Πρόκειται για μια παγίδευση στη φυλακή της ευθραυστότητας, οι τοίχοι της οποίας είναι φτιαγμένοι από τα υλικά ενός καταστροφολογικού τρόπου σκέψης, που «παράγει» αυτόματα το χειρότερο σενάριο και οδηγεί τους ανθρώπους σε μια αίσθηση αβοήθητου, αδύναμου και ανήμπορου παιδιού.
Ενός παιδιού που μεγεθύνει το "πρόβλημα" και υποτιμά την ικανότητα του να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα.
Ένα φοβισμένο παιδί δεν μπορεί να κάνει τίποτα περισσότερο από το να αποφεύγει με κάθε τρόπο τις πιθανές καταστάσεις, που ενδέχεται να πυροδοτήσουν την συνθήκη της ευαλωτότητας του ή και να επιτεθεί στους Άλλους γι' αυτό.
Με άλλα λόγια, η παθητική στάση μας απέναντι στα πράγματα, ο γκρινιάρης καναπές μας, είναι φτιαγμένος από τα καταναγκαστικά υλικά του «και αν», του «μην τυχόν» και του «τι θα γίνει αν», που μαζί με τα «γδαρμένα μας όνειρα» παραγέμισαν, χρόνια τώρα, τα κεφάλια μας.
Αντώνης Ανδρουλιδάκης
