Θα ήθελα μέσα από αυτή τη σελίδα να μεταφέρω σήμερα ένα μήνυμα Αγάπης. Εκείνης της παρανοημένης Αγάπης προς τον Εαυτό. Της Αγάπης που δεν είναι ναρκισσισμός, που δεν είναι εγωπάθεια, που δεν είναι φιλαυτία.
Μιας Αγάπης στην οποία έχω αρχίσει κι εγώ να εστιάζω τις προσπάθειές μου, θέλοντας να επιλύσω τα αινίγματα της ύπαρξης, επιχειρώντας να ισορροπήσω βρίσκοντας την χρυσή τομή ανάμεσα στο τι θέλω να είμαι και στις προσδοκίες των άλλων από μένα.
Σε όλη μας τη ζωή επιδιώκουμε να είμαστε αρεστοί, να μας αγαπούν και να μας αποδέχονται οι άλλοι. Σωστά ; Όλοι έχουμε αυτήν την ανάγκη. Τι γίνεται όμως όταν εμείς οι ίδιοι δεν αγαπάμε τον εαυτό μας ; Τι γίνεται, αλήθεια, όταν αντί να ακολουθούμε τον προσωπικό μας δρόμο, μιμούμαστε άκριτα κάποια διαδεδομένα στερεότυπα, υποδυόμενοι άλλους ; Μπορούμε τότε ανεπιφύλακτα να αποδεχτούμε πως κάποιος άλλος, έξω από εμάς, αγαπά τον εαυτό μας ; Όχι, θα απαντήσω. Γιατί πολύ απλά δεν κατανοούμε μια τέτοια αγάπη. Δεν υπάρχει μέσα μας το αντίστοιχο βίωμα αγάπης προς τον εαυτό μας για να αποδεχτούμε πως κάποιος άλλος δύναται να αγαπά κι εκείνος τον εαυτό μας. Έτσι, υποκινούμενοι από μιαν ασύνειδη (και γι’ αυτό ύπουλη) ανασφάλεια, παρανοούμε,
επιφυλασσόμαστε, αρχίζουμε ένα κυνηγητό με τη σκιά μας, υποψιαζόμαστε ψεύδος πίσω από μιαν έκφραση αγάπης προς εμάς και, εν τέλει, αυτό που ποθούμε, δηλαδή να μας αγαπούν, πολλές φορές οι ίδιοι με την συμπεριφορά μας το απαρνούμαστε, το καταδικάζουμε ή και το εκδιώκουμε κακήν κακώς από την ζωή μας. Κάποιες άλλες φορές το μετατρέπουμε βαθμιαία – με τη στάση μας απέναντι σε αυτό – σε συναλλαγή, σε δοσοληψία, σε ανταλλάξιμο προϊόν, επινοώντας «αγαπόμετρα», αξιώνοντας διαρκώς αποδεικτικά στοιχεία της αγάπης, δημιουργώντας σε άλλα πρόσωπα ψυχολογική ασφυξία μέσα από χειριστικές συμπεριφορές. Σε όλους έχει συμβεί. Το καλό νέο όμως είναι ότι μπορούμε να το αλλάξουμε όλο αυτό.
Από πού αρχίζουμε λοιπόν ; Από την αποδοχή από εμάς τους ίδιους του εαυτού μας, από την αποδοχή ότι αποτελούμαστε από αρετές και αδυναμίες , από την επιείκεια και την συγχώρεση για όσα πράξαμε ήδη και τα κρίνουμε ως λανθασμένα ωστόσο δεν γίνεται πια να τα αλλάξουμε, από την διάθεση διαρκούς αυτοβελτίωσης, από την επίγνωση πως κανένας δεν γεννιέται τέλειος και στα μαιευτήρια δεν μας τοποθετούν στην παλάμη κανένα εγχειρίδιο οδηγιών ζωής. Επίσης από την ευγνωμοσύνη προς τη ζωή η οποία μας χαρίστηκε και δεν εκλάπη από κανέναν για να μας δοθεί.
Είναι δική μας η ζωή και βρεθήκαμε εδώ για να κερδίσουμε τη χαρά, την συντροφιά, τη φιλία, τον έρωτα, την προσωπική μας γαλήνη και ισορροπία, να εκπληρώσουμε τις επαγγελματικές και κοινωνικές μας φιλοδοξίες, μέσα από το προσωπικό μας αυθεντικό αποτύπωμα, με άλλα λόγια να εκπληρωθούμε ως μονάδες εντός του συνόλου και σε γόνιμη και υγιή αλληλεπίδραση με αυτό.
Σκεφθείτε πόσα δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο φορούν το ίδιο νούμερο παπούτσι, μα πόσο διαφορετικούς δρόμους, λεωφόρους και μονοπάτια περπατά ο καθένας.
Έτσι είμαστε όλοι : μοναδικοί, ανεπανάληπτοι, ξεχωριστοί, ο καθένας περικλείει τις ποιότητές του και με αυτές πορεύεται μέσα στον κόσμο. Αν απλά σκεφτούμε πώς θα είμαστε ωφέλιμοι για τον εαυτό μας χωρίς να τον αδικούμε, αλλά ταυτόχρονα να πορευόμαστε χωρίς να αδικούμε ή να υποτιμούμε τους άλλους, νομίζω πως κερδίζουμε ήδη πολλά σε επίπεδο ισορροπιών κι αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω για να τα έχουμε καλά με εμάς τους ίδιους.
Ξεκινήσαμε ήδη λοιπόν να επαναπροσδιορίζουμε την έννοια της Αγάπης.
Αγαπάμε τον εαυτό μας πρώτα, επειδή – πώς να το κάνουμε – αυτόν και μόνον αυτόν έχουμε για να πορευτούμε στη ζωή. Τον σεβόμαστε, τον εκτιμούμε και καθιστούμε γνωστά τα όριά μας, προτού κάποιος τα παραβιάσει. Συντροφευόμαστε συνυπάρχοντας και όχι αφομοιώνοντας ή αφανίζοντας ο ένας τον άλλο. Επιλέγουμε μόνοι μας το σενάριο της ζωής μας και τους συνοδοιπόρους μας, χωρίς να απαιτούμε να γίνουν ίδιοι με εμάς και να απαρνηθούν την δική τους αυθεντικότητα. Φυσικά και θα κάνουμε συμβιβασμούς, φυσικά και θα κάνουμε διαλόγους, φυσικά και θα συναινέσουμε σε οτιδήποτε θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, φυσικά θα δώσουμε και θα ζητήσουμε ευκαιρίες ή και θα δημιουργήσουμε ευκαιρίες – πάντα με θεμιτά μέσα. Φυσικά όμως και δεν θα επιτρέψουμε να μας χειραγωγούν, φυσικά και δεν θα επιτρέψουμε να κατευθύνουν ξένα τιμόνια το δικό μας όχημα ή να κρίνουν τις αποφάσεις μας, τις σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας, άνθρωποι που δεν περπάτησαν με τα παπούτσια μας.
Ας αγαπάμε λοιπόν τη δική μας μοναδικότητα, ας φροντίζουμε τον εαυτό μας με κάθε δυνατό τρόπο, να τον έχουμε καλά, να τον διατηρούμε υγιή, να τον πηγαίνουμε εκεί που βρίσκει νόημα να υπάρχει και να εξελίσσεται και σε απόσταση από αρνητικά πρότυπα, αρνητικές σκέψεις και αρνητικούς ανθρώπους. Μόνο μέσα από αυτήν τη διαδικασία γινόμαστε ικανοί να αγαπηθούμε, να αγαπήσουμε, να συμπορευθούμε με αρμονία.
Κάτι τελευταίο : είναι αδύνατο να μας αγαπούν όλοι και να τους αγαπάμε όλους. Με κάποιους λίγους ανθρώπους θα αισθανόμαστε ισχυρή σύνδεση, με άλλους πιο άτονη, με άλλους καθόλου. Είναι φυσιολογικό !!
Τα λέω στον εαυτό μου, τα μοιράζομαι και μαζί σας. Καλή συνέχεια !
Χριστίνα Αθανασίου Καλογεροπούλου
