Γιατί στις συζητήσεις μας αναμασούμε τις ίδιες σάπιες ιδέες.
Γιατί εγκλωβιζόμαστε στα πάθη μας.
Γιατί δε μπορούμε να κοιταχτούμε πια στα μάτια.
Γιατί το άγγιγμα,το φιλί,ο έρωτας γίνονται μηχανικά.
Γιατί όλα μετατρέπονται σε τυπικές διαδικασίες μιας νοσηρής ρουτίνας.
Γιατί μέσα στη νεροποντή,καθένας θα κοιτάξει να σώσει το τομάρι του.
Γιατί σε όλη μας τη ζωή,απ΄τα γεννοφάσκια μας εώς τα βαθιά γεράματα,έχουμε στο προσκεφάλι μας το “πρέπει”.
Γιατί εθιζόμαστε στη συνήθεια.
Γιατί δεν αντιδρούμε σε κάθε τι που μας καίει τη ψυχή,προτιμούμε να γίνουμε στάχτη.
Γιατί παρακαλούμε τη μιζέρια να μας συνοδέυσει στο τρελό χορό της Ζωής,ώστε τελικά να βολευτούμε στη ζεστή αγκαλιά της.
Γιατί βρίσκουμε τη δύναμή μας,μέσα από τις αδυναμίες των άλλων.
Γιατί κρύβουμε συναισθήματα και κλαίμε κάθε μέρα σιωπηλά.
Γιατί περιθωριοποιούμε το διαφορετικό.
Γιατί παραδινόμαστε δίχως ίχνος αμφιβολίας στους κανόνες που ανελέητα μας επιβάλλονται.
Γιατί είμαστε λαίμαργοι για εφήμερες απολαύσεις.
Γιατί αιτιολογούμε τα πάντα,ψάχνουμε πειστικές δικαιολογίες να συγκαλύψουμε τις αμαρτίες μας,να απενοχοποιήσουμε τον εαυτό μας.
Για μια στιγμή.
Τα μάτια κλείνουν.
Σταματάμε.
Στο χείλος του γκρεμού θυμόμαστε πως πρέπει να ζήσουμε.
Ποέτισα Ενκαμίνο
Πηγή
