ΤΟ ΤΕΤΡΑΦΥΛΛΟ ΔΑΚΡΥ-Άγγελος Παπαγεωργίου

...Tο "Τετράφυλλο Δάκρυ" είναι το πιο μοσκοβολιστό πικρολούλουδο του Σύμπαντος.


...Eίναι αμάραντο και μαύρο σαν τη νύχτα...Aνθεί στις άκρες των ματιών των ονειροπόλων, των ευαίσθητων, των μοναχικών και των αληθινών-ξεχωριστών ανθρώπων...Για τέτοιους ανθρώπους γράφτηκαν τα τραγούδια ετούτου του δίσκου...Για ανθρώπους που τους έζησα από κοντά στα Γιάννενα:
Για το Νίκο τον μπογιατζή που βιάστηκε να γεράσει μες στα τσιπουραδικα στην Καλούτσιανη στα Γιάννενα, κουβαλώντας στις πλάτες του έναν ανευόδωτο μεγαλο έρωτα, και στη μεσα τσέπη του σακακιού του ένα ανεπίδοτο γράμμα...
Για τον Κώστα ,τον αληθινό ποιητή, στην Κομνηνού Πυρομάγλου στους Αμπελόκηπους, που έζησε μια ζωή μονάχος σαν τον άνεμο, μιλώντας τις νύχτες με τον Τσε Γκεβάρα, τον Πάμπλο Νερούντα και το Γεώργιο Βιζυηνό, και μετρώντας τα σκοτεινά φεγγάρια που διάβαιναν ψηλά πάνω απ' τα Γιάννενα, καθώς σκάλιζε ώρες ατέλειωτες το παλιό του λαμπάτο PHILLIPS ραδιόφωνο...
Για τον Κώστα-Τζίρη τον 75 χρονο βοσκό στα Τζουμέρκα, που άγιασε στη μοναξιά του, ένα με τα γίδια του το βοριά και τα κέδρα..
Για τους χιλιάδες ωραίους"ταξιδιώτες"κι ονειροπόλους ουτοπιστές που πέρασαν απ' το καφενείο του Τσοκάνη στα Γιάννενα,πιαστήκαν' απ' τα σκοινιά της αγάπης και της ωραίας αναρχίας , και διάβηκαν μέσα από αφρισμένα ποτάμια τσίπουρου και κρασιού...Άλλους, τους τύλιξε ο θάνατος...Άλλους, τους πήρε το κρασί....Κι άλλους, τους πήρε η μοναξιά...
Για το Γιώργο και τη Στέλλα, το ζευγάρι που έζησε έναν δυνατό εφηβικό έρωτα, στα τέλη της δεκαετίας του '70 στα Γιάννενα,Έναν έρωτα τόσο δυνατό κι αληθινό που τους στοιχειωσε, κι ας χάραξαν μετά ξεχωριστούς δρόμους.Έναν έρωτα που ίσαμε τώρα, 40 χρόνια μετά, τους επισκέπτεται σαν θύμηση αξεθώριαστη ,και "χτυπάει" τις πόρτες των σπιτιών τους,σαν το βοριά που έκλωθε τότε τα σγουρά μαλλιά του Γιώργου,καθώς διάβαιναν οι δυο τους αγκαλιά, απέναντι απ' το Ντράγκστορ,μες στο καταχείμωνο...
Για την Αϊσέ την τσιγγάνα στον καταυλισμό λίγο έξω απ' τα Γιάννενα,στον παλιό δρόμο για Θεσσαλονικη, που ποτέ δεν έμαθε πόσο όμορφη ήταν και τι φουρτούνες σήκωνε στο διάβα της...
Για τον Κώστα τον μπαρμπέρη στην Καλούτσιανη , τον ευαίσθητο "παλιάτσο"-χωρατατζή , που τη μελαγχολία του την έκανε -η ψυχούλα του το 'ξερε πώς- χαρά και κέφι για τους πελάτες στο κουρείο του....
Για τον Κώστα το Σιόντη απ' τους Χουλιαράδες, (1965-2015), τον "αντάρτη" όπως τον λέγαμε,που έζησε κατά τον δαίμονα εαυτού, έζησε δηλαδή πάντα σύμφωνα με ό,τι υπαγόρευε η συνείδησή του, ο «προσωπικός του θεός», κι όχι σύμφωνα με τις επιταγές της κοινωνίας.....Πάλεψε να κόψει τα σκοινιά που τον βάσταγαν δεμένο βαθιά στο εντός του σκοτεινό μπουντρούμι, δεν τα κατάφερε..

Για τη "Μαίρη" τη μελαχρινή,ψηλή,σπαθάτη σαν αρχαγγέλισσα, ασυμβίβαστα-μοναχική γυναίκα.με την ωραια κατατομή που 'χουν οι ευγενείς/ξεχωριστοί άνθρωποι, η οποία τα πρωινά, μαθαίνει γράμματα τα παιδιά, και τ' απογεύματα, μαθαίνει τη Σιωπή και το Μέλαν Φως, στα πουλιά που την ακολουθούν στο ακόπαστο γρήγορο μοναχικό της περπάτημα στους απόκεντρους δρόμους των Ιωαννίνων...
Για την Αλμπένα τη μικρή αγέλαστη ξανθούλα Αλβανιδούλα που 'χε δυο ξενιτιές (τη μεγαλυτερη στο σχολειό αναμεσα στ' άλλα παιδιά),και που χαμογέλασε κι άνθισαν οι τοίχοι του σχολειού ,όταν μια μέρα ο δάσκαλος τραγούδησε στην τάξη την "Ξανθούλα" του Σολωμού, τάχα πως ήταν γι' αυτή γραμμένο...
Για τον Βαγγέλη Α. , τον ευαίσθητο Γιαννιώτη ποιητή και τραγουδοποιό, που τραγούδια από ψυχής σκάρωσε και τα πήρε ο άνεμος να μυρώνει τον ύπνο των ερωτευμένων, των αλαφροϊσκιωτων και των ευαίσθητων στα Γιάννενα...
Για τον Κώστα Γκ. το συνάδελφο που ποτάμια από κρασί μαζί ήπιαμε, και τώρα τα πίνει ψηλά στον ουρανό μονάχος στις Βαλεκρασίδες νήσους:τα νησιά του κρασιού, της Ουτοπίας, και της ζώσας κι αληθινής καθημερινής Ποίησης...
Για τον Τάκη με τον καφενέ στους Ασπραγγέλους στο Ζαγόρι, που είναι ποιητής κι ας μη το ξερει.H Ποίηση άλλωστε κυρίως ζηέται παρά γράφεται,κι ο Τάκης την Ποίηση την εχει μες στ' αθώο του βλέμμα ...
Απ' όλα τα λουλούδια, μάνα, που 'χες με κόπο φυτεμένα,
είχες φυτέψει κι ένα μαύρο, τη νύχτα που 'κανες εμένα:
το τετράφυλλο δάκρυ,στου ματιού μου την άκρη,
το ποτίζω συχνά,
τ' αγαπώ, μ' αγαπά...!

Γιατί, κάμποσοι, μάνα, είμαστε "άλλα" παιδιά,
τρελαμένα, μοιραία και μελαγχολικά,
μια στο τόσο γελάμε
και δακρύζουμε συχνά....

Σαράντα χρόνια ευωδιάζει, στης ερημιάς του το αγιάζι,
του δίνω θάρρος σαν νυχτώνει, μου δίνει θάρρος σαν βραδιάζει,
το τετράφυλλο δάκρυ, στου ματιού μου την άκρη,
το ποτίζω συχνά,
τ' αγαπώ, μ' αγαπά...

Γιατί, κάμποσοι, μάνα, είμαστε "άλλα" παιδιά,
τρελαμένα, μοιραία και μελαγχολικά,
μια στο τόσο γελάμε
και δακρύζουμε συχνά....
άγγελος παπαγεωργίου - λεύτερη Πίνδος- 4 Σεπτέμβρη του 2019