Απόλυτη αλήθεια
DrmedGeorgios Zois
Η Λάθος Πλευρά της Ιστορίας: Πώς Μας Υποτάσσουν με το Όνομα της Σωτηρίας
Ζούμε σε μια εποχή που όλα βαφτίζονται «κρίσεις» και «έκτακτες ανάγκες». Μας επιβάλλουν τρόπους ζωής με τη δικαιολογία της προστασίας: της υγείας, του πλανήτη, της ειρήνης. Και κάθε φορά, απαιτούν από εμάς να υπακούσουμε, να σιωπήσουμε, να αποδεχτούμε την εκδοχή της ιστορίας που έχουν ετοιμάσει άλλοι. Κι αν τολμήσουμε να αντισταθούμε, είμαστε αμέσως στην «λάθος πλευρά της ιστορίας».
Κατά τη διάρκεια της @πανδημίας, η δημόσια υγεία χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα για την καταστολή της προσωπικής επιλογής. Επιβλήθηκαν υποχρεωτικότητες που θύμιζαν περισσότερο ολοκληρωτικά καθεστώτα παρά σύγχρονες δημοκρατίες. Ανθρώπους απέκλεισαν από την εργασία τους, από την κοινωνική ζωή, από την αξιοπρέπειά τους επειδή επέλεξαν να μη συμμορφωθούν. Όσοι εξέφρασαν επιστημονικές ή ηθικές ενστάσεις λογοκρίθηκαν, γελοιοποιήθηκαν ή τιμωρήθηκαν.
Καμία συζήτηση, καμία ανοχή. Μια παγκόσμια, οργανωμένη και ομοιογενής αφήγηση κυριάρχησε στα ΜΜΕ, στα πανεπιστήμια, στις πολιτικές αποφάσεις. Οι παρενέργειες αγνοήθηκαν ή συγκαλύφθηκαν. Τα στατιστικά δεδομένα προσαρμόστηκαν στις ανάγκες του φόβου. Και όλα αυτά βασίστηκαν σε αδιαφανείς συμβάσεις και αποφάσεις που πάρθηκαν ερήμην των πολιτών.
Αμέσως μετά, ο φόβος άλλαξε μορφή. Η απειλή έγινε πλανητική, αόρατη και «αντικειμενική»: η κλιματική αλλαγή. Το αφήγημα παρέμεινε το ίδιο: κινδυνεύουμε όλοι, οπότε πρέπει να περιορίσουμε τις ελευθερίες μας, να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας, να πληρώσουμε ακριβά για το «καλό μας». Δεν μας εξηγούν όμως γιατί οι μεγάλες πολυεθνικές και οι στρατιωτικοί μηχανισμοί συνεχίζουν ανεμπόδιστα να ρυπαίνουν, ενώ εμείς κατηγορούμαστε για όλα. Δεν μας ρωτούν αν θέλουμε να αντικαταστήσουμε τη θέρμανση και τα οχήματά μας με συστήματα ελέγχου που μας παρακολουθούν. Δεν μας εξηγούν πώς γίνεται οι πολιτικές «πράσινης μετάβασης» να αυξάνουν τη φτώχεια, να διώχνουν ανθρώπους από την ύπαιθρο και να συγκεντρώνουν περισσότερη εξουσία στα χέρια των ίδιων που κατέστρεψαν το περιβάλλον εξαρχής.
Σαν να μην έφταναν αυτά, οι πόλεμοι γίνονται και αυτοί μέρος της ίδιας μηχανής ελέγχου. Δεν επιτρέπεται η ουδετερότητα, η αποστασιοποίηση, η κριτική σκέψη. Αν δεν ταυτιστείς με την πλευρά που σου υποδεικνύουν, είσαι εχθρός. Όλα παρουσιάζονται ως «πόλεμος του καλού εναντίον του κακού». Ηθική απλοποίηση, προπαγάνδα, πόλωση. Δεν αναγνωρίζεται η σύνθετη πραγματικότητα των συγκρούσεων, ούτε οι ιστορικές ευθύνες που φέρουν και οι «καλοί».
Το μοτίβο είναι πάντα το ίδιο: φόβος → κρίση → συμμόρφωση → έλεγχος. Οι ελίτ κατασκευάζουν «αναγκαιότητες», όχι λύσεις. Και σε κάθε νέα κρίση, ο πολίτης χάνει κάτι παραπάνω: ελευθερία, πρόσβαση, φωνή, μνήμη.
Αξίζει λοιπόν να ρωτήσουμε: ποια είναι πραγματικά η σωστή πλευρά της ιστορίας;
Δεν είναι εκεί που σε οδηγούν με καταναγκασμό, φίμωση, απειλή και φόβο. Δεν είναι εκεί που σου απαγορεύουν να ρωτάς, να αμφιβάλλεις, να διαφωνείς. Η «σωστή» πλευρά, όταν επιβάλλεται, παύει να είναι ηθική — γίνεται μηχανισμός καταστολής.
Αν σήμερα αποδεχτούμε όσα μας επιβάλλονται ως αναπόφευκτα, θα είμαστε συνένοχοι σε μια Ιστορία που θα γράφεται χωρίς εμάς — αλλά εναντίον μας. Και όταν οι επόμενες γενιές αναρωτηθούν «πού ήσασταν;», η σιωπή μας δεν θα είναι δικαιολογία.
Η μόνη πραγματικά σωστή πλευρά της ιστορίας είναι αυτή που υπερασπίζεται τον άνθρωπο απέναντι στην εξουσία. Που υπερασπίζεται την ελευθερία απέναντι στην κανονικότητα. Που υπερασπίζεται την αξιοπρέπεια απέναντι στον φόβο.
Η αιώνια δικαιολογία: Τα πυρηνικά των άλλωνΚάθε φορά που ένας λαός στοχοποιείται, προηγείται η ίδια επωδός: «Έχει πυρηνικά» ή «θέλει να αποκτήσει πυρηνικά». Αυτή η φράση είναι το εισιτήριο για οικονομικό αποκλεισμό, στρατιωτική περικύκλωση, πόλεμο, προπαγάνδα. Δεν έχει σημασία αν υπάρχουν αποδείξεις. Δεν έχει σημασία ποιος πρώτος τα απέκτησε, ποιος τα χρησιμοποίησε ή ποιος τα αποθηκεύει σε “συμμαχικά” εδάφη.
Η υποκρισία είναι κραυγαλέα: οι χώρες που έχουν τα περισσότερα πυρηνικά (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Γαλλία, Βρετανία) κατηγορούν όσους ενδέχεται να τα αποκτήσουν. Οι ίδιες δυνάμεις που χρησιμοποίησαν βόμβες ατομικές στο παρελθόν, σήμερα μιλούν για «πυρηνική αποτροπή» όταν πρόκειται για τις δικές τους βόμβες — και για «απειλή για την ανθρωπότητα» όταν πρόκειται για των άλλων.
Είναι μια αντιστροφή της λογικής: δεν κατέχουμε όπλα για άμυνα, αλλά για επίθεση με πρόσχημα την άμυνα. Δεν φοβόμαστε τα πυρηνικά καθαυτά, αλλά μόνο όταν δεν ελέγχονται από εμάς. Έτσι κατασκευάζεται η «νομιμοποιημένη» βία. Με ψέματα. Με φόβο. Με την υποκρισία των ισχυρών.
Και μέσα σ’ αυτή τη λογική, εμείς οι λαοί καλούμαστε να διαλέξουμε «πλευρά». Όμως όταν και οι δύο πλευρές κρατούν σκανδάλες και απειλούν ειρήνη με αφανισμό, μήπως το να μην διαλέξεις είναι η μόνη ανθρώπινη επιλογή;
---
Βιβλιογραφία 1. Giorgio Agamben, Where Are We Now? The Epidemic as Politics – αναλύει πώς η πανδημία μετατράπηκε σε μηχανισμό βιοπολιτικού ελέγχου.
2. Robert F. Kennedy Jr., The Real Anthony Fauci – ερευνητική ματιά στις σχέσεις κυβέρνησης-φαρμακοβιομηχανίας κατά την πανδημία.
3. Naomi Klein, The Shock Doctrine – εξηγεί πώς οι κρίσεις χρησιμοποιούνται για να επιβληθούν πολιτικές που αλλιώς δεν θα γίνονταν αποδεκτές.
4. James Corbett, Who Is Bill Gates? (ντοκιμαντέρ) – για τις υπερεθνικές επιρροές στην παγκόσμια υγειονομική και περιβαλλοντική πολιτική.
5. Patrick Moore, πρώην συνιδρυτής της Greenpeace – έχει καταγγείλει την "κλιματική υστερία" ως πολιτικό εργαλείο.
6. Catherine Austin Fitts, Planet Lockdown – αναλύσεις για τον οικονομικό επανασχεδιασμό που επιβλήθηκε μέσω πανδημίας και "πράσινης μετάβασης".
7. John Pilger, ντοκιμαντέρ The Coming War on China – καταγγελίες για το πώς οι πόλεμοι προετοιμάζονται μέσω μέσων και αφήγησης.
8. Jacques Ellul, Propaganda: The Formation of Men's Attitudes – θεμελιώδες έργο για το πώς η μαζική προπαγάνδα δομεί συνείδηση και υποταγή.
