Να εμπιστευτούμε τις ιατρικές έρευνες;
Ο Τζον Ιωαννίδης, παγκοσμίως διαπρεπής ειδήμων στο ζήτημα της αξιοπιστίας στην ιατρική έρευνα, συνιστά να μην τις εμπιστευόμαστε. Σύμφωνα με τον ίδιο και την ομάδα του, η οποία αποτελείται από εξέχοντες ερευνητές, έως και το 90% των δημοσιευμένων ιατρικών πληροφοριών, βάσει των οποίων οι γιατροί χορηγούν συνταγές, εμβόλια ή συνιστούν χειρουργικές επεμβάσεις, είναι εσφαλμένες ή παραποιημένες.
Τον Νοέμβριο 2010, το περιοδικό The Atlantic ανέφερε: «Το έργο του Τζον Ιωαννίδη είναι ευρύτατα αποδεκτό από την ιατρική κοινότητα. (…) Ωστόσο, παρά τη μεγάλη επιρροή του, θεωρεί ότι ο τομέας της ιατρικής έρευνας διέπεται από διαπλεκόμενα συμφέροντα σε τόσο μεγάλο βαθμό, που αντιστέκεται χρονίως στην αλλαγή, αλλά και στο να παραδεχτεί την προβληματικότητά του». Επιπρόσθετα, η πλειονότητα των γιατρών και των ασθενών θεωρεί ότι οι σύγχρονες ιατρικές παρεμβάσεις, συμπεριλαμβανομένης της φαρμακοθεραπείας, είναι «επιστημονικά τεκμηριωμένες».
Ωστόσο, σύμφωνα με άρθρο του Huffington Post (Απρίλιος 2010) της Ντάνα Ούλμαν, «…αυτό το ιδεώδες είναι ένα όνειρο, δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Είναι ένα έξυπνο μαρκετίστικο κόλπο, όχι ένα αντικειμενικό γεγονός». Η Ούλμαν αναφέρει: «Η ενότητα “Κλινικά Στοιχεία” του περιοδικού British Medical Journal ανέλυσε συνηθισμένες ιατρικές παρεμβάσεις, προκειμένου να αξιολογηθεί ποιες στηρίζονται από επαρκή αξιόπιστα στοιχεία» (BMJ, 2007). Επανεξέτασαν περί τις 2.500 αγωγές και διαπίστωσαν τα εξής:
• Το 13% αποδείχτηκε ωφέλιμο.
• Το 23% αποδείχτηκε μάλλον ωφέλιμο.
• To 8% είχε ίσες πιθανότητες να αποδειχτεί ωφέλιμο ή επιβλαβές.
• Το 6% είχε χαμηλές πιθανότητες να αποδειχτεί ωφέλιμο.
• Το 4% αποδείχτηκε πιθανό να αποβεί επιβλαβές ή αναποτελεσματικό.
• Το 46% ήταν άγνωστο αν είναι αποτελεσματικό ή επιβλαβές.
Το χειρότερο είναι αυτό που συμβαίνει όταν οι γιατροί συνιστούν μη εγκεκριμένα σκευάσματα σε ανυποψίαστους ασθενείς -περίπου σαν να χορηγούν καραμέλες. «Όλοι θέλουμε τα παιδιά μας να λαμβάνουν όσο το δυνατόν ασφαλή φάρμακα», γράφει η Ούλμαν. «Ωστόσο, οι γονείς θα εκπλαγούν, για να μην πω θα σοκαριστούν, μαθαίνοντας ότι ελάχιστα φάρμακα δοκιμάζονται σε παιδιά, προκειμένου να τεκμηριωθεί πως είναι ασφαλή ή αποτελεσματικά για τη συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα». (Κονρόι, Μακίντάιρ, Τσουνάρα, 1999).
Αυτό δεν θα ήταν τόσο σοβαρό, αν τα υπό αγωγή παιδιά δεν επηρεάζονταν από αυτά τα φάρμακα. Ωστόσο, σύμφωνα με την Ούλμαν, «παρατηρείται αύξηση της τάξης του 350% σε ανεπιθύμητες παρενέργειες των γενόσημων φαρμάκων σε παιδιά, συγκριτικά με τα παιδιά που λαμβάνουν σκευάσματα των οποίων η ασφάλεια και αποτελεσματικότητα είναι επιβεβαιωμένες» (Horen, Montastruc, Lapeyre- mestre, 2002).
Αναφέρει ότι οι γιατροί διαπράττουν «ιατρική παιδική κακοποίηση» σε τακτική βάση. Κανένας υπεύθυνος γονιός, γιατρός ή επιστήμονας δεν πρέπει να αντιμετωπίζει με ελαφρότητα αυτές τις κατηγορίες. Αντικατοπτρίζουν τη σοβαρή ασθένεια από την οποία πάσχει η ιατρική βιομηχανία, και πλέον αυτή η ασθένεια έχει προσβάλει τους πάντες. Τα υποτιθέμενα στοιχεία για την τεκμηριωμένη αξία των φαρμάκων είναι ένας μύθος που έχει υποβαθμίσει την υγεία και την ποιότητα ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων, ενώ έχει ο στοιχίσει τη ζωή σε πολλούς.
Η ιατρική επιστήμη είναι, επιεικώς, κομπογιαννιτισμός
Οπως επισημαίνει η Ούλμαν, «ο κομπογιαννιτισμός ορίζεται ως η χρήση μη αποδεδειγμένων θεραπειών από άτομα ή εταιρείες που επικαλούνται φανταστικά αποτελέσματα, χρεώνοντας μεγάλα χρηματικά ποσά».
Προσθέτει ότι, «παρόλο που οι σύγχρονοι γιατροί χαρακτηρίζουν κομπογιαννιτισμό τις εναλλακτικές θεραπείες, οι συμβατικές θεραπείες είναι αυτές που διατίθενται σε τιμές που αγγίζουν τα όρια της επιστημονικής φαντασίας.
Παρά την αμφισβητούμενη αποτελεσματικότητα των ιατρικών παρεμβάσεων, οι γιατροί εμφανίζονται στους ασθενείς τους με αμφίεση “επιστήμονα”».
Με δεδομένο ότι η αποτελεσματικότητα του 85% και πλέον των αγωγών της συμβατικής ιατρικής δεν έχει επιβεβαιωθεί επισήμως, μπορούμε κάλλιστα να αναρωτιόμαστε αν ο οποιοσδήποτε μπορεί να καταφύγει σε αυτές. Θα εμπιστευόσασταν το αυτοκίνητό σας σε ένα μηχανικό που σας προσφέρει 15% εγγύηση ότι θα επισκευάσει μια σοβαρή βλάβη του οχήματος σας με την ανεπαρκή πείρα του; Ωστόσο, αυτό ακριβώς κάνουμε όποτε εμπιστευόμαστε τη ζωή μας στα χέρια ενός γιατρού που εκπαιδεύτηκε από ένα παντελώς διεφθαρμένο ιατρικό σύστημα.
Η ρίζα του προβλήματος έγκειται στη μεθοδολογία της επιστημονικής έρευνας
Για παράδειγμα, σε μία ανάλυση μελετών για αντικαταθλιπτικά σκευάσματα, ο FDA διαπίστωσε ότι από τις 38 μελέτες που είχαν καταλήξει σε ευνοϊκά συμπεράσματα, είχαν δημοσιευτεί οι 37. Από τις 36 μελέτες που κατέληξαν σε μη ευνοϊκά συμπεράσματα για τα σκευάσματα, οι 22 δεν δημοσιεύτηκαν καν, ενώ οι 11 δημοσιεύτηκαν με μία διατύπωση που αλλοίωνε την έκβαση, κάνοντάς τη να φαντάζει ευνοϊκή. Κατ’ αυτό τον τρόπο, οι φαρμακευτικές εταιρείες-κολοσσοί δημοσιεύουν τα θετικά ευρήματα που θα προσελκύσουν γιατρούς και ασθενείς, ανεξάρτητα από το ότι το 50% των ερευνών δείχνει πως τα εν λόγω σκευάσματα είναι αναποτελεσματικά. Με άλλα λόγια, οι φαρμακευτικές εταιρείες αποκρύπτουν από το κοινό ότι στις μισές μελέτες, τα σκευάσματά τους αποδείχτηκαν άχρηστα.
Οι φαρμακευτικές εταιρείες δεν υποχρεούνται να δημοσιεύουν τις μελέτες που καταλήγουν σε αρνητικά συμπεράσματα. Διενεργούν όσο το δυνατόν περισσότερες μελέτες, και μόλις προκόψουν δύο μελέτες με ευνοϊκά αποτελέσματα, αποκρύπτουν όλες τις υπόλοιπες. Μπορεί να έχουν προκόψει 20 μελέτες με αρνητικά αποτελέσματα και δύο με θετικά – και αυτές οι δύο επαρκούν για να εγκριθεί το φάρμακο από τον FDA και να διανεμηθεί στον πληθυσμό.
Παρότι οι θετικές μελέτες δημοσιεύονται στα ιατρικά περιοδικά, οι αρνητικές θάβονται κάτω από το χαλί και δεν ξανακούει κανείς γι’ αυτές – εκτός φυσικά αν τις σκαλίσει κάποιος ειδήμονας, όπως ο δρ Ιωαννίδης.
Το 2005, ο δρ Ιωαννίδης έδειξε ότι οι πιθανότητες να είναι αληθή τα συμπεράσματα μίας τυχαία επιλεγμένης επιστημονικής μελέτης, είναι χαμηλότερες του 50%. Όπως λέει ο ίδιος: «Εντός αυτού του πλαισίου, ένα εύρημα έχει χαμηλές πιθανότητες να είναι αληθές, αν: α) οι διεξαγόμενες μελέτες για τον συγκεκριμένο τομέα είναι μικρότερης έκτασης, β) τα μεγέθη των αποτελεσμάτων είναι μικρότερα, γ) οι αριθμοί είναι μεγαλύτεροι του συνηθισμένου και η προεπιλογή των ελεγχόμενων σχέσεων μικρότερης έκτασης, δ) η ευελιξία στο σχεδίασμά, τον ορισμό, την έκβαση και το αναλυτικό μοντέλο είναι μεγαλύτερη απ’ ό,τι συνηθίζεται, ε) εμπλέκονται μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και/ή μεροληψία, στ) σε έναν επιστημονικό τομέα εμπλέκονται πάνω από μία ομάδες, αποζητώντας ευνοϊκότερα στατιστικά στοιχεία.
Οι προσομοιώσεις δείχνουν ότι για τα περισσότερα σχέδια και πλαίσια μελετών, το τελικό συμπέρασμα μίας έρευνας έχει περισσότερες πιθανότητες να είναι ψευδές. Επιπλέον, σε πολλούς επιστημονικούς τομείς, τα υποτιθέμενα ευρήματα συχνά μπορεί απλώς να εκφράζουν την επικρατούσα μεροληψία, διατυπωμένη με επακριβή νούμερα».
Το 2008, σε μία νέα ανάλυση που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Journal of the American Medical Journal, ο δρ Ιωαννίδης αποκαλύπτει ότι σε ένα μεγάλο μέρος τους οι δημοσιευμένες ιατρικές έρευνες είναι αμφισβητήσιμες σε μεγάλο βαθμό. Διαπίστωσε ότι οι πιο παραπλανητικές μελέτες είναι εκείνες που αφορούν φορτισμένα ή φλέγοντα θέματα. Σε αυτά συγκαταλέγονται άρθρα που συντελούν στη διάδοση δημοφιλών αγωγών, όπως η θεραπεία αντικατάστασης ορμονών για τις εμμηνοπαυσιακές γυναίκες, τα στεφανιαία στεντ για την πρόληψη των εμφραγμάτων, και η καθημερινή πρόσληψη ασπιρίνης για τη ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης και την πρόληψη εγκεφαλικών επεισοδίων.
Όπως γνωρίζουμε, πολλά από τα «συμπεράσματα» αυτών των ερευνών ήταν παραποιημένα. Εντούτοις, εκατομμύρια άτομα υποβάλλονται σε αυτές τις αγωγές, με επακόλουθο τη νόσηση ή ακόμη και το θάνατο. Η θεραπεία αντικατάστασης ορμονών, λ.χ., προκάλεσε πρωτοφανή αύξηση του επιπολασμού καρκίνου του μαστού και καρδιοπάθειας, ενώ τα στεφανιαία στεντ δεν μείωσαν τη θνησιμότητα από στεφανιαία νόσο.
Αν το 41% των πιο ονομαστών ερευνών έχει αποδεδειγμένα δώσει εσφαλμένα ή παραποιημένα αποτελέσματα -όπως έδειξε ο δρ Ιωαννίδης στις αναλύσεις του- τότε το φάσμα και η επίπτωση του προβλήματος είναι ασύλληπτα. Και το χειρότερο είναι ότι αφότου οι πιο ονομαστές έρευνες διαψεύστηκαν επανειλημμένα μέσω μελετών, οι ερευνητές εξακολούθησαν να επικαλούνται τα αποτελέσματά τους προκειμένου να προωθηθούν τα αντίστοιχα προϊόντα. Σύμφωνα με την ανάλυση, σε μία περίπτωση, οι ερευνητές επικαλούνταν τα «θετικά» αποτελέσματα της μελέτης τους, τουλάχιστον για 12 χρόνια αφότου είχε αποδειχτεί πως ήταν παραποιημένα.
Το πρόβλημα έγκειται κυρίως στο ότι σπάνια διενεργούνται αμερόληπτες, ανεξάρτητες έρευνες – και από αυτές τις ελάχιστες, σπάνια κάποια δημοσιεύεται. Είναι πολύ δύσκολο για έναν ανεξάρτητο ερευνητή να βρει επαρκείς πόρους για την έρευνά του – και αν η έρευνα για οποιονδήποτε λόγο δεν δημοσιευτεί, είναι ανούσιο να επενδύσει χρόνο και χρήμα σε αυτή. Μέσα από αυτό το τοπίο, διασφαλίζεται ότι όσα γνωστοποιούνται στην κοινή γνώμη ως «ιατρικά γεγονότα», ευσταθούν εν μέρει, στην καλύτερη περίπτωση. Όπως λέει το ρητό, «η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την άγνοια» και πλέον αντιμετωπίζουμε, συλλογικά και ατομικά, τις συνέπειες της ελλιπούς αυτοδιαχείρισης της υγείας μας.
Σχεδόν όλες οι μεγάλες κλινικές μελέτες που αφορούν φαρμακοθεραπεία είναι χρηματοδοτούμενες, τουλάχιστον τμηματικά, από φαρμακευτικές εταιρείες. Αυτό είναι επόμενο, αφού οι φαρμακευτικές εταιρείες έχουν οικονομικά συμφέροντα από την προώθηση των σκευασμάτων τους. Για παράδειγμα, οι μελέτες για τις στατίνες, που είναι τα πιο επικερδή φάρμακα καθώς αποφέρουν πάνω από μισό τρισεκατομμύριο δολάρια ετησίως, χρηματοδοτούνται εξ ολοκλήρου από φαρμακευτικές εταιρείες. Έτσι, οι φαρμακευτικές εταιρείες διαιωνίζουν το μύθο ότι η υπερχοληστερολαιμία είναι ένας εχθρός που οφείλουμε να καταπολεμήσουμε λαμβάνοντας στατίνες εφ’ όρου ζωής.
Νέες ανακαλύψεις από ερευνητές του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, οι οποίες δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Annals of Medicine τον Οκτώβριο 2010, δείχνουν ότι το 92% από 145 μελέτες που διενεργήθηκαν κατά το διάστημα 2008-2009, είναι αναξιόπιστες, αφού δεν αποκαλύπτουν τον τύπο του ψευδοφαρμάκου που χρησιμοποίησαν. Με το «μαγείρεμα» των στοιχείων που αφορούν το πλασέμπο δηλαδή, με τη χρήση ενός παράγοντα που αύξησε τις τιμές χοληστερόλης στην ομάδα ελέγχου, οι ερευνητές «αποδεικνύουν» εύκολα ότι οι στατίνες είναι πιο αποτελεσματικές από το ψευδοφάρμακο.
Παρότι οι απάτες αποκαλύπτονται και οι φαρμακευτικές εταιρείες τιμωρούνται με χρηματικά πρόστιμα για αλλοίωση αποτελεσμάτων ή μη κοινολόγηση σοβαρών παρενεργειών, συνεχίζουν τις επιχειρηματικές τους δραστηριότητες σαν να μην έγινε τίποτα. Οι κολοσσιαίες επώνυμες φαρμακευτικές εταιρείες όπως η Merck και η Pfizer, δεν τιμωρούνται με κλείσιμο, ακόμη και αν κριθούν ένοχες για μαζική εξαπάτηση. Είναι παράλογο να προσδοκούμε ότι οποιαδήποτε κλινική μελέτη μεγάλης φαρμακευτικής εταιρείας μπορεί να δώσει αρνητικά αποτελέσματα για δικό της σκεύασμα. Πάντως, οι φαρμακευτικές εταιρείες είναι οι κύριοι χρηματοδότες των περισσότερων κλινικών ερευνών παγκοσμίως. Εξαιτίας του μονοπωλίου τους, οι έρευνες διενεργούνται με μεθοδολογία που εξασφαλίζει «επιστημονικές αποδείξεις» – και ο όρος «επιστημονικές» πάντα τυγχάνει σεβασμού.
Αυτό που καλούμαστε να εμπεδώσουμε είναι ότι παρόλο που η επίδραση ενός φαρμάκου ή μίας αγωγής είναι επιστημονικά τεκμηριωμένη, αυτό δεν σημαίνει ότι το φάρμακο είναι ασφαλές ή η αγωγή αποτελεσματική. Κατά παρόμοιο τρόπο, η έλλειψη επιστημονικών αποδείξεων για ένα βότανο ή μία εναλλακτική θεραπεία, δεν σημαίνει ότι το συγκεκριμένο βότανο δεν είναι ασφαλές ή η θεραπεία είναι αναποτελεσματική. Εμείς οι ίδιοι καλούμαστε να μεριμνήσουμε για την αυτοδιαχείριση της δικής μας υγείας και της υγείας των μελών της οικογένειάς μας – κανένας άλλος δεν θα το κάνει για λογαριασμό μας. Σας συνιστώ να κάνετε τη δική σας έρευνα και να αποφασίσετε μόνοι σας τι σας ωφελεί και τι όχι.
Η ασυδοσία των μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών
Η εξαπάτηση των μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών δεν έχει τελειωμό. Κάθε χρόνο, στις ΗΠΑ πεθαίνουν περίπου 200.000 Αμερικανοί εξαιτίας συνταγογραφούμενων φαρμάκων. Κάποτε, τα συνήθη φάρμακα ελέγχονταν αυστηρά στις ΗΠΑ ή την Ευρώπη. Ωστόσο, τώρα η πλειονότητα των κλινικών μελετών διενεργείται με ανήθικη μεθοδολογία σε άλλες ηπείρους, σε φτωχές χώρες που δεν έχουν κανονισμούς. Σε αυτά τα κράτη, τα έγγραφα συναίνεσης υπογράφονται από πάμφτωχα, αναλφάβητα άτομα, συχνά με το δακτυλικό τους αποτύπωμα, ο κίνδυνος μηνύσεων είναι μηδαμινός και η επίβλεψη του FDA είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη, γεγονός που δίνει στις εταιρείες μεγάλη ελευθερία κινήσεων. Χάρη στην παγκοσμιοποίηση, οι φαρμακευτικές εταιρείες βρήκαν νέες μεθόδους αδίστακτης κερδοφορίας.
Οι μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες έχουν πάει στη Ρουμανία, την Τυνησία, την Τουρκία, την Εσθονία, τις βορειοανατολικές επαρχίες της Κίνας, την Πολωνία και στη Ρωσία, ακόμη και σε απομονωμένα χωριά σε όλο τον κόσμο, προκειμένου να βρουν ανθρώπους πρόθυμους να μετάσχουν σε κλινικές μελέτες για νέα σκευάσματα, και να πείσουν τον FDA να εγκρίνει το φάρμακο ως ασφαλές και αποτελεσματικό για τους Αμερικανούς. Στο Μπανγκλαντές έχουν διενεργηθεί 76 κλινικές μελέτες, στο Μαλάουι 61, στην Ομοσπονδία της Ρωσίας 1.513, στη Ρουμανία 876, στην Ταϊλάνδη 786, στην Ουκρανία 589, στο Καζακστάν 15, στο Περού 494, στο Ιράν 292, στην Τουρκία 716 και στην Ουγκάντα 132.
Σύμφωνα με τον επικεφαλής των επιθεωρητών του Αμερικανικού Υπουργείου Υγείας, έως το 1990, εκτός των ΗΠΑ είχαν διενεργηθεί μόλις 271 μελέτες, ενώ μέσα σε λιγότερο από δύο δεκαετίες, ο αριθμός τους έφτασε τις 6.458. Πρόκειται για αύξηση της τάξης του 2.000%! Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Υγείας (ΑΙΥ) τηρεί βάση δεδομένων. Από το 2008, έχει καταγράψει 58.788 μελέτες σε 173 χώρες εκτός των ΗΠΑ. Σύμφωνα με αναφορά του επικεφαλής των επιθεωρητών, μόνο το 2008, το 80% των αιτήσεων που υποβλήθηκαν στον FDA και αφορούσαν νέα σκευάσματα, περιείχαν δεδομένα από κλινικές μελέτες που διενεργήθηκαν εκτός των ΗΠΑ.
Φαίνεται ότι ολοένα και περισσότερες φαρμακευτικές εταιρείες διενεργούν τις κλινικές μελέτες τους σε μακρινές χώρες. Ουσιαστικά, 20 από τις μεγαλύτερες αμερικανικές φαρμακευτικές εταιρείες πλέον «διεξάγουν το ένα τρίτο των κλινικών ερευνών τους αποκλειστικά σε περιοχές εκτός των ΗΠΑ». Και όλα αυτά συμβαίνουν ενώ 2.900 διαφορετικά σκευάσματα που απευθύνονται σε περίπου 4.600 παθήσεις υποβάλλονται σε έλεγχο, προκειμένου να διατεθούν στην αγορά.
Σε αυτό το σημείο, προκύπτει ένα σημαντικό ερώτημα: Τα αποτελέσματα των κλινικών ερευνών που διεξάγονται σε μακρινές χώρες, ανταποκρίνονται στην κατάσταση της υγείας του ανθρώπου της Δύσης; Στις φτωχές χώρες, οι άνθρωποι μπορεί να μεταβολίζουν τα φάρμακα διαφορετικά απ’ ό,τι ο άνθρωπος της Δύσης. Η ύπαρξη ορισμένων διαδεδομένων ασθενειών των εξωτικών χωρών, όπως η ελονοσία και η φυματίωση, μπορούν να αλλοιώσουν την έκβαση των κλινικών μελετών.
Ωστόσο, οι φαρμακευτικές εταιρείες ποτέ δεν κέρδιζαν περισσότερα. Το κόστος διενέργειας των ερευνών είναι παρασάγγες χαμηλότερο σε περιοχές όπου το μέσο άτομο ζει με ένα δολάριο την ημέρα. Ορισμένα από τα φάρμακα που δοκιμάστηκαν σε μακρινές χώρες, είναι ιδιαίτερα διαδεδομένα. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί το μη στεροειδές αντιφλεγμονώδες Celebrex, το οποίο στις ΗΠΑ προωθείτο μέσω της τηλεόρασης επί 10 και πλέον χρόνια.
Η κατασκευάστρια εταιρεία Pfizer, που είναι η μεγαλύτερη φαρμακευτική επιχείρηση παγκοσμίως, έχει ξοδέψει πάνω από ένα δισεκατομμύριο δολάρια για την προώθηση του σκευάσματος ως αναλγητικού για την καταπολέμηση της αρθρίτιδας και άλλων διαταραχών, συμπεριλαμβανομένης της δυσμηνόρροιας. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Υγείας διατηρεί αρχεία των περισσότερων μελετών που διενεργούνται εντός και εκτός των ΗΠΑ. Η βάση δεδομένων του αριθμεί 290 μελέτες για το Celebrex, από τις οποίες οι 183 έγιναν στις ΗΠΑ, και οι 107 σε 36 άλλες χώρες, ανάμεσα στις οποίες η Εσθονία, η Κροατία, η Λιθουανία, η Κόστα Ρίκα, η Κολομβία, η Ρωσία, το Μεξικό, η Κίνα, η Βραζιλία και η Ουκρανία. Οι εταιρείες δεν υποχρεούνται να υποβάλλουν αναφορές για όλες τις μελέτες που διενεργούν στο εξωτερικό, και, κατά συνέπεια, δεν επιδιώκουν να το πράττουν.
Τι έγινε με το Celebrex; Διαπιστώθηκε ότι οι ασθενείς που λάμβαναν Celebrex είχαν περισσότερες πιθανότητες να υποστούν έμφραγμα και εγκεφαλικό επεισόδιο, συγκριτικά με όσους λάμβαναν παλαιότερα και φθηνότερα αναλγητικά. Επίσης, διατυπώθηκαν υποψίες ότι η Pfizer είχε συγκαλύψει μία μελέτη που αναδείκνυε αυτούς τους κινδύνους. Η στάση της Pfizer είναι αυτονόητη: Αρνήθηκε ότι η μελέτη είχε συγκαλυφθεί και επέμεινε ότι «ενήργησε με υπευθυνότητα και υπέβαλε όλες τις σχετικές πληροφορίες εγκαίρως στον FDA».
Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, το περιοδικό Journal of the Royal Society of Medicine ανέφερε περισσότερα αρνητικά αποτελέσματα. Στο μεταξύ, η Pfizer συνιστούσε το Celebrex σε άτομα που έπασχαν από τη νόσο Αλτσχάιμερ, ευελπιστώντας ότι θα επιβράδυνε την εξέλιξη της νόσου. Δεν τους βγήκε. Απεναντίας, οι πωλήσεις του Celebrex άρχισαν να μειώνονται. Ενώ το 2004 το σκεύασμα είχε αποφέρει 3,3 δισεκατομμύρια δολάρια στην εταιρεία, έκτοτε οι πωλήσεις του σημείωσαν μεγάλη κάμψη.
Ο βασικότερος παράγοντας που ενθάρρυνε τη διενέργεια ερευνών σε μακρινές χώρες, ήταν ένα παραθυράκι στους κανονισμούς του FDA: Αν μία μελέτη που διενεργεί ται στις ΗΠΑ δείχνει ότι το σκεύασμα είναι αναποτελεσματικό, η εταιρεία έχει τη δυνατότητα να υποβάλει μελέτες που διενεργήθηκαν στο εξωτερικό, προκειμένου να εξασφαλίσει την πολυπόθητη έγκριση. Όταν μία εταιρεία χρειάζεται θετικά στοιχεία και μάλιστα επειγόντως, στρέφεται σε χώρες του εξωτερικού και κάνει τη δουλειά της εύκολα.
Στη δεκαετία του 1990, η εταιρεία Aventis Pharmaceuticals (πλέον Sanofi Aventis) ανέπτυξε το Ketek, ένα αντιβιοτικό για την καταπολέμηση των λοιμώξεων της αναπνευστικής οδού. Το 2004, όταν ο FDA το ενέκρινε ως αποτελεσματικό και ασφαλές, η απόφασή του βασίστηκε σε αποτελέσματα μελετών που είχαν διενεργηθεί σε χώρες όπως η Ουγγαρία, το Μαρόκο, η Τυνησία και η Τουρκία. Η έγκριση ήρθε μόλις λίγες εβδομάδες αφότου μία ερευνήτρια στις ΗΠΑ καταδικάστηκε σε 57 μήνες φυλάκισης, για αλλοίωση στοιχείων σχετικά με το Ketek.
Η δρ Ανν Κίρκμαν Κάμπελ από την Αλαμπάμα, προφανώς έπεσε μόνο σε εθελοντές πρόθυμους να μετάσχουν σε κλινική έρευνα που αφορούσε φάρμακο. Επιστράτευσε πάνω από 400 ενηλίκους ντόπιους, καθώς και όλο το προσωπικό του γραφείου της. Σε αντάλλαγμα, εισέπραξε 400 δολάρια για κάθε άτομο από τη Sanofi Aventis. Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι παραποιήθηκαν τα δεδομένα του 91% και πλέον των ασθενών της. Η δρ Κίρκμαν Κάμπελ δεν ήταν η μόνη προβληματική ερευνήτρια της Aventis. Παρότι υπήρχαν και άλλοι αμφιλεγόμενοι ερευνητές, το σκεύασμα Ketek εγκρίθηκε χάρη στις μελέτες που διενεργήθηκαν στο εξωτερικό.
Με δεδομένες τις μαζικές απάτες που έρχονται στο φως της δημοσιότητας σε καθημερινή βάση, συμπεριλαμβανομένων όσων αφορούν προγράμματα μαζικών εμβολιασμών, συνιστώ σε όλους να κάνουν αναλυτική έρευνα προτού πέσουν θύματα εκμετάλλευσης όσων θησαυρίζουν από τις απάτες τους. Οι κολοσσιαίες φαρμακευτικές εταιρείες θα γίνονταν νάνοι, αν αποφασίζαμε να απέχουμε από τα επικίνδυνα προϊόντα τους, να μην ενδίδουμε στον εκφοβισμό τους και να φροντίζουμε την υγεία μας με φυσικά μέσα.
Προστασία της αγέλης
Ο φυσικός τρόπος ζωής, η φυσική άμυνα έναντι της τεχνολογικής παρέμβασης των εμβολίων επανέρχεται ξανά και ξανά στις συζητήσεις με τους αντιεμβολιαστές. Ο Λάρι Κουκ, ακτιβιστής κινηματογραφιστής και εμπνευστής της καμπάνιας «Stop Mandatory Vaccination» (Σταματήστε τους υποχρεωτικούς εμβολιασμούς), περιγράφει ότι όλες οι ασθένειες μπορούν να προληφθούν και να αντιμετωπιστούν με φυσικό τρόπο και παραπέμπει σε πλήθος μελετών ενάντια στα εμβόλια. «Τα εμβόλια δεν λειτουργούν. Εάν λειτουργούσαν, δεν θα υπήρχε καμία ανησυχία για τον μη εμβολιασμένο πληθυσμό. Οι εμβολιασμένοι δεν θα νοσούσαν από τις ασθένειες για τις οποίες έχουν εμβολιαστεί. Όμως αυτό δεν συμβαίνει. Το CDC και όσοι σπρώχνουν εμβόλια λένε ότι πρέπει όλοι να εμβολιαστούν για να λειτουργήσει το προϊόν. Προσωπικά, είχα ανεμοβλογιά, είχα παρωτίτιδα, το ξεπέρασα κι έχω ανοσία για πάντα. Δεν χρειάζεσαι τις ενέσεις.
Χτίσε φυσικά το ανοσοποιητικό και, όταν και αν, την περάσεις, πάρε φυσικά φάρμακα ώστε μετά να έχεις ανοσία για πάντα».
Ορισμένοι αντιεμβολιαστές επικαλούνται το φαινόμενο της «προστασίας της αγέλης» και δεν εμβολιάζουν τα παιδιά τους. Όταν το επίπεδο εμβολιαστικής κάλυψης είναι υψηλό, προστατεύονται ακόμα και όσοι δεν έχουν εμβολιαστεί κι αυτό το ονομάζουμε «προστασία της αγέλης». Για την ιλαρά, βέβαια, το ποσοστό αυτό πρέπει να ξεπερνά το 95%. «Υπάρχει άλλο προϊόν στην ιστορία της ανθρωπότητας που πρέπει όλοι να το χρησιμοποιήσουν για να λειτουργήσει;» αναρωτιέται ρητορικά ο Κουκ. «Μόνο στον κόσμο των εμβολίων συμβαίνουν αυτά. Ακόμη και σε 100% εμβολιασμένους πληθυσμούς γίνονται εξάρσεις».
Ωστόσο, πολλοί μιλούν για αντικοινωνική συμπεριφορά. «Αν σκέφτονταν όλοι έτσι, τότε κανείς δεν θα τα έκανε», λέει ο Μάσκατ. «Μια θετική πλευρά της αντιεμβολιαστικής κίνησης», προσθέτει η κυρία Θεοδωρίδου, «είναι η ανάπτυξη ακυτταρικού εμβολίου του κοκκύτη, όπως και οι προσπάθειες για βελτίωση της επιτήρησης των ανεπιθύμητων ενεργειών, αλλά και η δημιουργία προγράμματος αποζημίωσης από ανεπιθύμητες ενέργειες εμβολίων». Ο Κουκ, ωστόσο, επισημαίνει ότι σκανδαλωδώς στις ΗΠΑ «δεν μπορείς να μηνύσεις έναν κατασκευαστή για θάνατο ή τραυματισμό από εμβόλιο, καθώς η βιομηχανία απολαύει ομοσπονδιακής ασυλίας».
Ο Οφιτ υποστηρίζει ότι τα media συνηθίζουν να παρουσιάζουν ιστορίες που έχουν δύο όψεις, γιατί θέλουν να εξάπτουν το ενδιαφέρον των καταναλωτών τους. «Η θρησκεία, η φιλοσοφία, η πολιτική έχουν όντως δύο πλευρές, αλλά η επιστήμη δεν είναι πολιτικώς ορθή απ’ αυτή την άποψη. Στην επιστήμη δομείς μια υπόθεση, την εξετάζεις και στο τέλος είσαι ή σωστός ή λάθος. Ο Αντριου Ουέικφιλντ είπε ότι το εμβόλιο MMR (ιλαράς-ερυθράς-παρωτίτιδας) προκαλούσε αυτισμό και ήταν θετικό που το είπε, γιατί είναι σωστό να κάνεις υποθέσεις. Ωστόσο, η υπόθεσή του εξετάστηκε σε πολλές έρευνες και βρέθηκε ότι δεν ήταν σωστή: το MMR δεν προκαλεί αυτισμό. Τα media όμως συνεχίζουν να παρουσιάζουν δύο πλευρές για τα εμβόλια, σαν να εξακολουθούν να υπάρχουν δύο πλευρές. Αυτό το ονομάζω θέμα της ψευδούς ισορροπίας».
Ο Οφιτ διακρίνει δύο βασικές τάσεις μέσα στο αντιεμβολιαστικό κίνημα. «Απ’ τη μια υπάρχει ένα αντιεμβολιαστικό αίσθημα, είναι άνθρωποι που δεν νιώθουν να τους αφορά το ζήτημα, που δεν βλέπουν την ανάγκη, αλλά δεν είναι σκληροπυρηνικοί. Επειτα, είναι οι επαγγελματίες. Η Μπάρμπαρα Λόι Φίσερ και οι άλλοι. Ναι, είμαι πολύ επικριτικός μαζί τους. Πιστεύω ότι παραπληροφορούν, ότι τοποθετούν κακές πληροφορίες στο διαδίκτυο και ότι παρακινούν τους ανθρώπους να πάρουν κακές αποφάσεις που θα βλάψουν τα παιδιά τους. Ναι, αυτούς δεν έχω κανένα πρόβλημα να τους δαιμονοποιώ» δηλώνει απερίφραστα.
Στις μομφές αυτές οι αντιεμβολιαστές απαντούν μ’ ένα ισχυρό επιχείρημα: «Τα κέρδη από τα συμπληρώματα διατροφής και τις εναλλακτικές θεραπείες, δεν μπορούν να συγκριθούν με τα κέρδη της φαρμακοβιομηχανίας». «Ο υγιής σκεπτικισμός είναι θεμιτός, αλλά ο κυνισμός δεν είναι. Πριν από 50 χρόνια οι εμβολιασμοί δεν ήταν θέμα, γιατί ο κόσμος εμπιστευόταν τους υπευθύνους της Υγείας, πράγμα που εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα έως ένα βαθμό, απλώς τώρα έχουμε γίνει πιο κυνικοί και πιο καχύποπτοι». λέει ο Οφιτ.
Πρόσφατα, το ντοκιμαντέρ «Vaxxed: Απ’ τη συγκάλυψη στην καταστροφή» του γιατρού Ουέικφιλντ έγινε δεκτό στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του ηθοποιού Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Tribeca, και αποσύρθηκε μετά από λίγο εν μέσω έντονων διαμαρτυριών. Ο Ουέικφιλντ έχει χάσει ακόμη και την άδεια άσκησης του ιατρικού επαγγέλματος, αλλά για τους αντιεμβολιαστές αυτό δεν λέει κάτι καινούργιο. Για εκείνους, ο αντίπαλος είναι ένας παντοδύναμος Γολιάθ που μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και κυρίως να απαξιώνει όσους του αντιστέκονται, ακόμη και να τους βγάζει εντελώς απ’ τη μέση. Στο διαδίκτυο μεταδίδονται ειδήσεις για περίεργους θανάτους Αμερικανών ομοιοπαθητικών γιατρών που μιλούσαν ενάντια στους εμβολιασμούς.
Ενα δυνατό ανοσοποιητικό και η ενεργοποίηση της ικανότητας αυτοϊασης του οργανισμού με φυσικούς τρόπους, είναι η μοναδική έγνοια για όποιον θέλει να έχει τον έλεγχο της υγείας του, για τους υπόλοιπους ασχολούνται οι φαρμακευτικές και τα ενεργούμενα τους. Υπάρχουν πολλές εκατοντάδες σοβαροί ιατροί που μπορούν να κατευθύνουν έναν υπεύθυνο άνθρωπο στο θέμα τις υγείας του ιδίου όπως και της οικογένειας του, το να βγάζεις βιαστικά συμπεράσματα και να παίρνεις αποφάσεις υγείας βασιζόμενος στο ιντερνέτ είναι τουλάχιστον ανεύθυνο.
Επί πολλές δεκαετίες, πιστεύαμε ότι τα εμβόλια έχουν εξαλείψει τα πιο τρομερά λοιμώδη νοσήματα, συμπεριλαμβανομένης της πολιομυελίτιδας. Ωστόσο, δεν υπάρχουν επιστημονικά στοιχεία που να τεκμηριώνουν αυτή την αντίληψη. Από την άλλη, αδιαμφισβήτητα επιστημονικά στοιχεία δείχνουν ότι τα παιδικά εμβόλια, τα αντιγριπικά και τα λοιπά εμβόλια, ευθύνονται για τη σοβαρή μείωση της φυσικής ανοσίας σε εκατομμύρια παιδιά και ηλικιωμένους. Με κάθε λαμβανόμενο εμβόλιο, το ανοσοποιητικό σύστημα αποδυναμώνεται ολοένα και περισσότερο, με επακόλουθο να αποδιοργανωθεί και να ευνοηθεί η εμφάνιση εκφυλιστικών νοσημάτων.
Στη Συνωμοσία των Εμβολίων, ο Andreas Moritz παραθέτει αδιάσειστα επιστημονικά στοιχεία που δείχνουν ότι:
-Τα εμβόλια συντελούν στη διάδοση των περισσότερων σύγχρονων ασθενειών
-Ο παιδικός εμβολιασμός, το αντιγριπικό εμβόλιο και τα λοιπά εμβόλια αποδιοργανώνουν το ανοσοποιητικό σύστημα
-Η μεγάλη έξαρση των αλλεργιών, της αρθρίτιδας, του άσθματος, του αυτισμού, της γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης, του καρκίνου, του διαβήτη (βρεφικής και παιδικής ηλικίας), των νεφροπαθειών, των αποβολών, των νευρολογικών και αυτοάνοσων νοσημάτων, καθώς και του συνδρόμου αιφνίδιου βρεφικού θανάτου, συνδέεται άμεσα με τον εμβολιασμό
-Τα εμβολιασμένα παιδιά εμφανίζουν 120% περισσότερο άσθμα. 317% περισσότερο σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής. 185% περισσότερες νευρολογικές διαταραχές και 146% περισσότερο αυτισμό, συγκριτικά με τα μη εμβολιασμένα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
