Μου είπανε μια ιστορία για αυτό το τραγουδι, την αφηγούνταν ο Λουδοβίκος και οπως μου την είπαν, την μεταφέρω
Η ιστορία λοιπόν του Λουδοβίκου έχει ως εξής:
- Την εποχή που οι κουρσάροι θέριζαν τα νησιά της Μεσογείου ,έκαναν επιδρομές και στην Κρήτη , κλέβοντας από τα χωρια ότι πολυτιμότερο υπήρχε δηλαδή τις νέες κοπέλες τις οποιες έκαναν σκλάβες ..
Ένα σούρουπο λοιπόν βλέποντας οι κάτοικοι ενός παραλιακού χωριου της Κρήτης τα πειρατικά καραβια να πλησιάζουν ,έτρεξαν "αναστωμενοι" να κρύψουν τι γυναίκες και τις κόρες τους.
- Έτσι και ένας γέροντας που τους είχε δει από τω λιμάνι άρχισε να ψάχνει τη γυναικα του για να την προφυλάξει...Έψαχνε παντού αλλα δεν μπορούσε να την βρει ,ώσπου απελπισμένος αποφάσισε να πάει στο σπίτι .
Όταν έφτασε είδε τη γερόντισσα γυναικα του καθισμένη στο παράθυρο να κοιτάζει προς τη θάλασσα και αμέσως τη ρώτησε :
"Γιατί είσαι ακόμα εδώ και κάθεσαι ..δε βλέπεις ότι έρχονται οι πειρατές ? τρέξε να κρυφτείς"..αυτή του αποκρίθηκε ψύχραιμα :
"μα κι αν έρθουν.. έτσι όπως θα με δούνε γριά και ζαρωμένη δεν θα με πειράξουν,τo πολύ πολύ να με πετάξουν στην άκρη του δρόμου" και τότε ο γέροντας την κοίταξε στα ματια και της είπε :
" Κι αν σε δουν με τα δικά μου ματια..? "
Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρεί. (δις)
Να 'ναι κόκκινο σαν ήλιος
θα καίει σαν φωτιά.
Κίτρινο σαν το φεγγάρι
θα 'χει μοναξιά.
Να 'χει τ' ουρανού το χρώμα
θα 'ναι μακριά.
Να 'ναι μαύρο σαν τη νύχτα
θα ' πονηρή.
Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει.
Να 'ναι άσπρο συννεφάκι
φεύγει και περνά.
Να 'ναι άσπρο γιασεμάκι
στον ανθό χαλά.
Να 'ναι άσπρο γιασεμάκι
στον ανθό χαλά.
Να 'ναι το ουράνιο τόξο
που δεν πιάνεται
όλο φαίνεται πως φτάνω
κι όλο χάνεται
όλο φαίνεται πως φτάνω
κι όλο χάνεται.
Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρεί.
