Έλεγα λοιπόν, για τις χειρονομίες της τρυφερής ενέργειας.
Πρώτα απ’ όλα είναι τα μαλλιά.
Το χέρι, θες δεν θες υψώνεται προς τα μαλλιά κι αποθέτει το χάδι του σ’ αυτά.
Ύστερα τα χείλη δεν αποζητούν τα χείλη του άλλου, αλλά τα μάγουλα και το μέτωπό του.
Τα δάχτυλα επίσης μπλέκονται με τα δάχτυλα του άλλου.
Η επαφή είναι απαλή, σαν άγγιγμα πεταλούδας.
Τα μάτια γεμάτα από την αστερόσκονη της λατρείας, σαν να ατενίζουν ένα ιερό πρόσωπο.
Από αυτά συνάγεται ότι οι εραστές δεν βλέπουν τη σάρκα ο ένας του άλλου, αλλά κάτι πίσω απ’ αυτήν.
Και αυτό το κάτι είναι πολύτιμο, είναι εύθραυστο, είναι ιερό.
Αν γίνει η σεξουαλική πράξη, είναι σαν μυσταγωγία, με διαφορετικές κινήσεις από τις γνωστές.
Οι εραστές κοιτάζονται στα μάτια, όλη τους η ενέργεια συγκεντρώνεται σ’ αυτά, όλη η ψυχή τους καθρεφτίζεται στα μάτια του άλλου.
Τα δάκρυα, ναι τα δάκρυα, στη διάρκεια της ερωτικής σμίξης, είναι σαν ίαμα που ξεπλένει τον ρύπο, που εξαγνίζει, που βαπτίζει σε άλλη διάσταση.
Μπορεί η σεξουαλική ενέργεια να καυχηθεί για τέτοια μεγαλοσύνη;
Η τρυφερότητα λιώνει τη σάρκα, διαλύει το σώμα, την πυκνή ύλη, αφήνει τους εραστές ασώματους, άυλους, σκέτες πνοές.
Τους μεταφέρει στην περιοχή όπου βασιλεύει η αντι-βαρύτητα, η πτητικότητα, τα φτερά των αγγέλων.
Τους μετατρέπει σε φτερωτά όντα.
Είναι ο πιο άμεσος τρόπος για να πειστεί κανείς για την ύπαρξη ενός κόσμου έξω από την πυκνή ύλη.
Όσοι ζουν αυτή την κατάσταση, δεν μπορούν πια να είναι υλιστές. Γίνονται λάτρεις μιας άυλης πραγματικότητας, που ενώ δεν την βλέπουν, ωστόσο την ζουν με κάθε ψυχοκύτταρο τους
Σοφία Άντζακα
Πηγή
