Για χρόνια, κατά τις νύχτες του καλοκαιριού
έρχονταν ένα αηδόνι στα δέντρα που περιβάλλουν το σπίτι μου
και τραγουδούσε υπέροχα, ονειρικά!
Είναι αποδημητικό πουλί. Έρχονταν από τις αρχές Μαΐου
και παρέμενε μέχρι τα μέσα Αυγούστου.
Το είχα συνηθίσει και απολάμβανα το κελάδημά του
ως αργά μέσα στη νύχτα, μέχρι την ώρα που έγερνα να κοιμηθώ.
Δεν ξέρω αν έτρωγε από τις ταΐστρες που κρεμούσα στα κλαδιά.
Η αλήθεια είναι ότι έρχονταν πολλά πουλιά και έτρωγαν.
Το αηδονάκι όμως το ακούς εύκολα κατά τις νύχτες,
αλλά δεν το βλέπεις σχεδόν ποτέ...
Κάποτε μάλιστα το άκουγα μέσα στη νύχτα
να συντονίζεται ρυθμικά με δυο τζιτζίκια κι ένα τριζόνι.
"Το κουαρτέτο του καλοκαιριού", σκεφτόμουν...
Είναι εκπληκτικό πώς συντονίζονται, τραγουδώντας μαζί
τόσο αλλότριες μορφές ζωής μεταξύ τους!
Και γίνονταν μια αξέχαστη απόλαυση
το παγωμένο φραπεδάκι στο μπαλκόνι μου!..
Πέρασαν από τότε πέντε χρόνια
και ο νυχτερινός μου φίλος δεν ξανάρθε. Χάθηκε.
Μπόρεσα ωστόσο να φωτογραφίσω το πουλί στα σκοτεινά.
Το πέτυχα, χωρίς λάμψη, στα κλαδιά του νυχτωμένου δέντρου.
Όλα γίνονται μνήμη τελικά.
Όσο υπάρχουμε κι εμείς!
