Ναι, είδα πάλι όνειρο με την μάνα μου. Της μιλούσα με την γνωστή απελπισμένη φωνή "Βγαίνω όλος μέσα από το στόμα μου αλλά δεν με ακούς", με κοιτούσε ανεστίαστα με το κλασικό ύφος "Δεν θα σε ακούσω. Δεν πρέπει να σε ακούσω. Δεν αντέχω".
Της έλεγα ότι η αγάπη της βρομάει. Αυτό που δείχνει μια ζωή είναι ανοχή. Με χίλια δύο τείχη και προϋποθέσεις. Δεν είναι αποδοχή. Δεν έχει γεύση αγάπης, έχει γεύση μίσους. Και να μην μιλάει για αγάπη, που την έχει σημαία και ιδεολογία. Να αποδεχτεί το μίσος της. Και ήμουν πολύ οργισμένος και απελπισμένος.Εκεί πάνω ξύπνησα και θυμήθηκα την παπαριά που λέει "Ανεχόμενες αλλήλων εν αγάπη".
Και όσο έπλενα φάτσα σκεφτόμουν:
Η χριστιανική αγάπη οφείλει να είναι πάντα κάτι λιγότερο από αγάπη. Στην καλύτερη, επιτρέπεται να είναι μέχρι ανοχή. Στην καμία όμως δεν πρέπει να είναι αποδοχή. Ο μεγαλύτερος φόβος του πιστού είναι η αποδοχή του "άλλου". Το "άλλο" πρέπει να μείνει διακριτό, πάση θυσία. Τι, όλα ίσα κι όμοια? Αδερφές και παλικάρια γίναμε μαλλιά κουβάρια? Άπαπα! Με τίποτα.
Μετά σκεφτόμουν ότι η ανοχή δεν είναι σε καμία περίπτωση σχέση. Όσο μένεις στην ανοχή αλλά αρνείσαι την αποδοχή, αρνείσαι την αγάπη. Θυσιάζεις την σχέση. Δεν μπορείς να είσαι γονιός με ανοχή, χωρίς αποδοχή. Δεν μπορείς να είσαι φίλος με ανοχή χωρίς αποδοχή. Δεν μπορείς να ερωτευτείς με ανοχή.
Οκ, καλή και η ανοχή, δεν λέω. Ειδικά από τον λιθοβολισμό καλύτερη. Αλλά το "ανεχόμενες" δεν πάει παρέα με το "εν αγάπη" αν δεν γίνει "αποδεχόμενες".
Μετά σκεφτόμουν ξανά την μάνα μου, που εννοείται την έχω συγχωρέσει. Γιατί ξέρω ότι αυτό το "άλλο" που δεν επιτρεπόταν να αποδεχτεί, ήταν πρώτα απ' όλα το "άλλο" που είχε μέσα της. Δεν επιτρεπόταν να αποδεχτεί τον εαυτό της, την επιθυμία της. Πώς να αποδεχτεί εμένα?
Οι χριστιανικές σχέσεις είναι σχέσεις ανθρώπων που μισούν τον εαυτό τους, εχθρεύονται την επιθυμία τους και δεν αποδέχονται τους άλλους. Είναι κάτι άσχημο που προσπαθούν να το ομορφύνουν βάζοντας στην μέση ένα τρίτο πρόσωπο, κατασκευάζοντας το "εν Χριστώ". Είναι μια θρησκευτική κατασκευή συναισθηματικής αναπηρίας.
Πάνε κάποια χρόνια που έχει πεθάνει η μάνα μου και επειδή είχε και αρκετά χρόνια άνοια, στην ουσία κοντεύει δεκαετία πλέον από την τελευταία φορά που μίλησα μαζί της. Ήταν η τελευταία, αλλά ήταν και η πρώτη φορά που μιλήσαμε, κανονικά. Γιατί η συζήτησή μας ήταν ακριβώς αυτή. Και έδειξε για πρώτη φορά αποδοχή. Αποδέχτηκε. Όχι εμένα, αλλά την ύπαρξη του μίσους της. Μου είπε ότι καταλαβαίνει πως αυτό που έδωσε η εκκλησία ήταν κάτι άσχημο, ότι δεν ήταν αγάπη. Θυμήθηκε συγκεκριμένα περιστατικά και αποδέχτηκε ότι ήταν μίσος, δεν ήταν αγάπη.
Γκρέμισε τον τοίχο και μπήκε λίγο φως, για πρώτη φορά. Δεν πρόλαβε να χτίσει κάτι, δεν είχε τον χρόνο και την δύναμη. Δεν μπορείς να ξαναχτίσεις μια ζωή όταν πεθαίνεις. Αλλά γκρέμισε τον τοίχο και αυτό ήταν αρκετό. Ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που μπόρεσα να βάλω τα κλάματα, αφιερωμένα σε κάποιον άλλο άνθρωπο.
Εγώ όσο νιώθω, όσο μπορώ να συνειδητοποιήσω, την έχω συγχωρέσει.
Αλλά όπως φαίνεται τα όνειρα δεν συγχωρούν το ίδιο εύκολα.
