικών πόρων του πλανήτη, στον ανταγωνισμό, στις συγκρούσεις, στους πολέμους, στη διαφθορά, στην κατάχρηση εξουσιών, στις ανισότητες, στην αισχροκέρδεια, στη φτώχια, στην ανεργία, στη βία, τις στερήσεις βασικών αγαθών, στην στρεβλή μόρφωση των νέων γενιών, σ έναν επαγγελματικό προσανατολισμό με στόχο το ατομικό όφελος και το κέρδος και πολλά ακόμη παθογόνα φαινόμενα, δεν είναι ούτε ο Καπιταλισμός, ούτε οι κακοί πλούσιοι, ούτε το χρήμα, ούτε το οικονομικό σύστημα, οι διεφθαρμένοι πολιτικοί και τόσα άλλα...
...αν καταφέρεις να σκεφτείς με καθαρότητα και ειλικρίνεια θα δεις ότι η κοινή ρίζα, η κοινή συνισταμένη, όλων των κοινωνικών παθογενειών και μεγάλου μέρους των προσωπικών καθημερινών προβλημάτων είναι το Εμπόριο.
Η αντίληψη ότι κάτι υλικό μου ανήκει, και τα πάντα, κυριολεκτικά τα πάντα στον κόσμο μας (όχι μόνο υλικά αγαθά μα και ζωντανά και ότι μπορεί να φανταστεί κανείς...) πωλούνται και αγοράζονται, είναι ο βασικός σπόρος που γεννάει την ανάγκη του Εμπορίου. Και φυσικά αυτή η ανάγκη, στη μεγάλη εξελικτική πορεία του είδους μας, στις σκληρές και δύσκολες εποχές, βοήθησε πάρα πολύ τις κοινωνίες ν αναπτυχθούν και να προοδέψουν.
Από κάποια όμως στιγμή και μετά, από τη στιγμή που οι επιστήμες και οι τεχνολογίες βρέθηκαν στη σπουδαία και πρωτόγνωρη θέση να μπορούν να δημιουργήσουν πλέον αφθονία αγαθών και υπηρεσιών και άμεση πρόσβαση όλων σε όλα, από κείνη τη στιγμή, το Εμπόριο εξακολουθεί να υπάρχει μονάχα γιατί εξυπηρετεί τα βρώμικα και απάνθρωπα σχέδια αυτών που το ορίζουν, διατηρώντας μέσα στις κοινωνίες όλα τα παραπάνω φαινόμενα που ανέφερα.
Η ανάγκη του Εμπορίου είναι αυτή που έχει οδηγήσει την ανθρωπότητα και προφανώς αυτούς που κατέχουν εξουσίες, κάθε τους σχεδιασμός, κάθε τους μοντέλο για δήθεν ανάπτυξη, να είναι ανθρωποκεντρικά και κερδοσκοπικά, περιφρονώντας ανεύθυνα τη φύση, τη ζωή, τον πλανήτη.
Με απλά λόγια το Εμπόριο μας οδηγεί να πριονίζουμε ασταμάτητα το κλαδί που καθόμαστε...
...μέχρι να μολύνουμε και το τελευταίο ρυάκι, να κόψουμε το τελευταίο δέντρο, να σταματήσουμε τη λαλιά από το τελευταίο πουλί...
Μπορώ λοιπόν να κάνω κάτι χρήσιμο και ουσιαστικό ζώντας μέσα σε μια κοινωνία υπό συνεχή κατάρρευση αξιών και θεσμών?
Άπειρα!!! Και πρώτα απ όλα ξεκινώ με τον εαυτό μου. Η ζωή είναι οι δικές μου επιλογές και σχέσεις με τα πάντα.
Παύω λοιπόν να κάνω οτιδήποτε έκανα μέχρι σήμερα τα οποία αντιλαμβάνομαι πλέον ότι βρίσκονταν στην μεριά που δημιουργούνται τα προβλήματα και όχι οι λύσεις.
Επαναπροσδιορίζω την αξιακή μου βάση. Η ύλη δεν είναι η ύψιστη και πρωταρχική αξία σ αυτό τον κόσμο, η ύψιστη και πρωταρχική αξία είναι η Ζωή, κάθε έκφραση της Ζωής, τα υπόλοιπα πλάσματα (ζώα δεν είναι μονάχα ο σκύλος και η γάτα και όλα τ άλλα είναι νεκρό κρέας στο πιάτο μου), τα δάση, οι ωκεανοί, τα βουνά, οι πόροι, τα πάντα.
Το αποτύπωμά μου κάθε στιγμή πάνω σε όλα αυτά πρέπει να είναι το ελάχιστο δυνατό.
Η βιοποικιλία και η διαφορετικότητα είναι βασικοί φυσικοί κανόνες αρμονίας και συνύπαρξης.
Θεωρώ ότι αν όλα όσα αναφέρθηκαν μέχρι εδώ είναι ξεκάθαρα κατανοητά και αποδεκτά από κάποιον και τον βοηθούν να καθαρίσει την προσωπική και κοινωνική οπτική του, έχουν ήδη αλλάξει πολλά μέσα στο νου του και δεν χρειάζονται πολλά περισσότερα να κάνει.
Είμαστε όμως πλάσματα κοινωνικά, συμβιώνουμε, συνυπάρχουμε κάτω απ τον ίδιο ουρανό και η γη είναι το κοινό σπίτι όλων μας.
Γι αυτό η συνεργασία σε όλα τα επίπεδα, μαζί με άλλους γνήσιους και ξεκάθαρους ανθρώπους, ανθρώπους αφυπνισμένους χωρίς αμφιβολίες και ταλαντεύσεις, με διψασμένες για νέκταρ "μέλισσες" μπορεί να κάνει αυτό τον κόσμο πολύ καλύτερο.
Εν κατακλείδι και συμπερασματικά,
- οφείλω να αναδείξω την αξία της ζωής ως ύψιστη αξία
- να σεβαστώ ολοκληρωτικά και αδιαπραγμάτευτα κάθε μορφή ζωής που μαζί με εμένα είμαστε μονάχα προσωρινοί φιλοξενούμενοι σ αυτό τον πλανήτη και λαχταράμε να βιώσουμε το θαύμα της ζωής δίκαια
- φροντίζω το αποτύπωμά μου κάθε στιγμή να είναι το ελάχιστο δυνατό
- φυτεύω ακατάπαυστα "σπόρους" αφύπνισης και νοημοσύνης σε κάθε μου σχέση για ν ανθίσουν "λουλούδια" και δεν ασχολούμαι καθόλου με τίποτα τοξικό και παθογενές
- αναζητώ διαρκώς άλλους ανθρώπους, από ολόκληρο το κοινωνικό φάσμα, καινοτόμους, ανένταχτους σε μαντριά, ανήσυχους, ριζοσπάστες, παθιασμένους, με τους οποίους θα μπορούσα να οραματιστώ, να χτίσω και να υλοποιήσω ένα δίκαιο κόσμο συνύπαρξης, ένα νέο πανανθρώπινο αφήγημα πέρα από όλα όσα έχουν ειπωθεί και έχουν γίνει μέχρι σήμερα
- χρησιμοποιώ όλα τα διαθέσιμα εργαλεία που μου παρέχει η εποχή
- γίνομαι παράδειγμα και έμπνευση για άλλους
Ευχαριστώντας μέσα από την καρδιά μου τον αναγνώστη που έφτασε μέχρι εδώ να πω ότι η προσωπική μου εμπειρία μέχρι σήμερα λέει ότι οι άνθρωποι μάλλον δεν επιθυμούν αληθινά και βαθιά ν αλλάξουν και ν αλλάξει ριζικά και αυτός ο κόσμος, ότι θέλουν πιο πολύ επιφανειακές και μικρές αλλαγές, θέλουν να περνούν ευχάριστα και να έχουν μια δική τους φωλιά, ένα μικρόκοσμο φαινομενικής ασφάλειας...
...δεν το θέλουν γιατί δεν είναι ποτέ έτοιμοι να θυσιάσουν τα μικρά ή μεγάλα τους προνόμια...και αυτό το βρίσκω ασυγχώρητο απέναντι στα παιδιά τους και το μυστήριο θαύμα της ζωής.
Μακάρι οι καιροί να διαψεύσουν τα δυστοπικά σενάρια..
