Πιο παλιά ήταν η "κοινωνία της πειθαρχίας" που, σύμφωνα με τον Φουκώ, παρήγαγε τρελούς, εγκληματίες και "αποκλίνοντες" από τα κυρίαρχα πρότυπα ασφάλειας.
Μετά ήρθε η "κοινωνία της θετικότητας" που, σύμφωνα με τον Χαν, παρήγαγε κουρασμένους και καταθλιπτικούς ανθρώπους, "καμένους" από την ακραία εκμετάλευση του ίδιου του εαυτού τους και μονοδιάστατα προσανατολισμένους στην ελευθερία των επιλογών τους.
Σήμερα πια, φαίνεται πως αναδύεται η "αμφίθυμη οριακή κοινωνία", όπου ένα εκρεμμές ανάμεσα στην ακραία ασφάλεια και την ακραία ελευθεριότητα, θα αναπαράγει τον διχασμένο οριακό άνθρωπο.
Εκεί, δηλαδή, όπου οι άνθρωποι θα διψούν για ασφάλεια αλλά θα "σκοτώνονται" για λίγη ελευθερία ή/και θα διψούν για ελευθερία και θα "σκοτώνονται" για λίγη ασφάλεια.
Μετέωροι στο "περίπου" της ύπαρξης, παγιδευμένοι στο ανεπίλυτο δίλημμα "ασφάλεια vs ελευθερία", καθώς δεν μπόρεσαν να καταλάβουν ότι ασφάλεια δεν είναι η απουσία απειλής αλλά η παρουσία της σχέσης.
