Με θλίψη ανείπωτη συλλογιέμαι
πόσο πολύ ντροπιάζουμε τη ράτσα
εμείς οι σύγχρονοι του διαστήματος ταξιδιώτες,
όταν την ασφάλεια, τη χαρά και την εκπλήρωση
ετούτες τις εποχές
τη νοιώθουμε πιότερο
τη στιγμή που χώνουμε το χέρι σε μια τσέπη
γεμάτη χαρτιά επινοημένης ευτυχίας,
παρά όταν βρεθούμε μέσα σε μια ζεστή και τρυφερή
ανθρώπινη αγκαλιά...
Απογυμνώθηκαν βλέπεις πια τα όνειρα,
αποκόπηκαν ολοκληρωτικά απ την ψυχή
και στραγγίχτηκαν μέσα στου συμμορφωμένου μυαλού
τα παράλογα και τ ανόητα,
τα όνειρά μας σήμερα δεν έχουνε πολύχρωμο φόντο,
δεν έχουνε τα πετάματα λεύτερων πουλιών,
δεν έχουνε νεανικούς έρωτες και χάδια,
δεν έχουνε γιορτές, αγκαλιές και παιδικά χαμόγελα,
τα όνειρά μας σήμερα
έχουνε φόντο γκρίζο,
έχουνε μονάχα δουλειές, καριέρες και μισθούς,
φόρους, λογαριασμούς και δάνεια,
συντάξεις και επιδόματα,
τα όνειρά μας σήμερα έχουνε μονάχα
χρήμα, χρήμα, χρήμα...
τα όνειρα μας σήμερα καθρεφτίζουνε μια ζωή εφιαλτική,
φορτική και ξένη
μια ζωή αποκομμένη από την ουσία της
Και ξέρεις,
θλίβομαι πιότερο σαν συλλογιέμαι
πως όλο τούτο φορέθηκε στον αμέριμνο άνθρωπο
σαν το ζουρλομανδύα
όταν μαγεύτηκε και θόλωσε απ τις σειρήνες της ύλης
Και τώρα εσύ ψάχνεις να βρεις
πούνε τα χέρια και που πατούν τα πόδια
και δεν βρίσκεις μήτε χέρια μήτε πόδια,
γιατί αιωρείσαι σαν το φύλλο
κατά που το πάνε της αγοράς οι νόμοι
μέχρι να σαπίσεις...
Tasos Petridis
