Διακόσια εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια σε όλο τον κόσμο βιώνουν το μαρτύριο της κλειτοριδεκτομής κάθε χρόνο.
H Damaris είναι από την Κένυα. Στα 11 της υπέστη ένα από τα πιο βάρβαρα έθιμα που υπάρχουν ακόμα και σήμερα σε πολλές χώρες της Αφρικής και όχι μόνο. Την κλειτοριδεκτομή.
Aφού την έκοψαν, η ζωή της άλλαξε δραματικά. Ήταν πλέον καθαρή κι έτοιμη για γάμο. Την πάντρεψαν με έναν άντρα πολύ μεγαλύτερό της, ο οποίος πολύ συχνά τη χτυπούσε. Η σεξουαλική της ζωή αλλά και η εγκυμοσύνη της ήταν ένα μαρτύριο. Ένα μαρτύριο που βιώνουν 200 εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια σε όλο τον κόσμο και από το οποίο κινδυνεύουν κάθε χρόνο 3 εκατομμύρια.
«Δεν ήξερα πού θα με κόψουν. Ήμουν μόλις 11 ετών και δεν ήξερα καν τι ήθελαν να μου κάνουν. Ήθελα να τρέξω αλλά με κρατούσαν δυνατά. Έκλαιγα πολύ.» θυμάται η Damaris, η οποία τελικά, χρόνια μετά, βρήκε το κουράγιο να φύγει από τον κακοποιητικό της γάμο. Κατά τύχη είχε ακούσει για τις ομάδες που είχε φτιάξει η ActionAid στην περιοχή της και στις οποίες οι γυναίκες συζητούσαν για τα δικαιώματά τους και το πώς μπορούν να προστατευθούν από έθιμα όπως αυτό που είχε ζήσει και η ίδια. Σε αυτές τις συναντήσεις έψαχναν και τρόπους να προστατέψουν άλλα κορίτσια που βρίσκονταν στον ίδιο κίνδυνο.
Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε το 2018, το ποσοστό των κοριτσιών που έχουν υποστεί κλειτοριδεκτομή στην Ανατολική Αφρική έχει μειωθεί δραστικά και φτάνει το 8% το 2016, ενώ το 1995 ήταν 71.4%. Για την ActionAid το να μπει ένα οριστικό τέλος σε αυτή την απάνθρωπη πρακτική απαιτεί πολλές και ταυτόχρονες αλλαγές και δράση σε πολλαπλά επίπεδα.
Η ActionAid έχει αντίστοιχα προγράμματα κατά της κλειτοριδεκτομής στην Αιθιοπία, την Γκάνα, την Κένυα, τη Σενεγάλη, τη Λιβερία, τη Σιέρα Λεόνε, τη Σομάλιλαντ (Σομαλία), την Γκάμπια και την Ουγκάντα. Παρέχει στήριξη σε κορίτσια και γυναίκες που έχουν ξεφύγει από την κλειτοριδεκτομή, βοηθάει τις κοινότητες να μαθαίνουν και να συζητούν ανοιχτά για τις καταστροφικές συνέπειες αυτού του εθίμου. Ενημερώνει τους νέους και δημιουργεί ομάδες αγοριών και κοριτσιών, οι οποίοι με τη σειρά τους ενημερώνουν τις κοινότητες τους για τους λόγους που πρέπει να σταματήσει αυτό το έθιμο της ακραίας βίας. Εκπαιδεύει τις γυναίκες να αναφέρουν στην αστυνομία περιπτώσεις κλειτοριδεκτομής που πέφτουν στην αντίληψή τους. Ασκεί πίεση στις κυβερνήσεις να υιοθετήσουν νόμους που να το απαγορεύουν ενώ πραγματοποιεί εκστρατείες ενάντια στη βία κατά των γυναικών παγκοσμίως.
«Χάρη στην υποστήριξη που έλαβα, κάθε μέρα νιώθω και καλύτερα. Μιλάμε για τις εμπειρίες που έχουμε ζήσει η κάθε μία μας. Κάθε φορά που μιλάω και τα βγάζω από μέσα μου, νιώθω πιο γαλήνια. Κάθε φορά που φεύγω από αυτές τις συναντήσεις νιώθω μια μικρή ελπίδα. Ότι μπορώ να κάνω κι εγώ τα όνειρά μου πραγματικότητα. Ότι μπορώ να ελπίζω σε μια καλύτερη ζωή».
Πηγή
