Ο άνθρωπος δεν είναι ούτε σαρκοφάγο ούτε παμφάγο ζώο. Στη φύση υπάρχει πάντα μια στενή σχέση μεταξύ είδους διατροφής και ανατομίας. Η ανθρώπινη ανατομία μας λέει ότι ο άνθρωπος στερείται όλων των τυπικών χαρακτηριστικών των σαρκοφάγων: ράμφος, γαμψά νύχια, ανεπτυγμένους κυνόδοντες, μεγάλη ανάπτυξη της όσφρησης και της όρασης, σκελετός και μυς κατάλληλοι για εκτίναξη και ταχύτητα, σαγόνια δυνατά για μάσημα χόνδρων και οστών, στομάχι κατάλληλο για την πέψη μη πολτοποιημένου και επεξεργασμένου κρέατος, έντερο πολύ βραχύ για τη γρήγορη αποβολή των υπολειμμάτων.
Το στόμα στον άνθρωπο δεν έχει τίποτε το αρπακτικό και δεν βοηθάει καθόλου για τη σύλληψη της τροφής. Οι κυνόδοντες είναι μικροί και ακατάλληλοι να σχίζουν το ωμό κρέας και όλα τα δόντια είναι κατάλληλα να δαγκώνουν φρούτα (κοπτήρες), να σπάνε τα περιβλήματα των καρπών (προγομφίοι), να πολτοποιούν σπόρους και καρπούς (γομφίοι).
Τα νύχια είναι πολύ ασθενικά, και το ανθρώπινο χέρι δεν έχει τη δυνατότητα να πιάσει ένα ζώο που τρέχει ή ένα πουλί που πετάει. Αντίθετα έχει ικανότητες να συλλέγει τους καρπούς και τα φρούτα, να βγάζει τα φλούδια και να μαζεύει χόρτα, έχοντας τον αντίχειρα απαραίτητο βοήθημα για αυτές τις δραστηριότητες.
Το έντερο του ανθρώπου είναι 10-12 φορές πιο μακρύ από τον κορμό του, ενώ των σαρκοφάγων είναι μόνο τρεις φορές, και έτσι είναι κατάλληλο για καρπούς και λαχανικά και όχι για κρέας που όταν παραμείνει πολλές ώρες οδηγεί σε σήψη και δημιουργία τοξικών ουσιών. Το στομάχι είναι ασθενές και το ήπαρ δεν μπορεί να εξουδετερώσει όλη την αμμωνία που παράγεται από τη σήψη του κρέατος.
Τέλος ο πλακούντας, που σύμφωνα με τον Τ. Η. Huxley είναι ο καλύτερος δείκτης για την ταξινόμηση των θηλαστικών, στον άνθρωπο είναι δισκοειδής και είναι διαφορετικός από τον πλακούντα των παμφάγων και των σαρκοφάγων και μοιάζει με τον πλακούντα των χορτοφάγων που τρέφονται με φρούτα, καρπούς και σπόρους.
Το ανθρώπινο είδος δεν είναι σαρκοφάγο ούτε παμφάγο (που το πεπτικό τους σύστημα μοιάζει) και ούτε χορτοφάγο (αυτά έχουν ένα πεπτικό σύστημα διαφορετικό και είναι εφοδιασμένα με τα κατάλληλα ένζυμα για την μετατροπή της κυτταρίνης σε υδατάνθρακες. Σύμφωνα με μία συγκριτική ανάλυση που έγινε από ερευνητές μεταξύ παμφάγων - σαρκοφάγων - χορτοφάγων και ανώτερων θηλαστικών που βασίζεται σε 18 ανατομικά και λειτουργικά σημεία, το ανθρώπινο είδος ταυτίζεται με ένα είδος χορτοφάγου - αν και είναι ικανό να τραφεί σποραδικά με οποιαδήποτε τροφή (πχ σε περιόδους παρατεταμένης ξηρασίας όταν υπάρχει έλλειψη φυτικών τροφών - αλλά βέβαια τότε η διατροφή είναι υποδεέστερη και ελλιπής).
Να γίνει κανείς χορτοφάγος δεν είναι δύσκολο, αλλά βέβαια οι συνήθειες της παραδοσιακής μαγειρικής, τα γευστικά πιάτα καθώς και τα διάφορα ήθη και έθιμα είναι τροχοπέδη για αυτή την αλλαγή. Τότε θα πρέπει να σκεφθείτε ότι αυτό που μασάτε προέρχεται από τη βάρβαρη θανάτωση μιας ύπαρξης. Βέβαια είναι αλήθεια ότι τα ζώα τρώγονται μεταξύ τους. Είναι όμως αλήθεια ότι δεν έχουν και άλλη επιλογή - ενώ ο άνθρωπος έχει.
Διάφοροι μεγάλοι άνθρωποι επέλεξαν την χορτοφαγία, όπως οι: Πυθαγόρας, Επίκουρος, Πλούταρχος, Ιπποκράτης, Σωκράτης, Θεόφραστος, Διογένης, Αισχύλος, Ευριπίδης, Οράτιος, Λουκρήτιος, Σενέκας, Οβίδιος, Αγ. Φραγκίσκος, Λεονάρντο ντα Βίντσι, Βούδας, Βάγκνερ, Μάλλερ, Τολστόι, Γκάντι, Σβάιτσερ, Τζ. Μπ. Σόου, Εσσε, Βαν Γκογκ, Ρ. Ταγκόρ, Στάινερ, Σοπενχάουερ, Εντισον, Φραγκλίνος, Ρουσσώ, Αινστάιν, κ.ά.
Στη Νοτιοανατολική Ασία σκύλοι και γάτες πωλούνται ζωντανοί στις αγορές και τρώγονται καθημερινά. Τα σαλιγκάρια και οι αστακοί βράζονται ζωντανοί ενώ τα ψάρια έχουν πεθάνει μαρτυρικά από ασφυξία. Το περιζήτητο πατέ «fois grass» το παράγουν ακινητοποιώντας τις χήνες και τοποθετώντας στο στόμα ένα πολύπλοκο χωνί που φθάνει μέχρι το στομάχι και όπου ρίχνουν τεράστιες ποσότητες τροφής με το ζόρι. Ταυτόχρονα γίνονται υποκλυσμοί για την ταχεία εκκένωση του εντέρου: με αυτό τον τρόπο το ήπαρ παθαίνει λιπώδη εκφύλιση και γίνεται θαυμαστή «λιχουδιά»...
Στις βιομηχανοποιημένες κτηνοτροφίες και πτηνοτροφίες ο χώρος που έχουν τα ζώα είναι τόσος όσος χρειάζεται το ζώο γιο να στέκεται όρθιο ή ίσα ίσα να ξαπλώνει - όχι όμως να γυρίζει. Επειδή επί πλέον σε αυτές τις συνθήκες υπάρχει φόβος για λοιμώξεις τρέφονται και με αντιβιοτικά.
Οι κότες τρέφονται μέρα - νύχτα, αφού έχουν συνεχώς τεχνητό φωτισμό, όπως στα ανακριτικά γραφεία, ακινητοποιημένες από τη στενότητα του χώρου, με ορμόνες και αντιβιοτικά και με τα ράμφη κομμένα για να μην τραυματίζονται στο συνωστισμό... Επίσης βάζουν χρωστικές για να «πάρει χρώμα ο κρόκος».
Αντιλαμβάνεται πλέον και ο πιο αφελής καταναλωτής ότι το τελικό προϊόν προέρχεται από ζώα που μεγάλωσαν γρήγορα με ορμόνες, αντιβιοτικά και κάτω από ανθυγιεινές συνθήκες. Ετσι ο καταναλωτής κινδυνεύει εκτός από τα λοιμώδη νοσήματα και από τις σύγχρονες επιδημίες: καρκίνο, αγγειοπάθειες, εγκεφαλικά επεισόδια, υπέρταση, υπερλιπιδαιμία, διαβήτη, εμφράγματα, χολολιθιάσεις, νεφρικές παθήσεις κ.λπ..
-----------------------------------------------------------
Απόσπασμα από το βιβλίο του Γιώργου Χαριτάκη: "Η Σιωπή των Γιατρών"
