Η τραγωδία της ύπαρξης είναι ότι ο άνθρωπος είναι αδύνατον να αξιοποιήσει όλες τις ικανότητες του στο έπακρο στο σύντομο αυτό φωτεινό διάστημα μεταξύ της αβυσσαλέας ανυπαρξίας που λέγεται ζωή.
Το ευτύχημα της είναι ότι ο άνθρωπος μπορεί να πραγματώσει τον εαυτό του και να αναπτύξει τις δυνατότητές του σε έναν ικανοποιητικό βαθμό.
Ο κάθε ένας από εμάς είναι προορισμένος από τη φύση να αναπτύξει ένα ξεχωριστό και μοναδικό εαυτό.
Δυστυχώς όμως οι περισσότεροι φεύγουν από τη ζωή χωρίς να έρθουν σε επαφή με αυτό το ιερό κομμάτι της ύπαρξης τους. Χάνονται δίχως να προφθάσουν να «γίνουν αυτοί που είναι».
Ο γρανιτένιος αυτός αφορισμός πρωτοειπώθηκε από τον Πίνδαρο, απασχόλησε τον Διογένη, τους Στωικούς, τον Σπινόζα και αποτέλεσε θεμέλιο λίθο και πυλώνα πάνω στον οποίο στηρίχθηκε ολόκληρη η υπαρξιακή φιλοσοφία του Νίτσε.
Τι σημαίνει όμως να «γίνεις αυτός που είσαι;
Πράγματι η φράση έχει ένα βαθύτατα υπαρξιακό νόημα.
Να γίνεις αυτός που είσαι σημαίνει να πραγματώσεις τον εαυτό σου στο μέγιστο δυνατό.
Να αναπτύξεις τις δυνατότητες σου στο έπακρο.
Να έρθεις σε επαφή με τον «εσωτερικό σου δαίμονα», το ιερότερο κομμάτι του εαυτού σου και να τον διατηρήσεις αλώβητο, απερίσπαστο και αιώνιο.
Να μπορέσεις επιτέλους να δεις τον εαυτό σου ως μοναδικό και ξεχωριστό.
Να τον απογυμνώσεις από ό,τι δεν του ανήκει.
Να τινάξεις από πάνω σου τις άθλιες κοινωνικές, ηθικές και θρησκευτικές επιταγές.
Να αφουγκραστείς προσεκτικά την άβυσσο της ύπαρξης σου και να ακούσεις τι έχει να σου πει.
Να «γίνεις αυτός που είσαι» σημαίνει να αποτινάξεις από πάνω σου κάθε λογής εξάρτηση και ιδεοληψία.
Να βρεις τη χαμένη σου ισχύ και πληρότητα.
Να ζήσεις ελεύθερος από οτιδήποτε σκλαβώνει την ύπαρξη σου και βασανίζει το πνεύμα σου.
Να έχεις απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και στις κρίσεις σου υπακούοντας την εσωτερική πυξίδα που σε κατευθύνει.
Να αγκαλιάσεις το φόβο και τον κίνδυνο γιατί μόνο έτσι θα αναπτύξεις τον εαυτό σου.
Να πλησιάζεις στην άκρη του γκρεμού και να κοιτάς θαρραλέα χάμω. Να τολμάς.
Σημαίνει να συμπεριφέρεσαι στις καταιγίδες της ζωής όπως ένα δέντρο: βυθίζοντας τις ρίζες βαθύτερα στο έδαφος ώστε να υψωθείς και να γίνεις πιο δυνατός.
Πάντα να σκάβεις, να σκάβεις βαθιά. Εκεί θα βρεις την πηγή, την προσωπική σου αλήθεια, το φως.
Να βρεις τον προορισμό σου και να τον αγκαλιάσεις. Να τον δημιουργήσεις.
Σημαίνει να αποτινάξεις από πάνω σου την ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Η έλλειψη και ο κίνδυνος είναι οι βασιλικές οδοί που θα οδηγήσουν στην πραγμάτωση σου.
Να αναλάβεις την ευθύνη της ύπαρξης σου κόβοντας τον ομφάλιο λώρο της προσκόλλησης.
Να γίνεις tabula rasa, ένα λευκό χαρτί πάνω στο οποίο εσύ θα γράψεις την ιστορία σου και θα χαράξεις την πορεία σου.
Για να γίνεις αυτός που είσαι πρέπει να μάθεις ποιος είσαι.
Για να μάθεις ποιος είσαι πρέπει πρώτα να μάθεις ποιος δεν είσαι. Τι σου ανήκει και τι όχι.
Να κάψεις ό,τι είναι ξένο προς τη διάνοια σου και να αναγεννηθείς μέσα από αυτό.
Άλλωστε, όπως πολύ εύστοχα λέει και ο στοχαστής: «Πώς θα ξαναγεννηθείς αν δε γίνεις πρώτα στάχτη»;
