Σκοτεινή Παραβολή
Ένα λεωφορείο με 50 άτομα (τα περισσότερα μεγάλης ηλικίας και με υποκείμενα νοσήματα) έχει σταματήσει πάνω στις ράγες του τρένου και δεν μπορεί να μετακινηθεί.
Το τρένο φτάνει με μεγάλη ταχύτητα, από στιγμή σε στιγμή και δεν φαίνεται ότι προλαβαίνουμε να αδειάσουμε όλο τον κόσμο από το λεωφορείο.
Αν το τρένο χτυπήσει το λεωφορείο, θα πεθάνουν πολλοί από τους επιβάτες του ακινητοποιημένου λεωφορείου χωρίς όμως μεγάλες συνέπειες για το τρένο. Προλαβαίνουμε, αν δράσουμε γρήγορα, να εκτροχιάσουμε το τρένο. Το τρένο όμως έχει μέσα 2000 άτομα όλων των ηλικιών (παιδιά, νεαρούς κ.λπ.). Αν εκτροχιαστεί, μπορεί να έχουμε αρκετούς νεκρούς και πολλούς τραυματίες που θα καταλήξουν αργότερα.
Επίσης, το τρένο έχει την ιδιαιτερότητα πως πολλοί από τους επιβάτες έχουν μαζί τους βαλίτσες με τα χρήματά τους, τις οικονομίες τους ή τα συμβόλαιά της εταιρείας τους ή του καταστήματός τους, το ονόματα των πελατών τους κ.λπ., που πιθανότατα θα καούν ή θα χαθούν. Επίσης αν εκτροχιαστεί το τρένο υπάρχει κίνδυνος να πέσουν πάνω του και τα επόμενα τρένα κι αυτά γεμάτα κόσμο.
Τι απόφαση πρέπει να πάρουμε;
1. Να αφήσουμε το τρένο να πατήσει το λεωφορείο των υπερήλικων ασθενών με όσους νεκρούς προκαλέσει;
2. Να κατεβάσουμε όσους προλαβαίνουμε από το λεωφορείο και να «δεχτούμε» την, όχι ευχάριστη θυσία όσων δεν θα προλάβουν να κατεβούν;
3. Να εκτροχιάσουμε το τρένο με άγνωστο αριθμό άμεσων ή έμμεσων θυμάτων και οικονομική καταστροφή για πολλούς;
Ισχυρίζομαι απ’ την αρχή της πανδημίας-τρένου, πως έπρεπε να αποφασίσουμε την επιλογή 2, με άμεση, αρχικά, απομόνωση όσων περισσότερων ευπαθών συμπολιτών προλαβαίνουμε, γνωρίζοντας ότι θα υπάρχουν απώλειες, αλλά συγκριτικά λιγότερες από τις άλλες επιλογές.
Οι Πολιτικοί-Γιατροί επέλεξαν το τρίτο σενάριο, του βίαιου εκτροχιασμού του τρένου της Ζωής και του Πολιτισμού. Έτσι, δεν αποφεύγουμε και πάλι κάποια θύματα (έστω και λιγότερα από τους επιβάτες του λεωφορείου), λόγω των εκρήξεων που θα προκαλέσει το τρένο. Και άγνωστο αριθμό νεκρών και κακοποιημένων, συνέπεια της καραντίνας-εκτροχιασμού. Και πολλοί τραυματίες αιμόφυρτοι έχουν γεμίσει γύρω το τοπίο, αθέατοι ακόμα μέσα σε χόρτα ή γκρεμνούς, που μπορεί να καταλήξουν αργότερα (καρκινοπαθείς, καρδιοπαθείς ή ασθενείς με εγκεφαλικό, άνθρωποι που χρειάζονται να εγχειριστούν, ψυχικά ασθενείς κ.λπ.), γιατί δεν θα έχουν πλέον τη φροντίδα και την πρόνοια που θα είχαν παλαιότερα. Όλοι περιθάλπουν τους επιβάτες του λεωφορείου.
Επιπλέον, ας δούμε ένα ευρύ πλάνο της εικόνας: βαλίτσες με τους κόπους μιας ζωής να έχουν σκορπίσει και να παίρνει τα χρήματα ο άνεμος, κι άλλες βαλίτσες δίπλα στους τραυματισμένους, με χαρτιά και συμφωνητικά, που πολλοί χάνουν από χρέη τα καταστήματά τους ή την εταιρεία τους, την εργασία που είχαν με προσπάθεια «χτίσει», το μεροκάματό τους. Τα παιδιά τους δεν θα πάνε σχολείο, οι μουσικοί περιφέρονται με ένα κόρνο ή ένα βιολί και δεν μπορούν να παίξουν, τα θέατρα βουβάθηκαν, τα ταξίδια απαγορεύθηκαν. Και βέβαια, αν εκτροχιαστούν και τα επόμενα τρένα, λίγο αργότερα, οι συνέπειες θα είναι ακόμα πιο οδυνηρές.
Η επιλογή 3 τελειώνει με την καφκική εικόνα: Όσοι εκτροχίασαν το τρένο εμφανίζονται ως ήρωες που έσωσαν του ηλικιωμένους ή τους ασθενείς του λεωφορείου! Όσοι έχουν υποστεί τον εκτροχιασμό τους έχουν σε απομόνωση, τους κάνουν να νιώθουν ενοχές, τους φέρονται σαν να είναι ύποπτοι, τους υποχρεώνουν να ζουν σε απόσταση μεταξύ τους, κανείς δεν αγγίζει κανέναν. Για να πιείς έναν καφέ πρέπει να απέχεις δύο μέτρα από το διπλανό σου (αλλά πώς να τον πιεις αφού πρέπει να φοράς μάσκα;…) Όλους τους παρακολουθούν μέσω κινητών, θέλουν όλους να τους εμβολιάσουν όλους, τους προσφέρουν, αντί για την κατεστραμμένη επιχείρηση τους, δάνεια που θα τους κάνουν εξαρτημένους και συζητούν να τους βάλουν βραχιολάκι ή τσιπάκι όπου θα καταγράφεται όλη η ανούσια πλέον η ζωή τους…
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα διερευνά με έκπληκτη απέχθεια, ποιος παραλυτικός φόβος ή ποιο άθλιο συμφέρον ώθησε την Ανθρωπότητα να κάνει την επιλογή 3;
Γιάννης Ανδριανάτος
