Σε αρκετούς αρχαίους πολιτισμούς (Ελλάδα, Αίγυπτος, Κίνα) υπήρχε η αντίληψη ότι κάθε άτομο αποτελείται από σώμα, ψυχή και νου και το να δοκιμάσει κάποιος να θεραπεύσει ένα μόνο από αυτά είναι καταδικασμένο σε αποτυχία.
Έτσι ένα άτομο θα έπρεπε να ληφθεί ως ένα σύνολο όσον αφορά τη θεραπεία αλλά και την πρόληψη ενώ οι γιατροί εξέταζαν τους πελάτες τους με μια πιο σφαιρική αντίληψη, δίνοντάς τους συμβουλές όχι μόνο σε σχέση με φυσικές ιατρικές πρακτικές αλλά επίσης για την προσωπική και δημόσιά τους ζωή, τη δίαιτα που θα έπρεπε να ακολουθήσουν αλλά και την ανάλογη συμπεριφορά.Στα αρχαία θεραπευτήρια η θεραπευτική πράξη δεν βασιζόταν μόνο στη χορήγηση κάποιων φαρμάκων αλλά ακολουθούσε μια ολόκληρη ιεροτελεστία. Ο σκοπός αυτής της τελετουργίας ήταν αρχικά ο ασθενής να υποβληθεί σε μια διαδικασία κάθαρσης και εξαγνισμού, κατά την οποία έπρεπε να αφήσει πίσω του οτιδήποτε αρνητικό κουβαλούσε (αρνητικά συναισθήματα, βρώμικες σκέψεις, ανθυγιεινές συνήθειες κ.τ.λ.). Στη συνέχεια θα έπρεπε να στρέψει τη συνείδηση του στα ανώτερα επίπεδα για να μπορεί να δεχτεί την καθοδήγηση όσον αφορά τη βελτίωση όχι μόνο της υγείας του αλλά και της ζωής του ευρύτερα. Για την θεραπευτική διαδικασία υπεύθυνοι ήταν οι ιερείς, δηλαδή οι ανώτερα πνευματικά άνθρωποι, αυτοί που επικοινωνούσαν με τους θεούς, καθώς υπήρχε η πίστη ότι η αποκατάσταση της αρμονίας που είχε διαταραχθεί και είχε προκαλέσει την ασθένεια, μπορούσε να έρθει μόνο από τα ανώτερα επίπεδα.
Στα Ασκληπιεία συναντάμε χώρους όπου οι ασθενείς γυμνάζονταν, βιβλιοθήκες αλλά και θέατρο που χρησιμοποιούνταν κυρίως στη θεραπεία των ψυχικών νοσημάτων. Βλέπουμε λοιπόν ότι για τους αρχαίους Έλληνες η υγεία δεν περιοριζόταν στη θεραπεία μιας ασθένειας, αλλά ήταν τρόπος ζωής.
Αυτή η μικρή ανασκόπηση στο παρελθόν μας δείχνει μια διαφορετική αντίληψη για τον άνθρωπο και την υγεία του, μια αρχαία γνώση που όμως εξακολουθεί να είναι επίκαιρη και η οποία αποτελεί τη βάση, την καρδιά της Ολιστικής Ιατρικής.
Ολιστική Ιατρική είναι η Ιατρική που εξετάζει τον άνθρωπο σαν μια ολότητα, στην οποία το σώμα δεν είναι ξεκομμένο από τα συναισθήματα, το νου και την ψυχή. Όλα αυτά δένονται αρμονικά σ’ ένα σύνολο και η ισορροπία τους χαρίζει στον άνθρωπο την υγεία.
Η αντίληψη αυτή για τον άνθρωπο προέρχεται από μια διαχρονική διδασκαλία, κοινή σε όλους τους πολιτισμούς:
Έτσι η θεραπεία και η υγεία του ανθρώπου αλλά και κάθε ζωντανού οργανισμού ακολουθεί κάποιους φυσικούς νόμους που διέπουν το σύμπαν με τους οποίους οφείλουμε να είμαστε συντονισμένοι και τους οποίους οφείλουμε να ακολουθούμε. Η άγνοια αυτών των νόμων ή η περιφρόνησή τους διαταράσσει την ισορροπία του ανθρώπου και προκαλεί την ασθένεια. Η γνώση και η χρήση αυτών των νόμων αποκαθιστά τη χαμένη ισορροπία, φέρνει και διατηρεί την Υγεία.
Κατά συνέπεια η θεραπεία δεν βασίζεται σε κάποια μέσα (φάρμακα, βότανα, χρώματα, αρώματα κ.τ.λ.) αλλά είναι η διαδικασία που μας φέρνει σ’ επαφή με τα βαθύτερα επίπεδα της ύπαρξής μας μεταμορφώνοντας τη σχέση μας με τη ζωή και οδηγώντας μας σε μια ολιστική θεραπεία, προσωπική, κοινωνική και ως προς το περιβάλλον μας.
Σε τι διαφέρει η Ολιστική Ιατρική από τη σύγχρονη Ιατρική;
Η αντίληψη της Ολιστικής Ιατρικής για τον άνθρωπο και τον κόσμο έρχεται σε σύγκρουση με τη σημερινή Ιατρική. Σήμερα λείπει η ηθική διαμόρφωση των γιατρών κι έτσι ο γιατρός καταλήγει να είναι ένας ακόμη επαγγελματίας-επιστήμονας, που συνήθως επιλέγει αυτό το επάγγελμα για λόγους οικονομικής ή κοινωνικής διάκρισης και όχι λόγω κλίσης ή ανάγκης προσφοράς.
Το αποτέλεσμα είναι ότι η αντιμετώπιση των ασθενών κάτω απ’ αυτό το πρίσμα είναι επιφανειακή, πρόχειρη και σε αρκετές περιπτώσεις επικίνδυνη για την υγεία και τη ζωή τους.
Επίσης η Ιατρική, όπως όλες οι επιστήμες σήμερα, έχει επηρεαστεί κατά πολύ από το θετικιστικό τρόπο σκέψης, υπερβολικά εξαρτημένο από τη λογική διαδικασία όπου ο κόσμος και κατά συνέπεια ο άνθρωπος πρέπει να λειτουργούν σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι.
Άλλο σκοτεινό σημείο στην ιατρική σήμερα είναι η υπερβολική εξειδίκευση. Όταν έχει κάποιος ένα σοβαρό πρόβλημα, κανείς γιατρός δεν γνωρίζει να του πει τι έχει, αλλά πρέπει να απευθύνεται από ειδικότητα σε ειδικότητα χωρίς να υπάρχει ένας θεραπευτής που θα αναλάβει την ευθύνη της υγείας του. Η έλλειψη σφαιρικής αντιμετώπισης του θέματος της υγείας οδηγεί σε μια διάσπαση της Ιατρικής. Αυτό προκαλεί ένα αίσθημα ανασφάλειας και αβεβαιότητας στους ασθενείς αλλά και ένα αίσθημα μη ικανοποίησης και αναποτελεσματικότητας στους επαγγελματίες της υγείας, που συχνά νιώθουν ανίκανοι να θεραπεύσουν.
Σήμερα περισσεύουν οι γνώσεις, οι ανακαλύψεις, τα εργαστήρια και τα φάρμακα αλλά λείπει η ανθρωπιά και το πραγματικό ενδιαφέρον για το άτομο. Σήμερα δίνεται υπερβολική σημασία στην εξωτερική έρευνα και λείπει η εσωτερική έρευνα, η εμβάθυνση η εσωτερικοποίηση που επιτρέπει στο γιατρό να βρει τη δική του δύναμη, τα δικά του μέσα και να χρησιμοποιήσει τη δική του φαντασία και έμπνευση για να μπορεί να θεραπεύσει.
Σίγουρα κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί η σημερινή Ιατρική δεν αξίζει τίποτα και πρέπει να την περιφρονούμε αλλά ακριβώς το αντίθετο:
Η Ιατρική σήμερα έχει φτάσει σ’ ένα επίπεδο επιστημονικό τόσο ανεπτυγμένο και υψηλό που σε αρκετές περιπτώσεις αγγίζει τα όρια της Μαγείας. Πόσες φορές δεν ακούσαμε για ένα ιατρικό θαύμα; Πόσες δεν είναι οι περιπτώσεις των ανθρώπων που θεραπεύονται από μια πάθηση που πριν από πέντε ή είκοσι χρόνια θα είχαν βέβαιο θάνατο;
Έχοντας μια βαθιά εκτίμηση και νιώθοντας σεβασμό για όλα αυτά που η σημερινή Ιατρική έχει καταφέρει, βλέπουμε απλά ότι χρειάζεται μια στροφή προσανατολισμού: Η Ιατρική να υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι τα οποιαδήποτε συμφέροντα.
Οι αξίες που θα την καθοδηγούν να μην είναι το χρήμα, η κατανάλωση, το συμφέρον, η εικόνα αλλά η απλότητα, η φυσικότητα, ο σεβασμός και η αγάπη στον άνθρωπο, ο αλτρουισμός και η ανάγκη για έναν πιο ανθρώπινο και φυσικό τρόπο ζωής και κατά συνέπεια για μια πιο δίκαιη και ανθρώπινη κοινωνία.
Σήμερα οι μέθοδοι θεραπείας, που κακώς ονομάζουμε «εναλλακτικές», είναι γνώσεις που αποτελούν κατάλοιπα της αρχαίας παραδοσιακής Ιατρικής όλων των λαών.
Η Ιατρική είναι μια επιστήμη αλλά και μια τέχνη, που τίποτα δεν μαθαίνεται ούτε εύκολα, ούτε γρήγορα με «μαγικό τρόπο» όπως πιστεύεται στην εικόνα του κόσμου της λεγόμενης «Νέας Εποχής».
Αντίθετα χρειάζεται πρώτα απ’ όλα μια εσωτερική διαμόρφωση του ανθρώπου, μια γνωριμία του Αληθινού του Εαυτού και μια ανάπτυξη των ηθικών αξιών που πρέπει απαραίτητα να συνοδεύουν κάθε Επιστήμη.
Μόνο τότε η χρήση αυτών των «νέων»μεθόδων θα έχει σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα, καθώς θα βασίζεται σε στέρεες βάσεις.
Έτσι λοιπόν η Ολιστική Ιατρική δεν ασχολείται με «νέες» ή «εναλλακτικές» θεραπείες, αλλά χωρίς προκαταλήψεις ξεκινάει από ένα αληθινό ενδιαφέρον και αγάπη για τον άνθρωπο, αγκαλιάζει όλες τις μεθόδους, όλες τις τεχνικές (παλιές και νέες) με σκοπό τη βελτίωση της υγείας του ανθρώπου.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
1.Θεράπευσε τον εαυτό σου με τα Ανθοϊάματα του Μπαχ, εκδόσεις: Ψυχάλιου.
2.Διάφοροι δικτυακοί τόποι INTERNET.
3.Αυτοθεραπεία: Ρόμπερτ Νάτζεμυ, εκδ: Αρμονική Ζωή.
4.Σε φόρμα Ψυχή και σώμα, έκδοση περιοδικού Αρμονία.
5.Σοβιετική Ιατρική Εγκυκλοπαίδεια, εκδόσεις: Κ. Καπόπουλος, Τόμος 4.
6.Υγεία - Οδηγός Υγιεινής, εκδόσεις Δομική, Τόμος 10.
7.Εσωτερική Θεραπευτική, Αλίκη Μπέιλη, τόμος 1ος και 2ος , εκδόσεις LUCIS PRESS LIMITED
