... με «τα πράγματα που θα τα τακτοποιήσεις αύριο».
Μαζεύεις.
Όχι εμπειρίες, ούτε συναισθήματα, όχι!
Μαζεύεις ό,τι δεν έχει πατρίδα.
Κουμπιά ορφανά, φορτιστές από τη δεκαετία του 90, αποδείξεις που δεν θυμάσαι αν είναι από το σουπερμάρκετ, ή από προηγούμενη ζωή.
Τα πετάς όλα σε μια σακούλα.
Όχι οποιαδήποτε.
Αυτή η σακούλα είναι ο ψυχικός σου καθρέφτης με χερούλια.
Στην αρχή την παρκάρεις διακριτικά στην άκρη του δωματίου.
Σου ψιθυρίζει είμαι προσωρινή, μην αγχώνεσαι.
Κι εσύ το πιστεύεις.
Όπως πίστεψες ότι θα ξεκινήσεις δίαιτα τη Δευτέρα.
Περνούν οι μέρες.
Οι μήνες.
Τα ηλιοστάσια.
Η σακούλα ριζώνει.
Γίνεται ένα με το πάτωμα.
Ίσως σου ρίχνει και βλέμματα.
Κάποτε την προσπερνάς με μια ενοχή τάχα μου αφηρημένα, αλλά με μια μικρή κράμπα στο στομάχι.
Μέσα της ζουν τα «θα το δω αύριο», «δεν έχω χρόνο τώρα», και ολόκληρο το γενεαλογικό δέντρο της αναβλητικότητας.
Είναι το υπόγειο θέατρο του μυαλού σου, όπου κάθε αντικείμενο παίζει ρόλο σε ξεχασμένη παράσταση.
Μια σκηνή, όπου οι εκκρεμότητες έχουν φωνή, αλλά κανείς δεν τις ακούει, γιατί δε σηκώθηκε ακόμα η αυλαία.
Κι όμως….
Μια μέρα, κάτι σπάει.
Ένας σπασμός υπαρξιακής παρόρμησης.
Ή απλώς βαρέθηκες να σκοντάφτεις πάνω της.
Την ανοίγεις.
Στο εσωτερικό της, θησαυροί και φαντάσματα.
Ένα μπλοκάκι με λίστα στόχων του 2001.
Ένα μισοτελειωμένο γράμμα προς κάποιον που δεν τόλμησες να του μιλήσεις.
Ένα φουλάρι που μύριζε ελευθερία. Τώρα μυρίζει κλεισούρα.
Και κάπου στο βάθος….
Μια κούκλα.
Έπαιζες μαζί της μισό αιώνα πριν.
Σου κρατούσε το χέρι, όταν δεν ήξερες ακόμα λέξεις όπως άγχος, φόβος, ή λήξη λογαριασμού Δ.Ε.Η.
Κάποια πράγματα δεν χρειάζονται πια.
Σαν κάτι πεποιθήσεις που έπιασαν μούχλα.
Κάποια άλλα, σου θυμίζουν ότι υπάρχεις.
Ότι κάποτε τόλμησες, ένιωσες, ζούσες.
Μην αφήνεις τη ζωή σου να γίνεται μια σακούλα στο πλάι.
Άνοιξε την.
Ή πέταξε την.
Ή φτιάξε ένα μουσείο από τις σακούλες σου και χρέωσε είσοδο.
Αλλά πάνω απ’ όλα, μην αφήνεις την αναβολή, να διακοσμεί το χώρο σου και να σου κουνάει το δάχτυλο κάθε πρωί.
Γιατί δεν είναι απλώς μια σακούλα.
Είναι η ψυχή σου, σε κατάσταση προσωρινής αποθήκευσης.
…..
Ίσως, τελικά, δεν ήσουν εσύ που έσωσες την κούκλα από την λήθη.
Ήταν αυτή που ξετρύπωσε από τα βάθη του ψυχικού σου παταριού, για να σου θυμίσει ποια ήσουν πριν αναβάλλεις τα πάντα.
Κι αν σε κοιτάει στραβά, μην το πάρεις προσωπικά.
Είναι το μάτι της.
Έχει περάσει κι αυτή τα δικά της.…
