Αν ξέραμε πόσο δύσκολο είναι να είσαι ηλικιωμένος αλλά με προβλήματα υγείας δε θα λέγαμε "μια ζωή την έχουμε".
Επίσης θα δίναμε πιο πολλή σημασία στην "ευεξία" (που κατά τη γνώμη μου είναι ένας όρος πολύ υποτιμημένος στην Ελλάδα).
Τα ψητά στα κάρβουνα, τα ουισκάκια, τα τσιγαράκια, τα ξενύχτια, οι πολλαπλοί εν παραλλήλω ερωτικοί σύντροφοι, η εργασιομανία κλπ στραγγίζουν όλη τη ζωτική ενέργεια ή Chi με αποτέλεσμα την ανάπτυξη χρονιάς κόπωσης.
Η χρόνια κόπωση δεν αφορά στην ικανότητα εργασίας τόσο, όσο στην ισχύ των ζωτικών οργάνων. Περισσότερα κύτταρα πεθαίνουν από όσα δημιουργούνται. Αυτό σημαίνει εκφυλισμός.
Και φτάνει κάνεις στα 70 του και στα 80 του με μια σακούλα φάρμακα διότι ο ιατρός θέλει να τον κάνει λειτουργικό.
Όταν πλέον τελειώσει κάθε απόθεμα αυτοΐασης τότε απλά "σωριάζεται" κατάκοιτος και αφήνει αυτή τη "μια ζωή την έχουμε" μέσα στον πόνο, στο παράπονο. Περισσότερος όμως πόνος υπάρχει στα αγαπημένα του πρόσωπα που πλέον είναι αδύνατο να τον βοηθήσουν και απλά τον βλέπουν να λιώνει πριν φύγει διότι "μια ζωή την έχουμε"!
Βλέπω με χαρά ηλικιωμένους ακόμα και 90 ετών με ενέργεια για ζωή, να φτιάχνουν πράγματα με τα χέρια τους, να διψούν για νέες εμπειρίες και να αγαπούν τη ζωή!
Ας τους έχουμε παράδειγμα
Αξιοποιούμε την υγεία μας προς όφελος της κοινωνίας, δεν την εκμεταλλευόμαστε προς ωφελος της τσέπης μας, διότι στο τέλος δε θα έχουμε ούτε υγεία ούτε και τσέπη!
Nikolas Daradimos
