Σε μια κοινωνία που η πατριαρχία βγαίνει απ’ τα ρουθούνια της. Το να προκύπτει θέμα βιασμών, με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα, είναι εξίσου άρρωστο, όσο και η ιεραρχική της δομή κι ωστόσο απόλυτα συμβατό μ’ αυτήν.
Ανατροφή της υποτακτικής κόρης και του μάτσο γιου όχι μόνο από τον πατέρα-αφέντη αλλά και από τη μάνα που ενσωματώνει νωρίς το ρόλο του κομισάριου και τον διεκπεραιώνει, πολλές φορές, με εξαιρετική σκληρότητα.
Οι οικογένειες του Κυνόδοντα, αναπαράγουν βιαστές γιούς και βιασμένες κόρες.
Πότε παρενέβη ένας εισαγγελέας στα υποπροϊόντα των reality που εξευτελίζουν μαζικά τη γυναίκα και ‘νομιμοποιούν’ τον τηλεοπτικό βιασμό;
Πότε αποκλείστηκε το Σεφερλικό ‘χιούμορ’ του χυδαίου σεξισμού από τα ΜΜΕ;
Πότε παρενέβη ένας εισαγγελέας για τους βιασμούς που κατεγγέλλονται σωρηδόν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των προσφύγων;
Πότε ένας πολιτικός προϊστάμενος, από υπουργό ως πρωθυπουργό βγήκε να διατυπώσει τον αποτροπιασμό του γι αυτούς τους βιασμούς;
Τι έκαναν αυτοί όταν πριν λίγους μήνες τα ‘όργανα της προστασίας του πολίτη’ κατέβασαν το βρακί της κοπέλας στη μέση της Πατησίων;
Τι έκαναν με τον ΜΑΤάκια που ξεγύμνωσε τον φοιτητή στο δρόμο και πίσω του έκανε ντροπιαστική παντομίμα;
Ποια θεσμοποιημένη μέριμνα υπάρχει για ιδρύματα στα οποία συχνά και εκ των υστέρων καταγγέλλονται μαζικοί βιασμοί ανηλίκων;
Πότε πρόεδρος της δημοκρατίας καταδέχτηκε να πάρει, μέσα από τα αστυνομικά ή δικαστικά χρονικά, μια γυναίκα, χωρίς δημόσιο προφίλ, για να της εκφράσει τη συμπαράστασή της στο προεδρικό μέγαρο και να πληροφορηθεί την πορεία της δικαστικής της περιπέτειας, που μπορεί να κρατά μέχρι 12 χρόνια;
Ποιος δεν ξέρει πως το να είσαι γυναίκα στην αρένα του επαγγελματικού ανταγωνισμού της ελεύθερης αγοράς. καταλήγει ή σε εμετική εύνοια μιας ‘χαριτωμένης ανεγκέφαλης θηλυκότητας’ ή σε ‘αρσενικοποίηση’ των γυναικών.
Η χώρα που γέννησε τη Λυσιστράτη κι έβαλε την Αντιγόνη πάνω από τους νόμους του Κρέοντα, προσδιορίζει ακόμη τα επίθετα των γυναικών με γενική κτητική. Η γυναίκα, ως επίθετο, ανήκει πρώτα στον πατέρα της και μετά στον άντρα της.
Κτήμα και αντικείμενο και ό,τι ήθελε προκύψει.
Σε μια κοινωνία που ο βιασμός ποινικά ορίζεται ως κακούργημα και δεν προκαλεί τη φρίκη που προκαλούν όλα τα υπόλοιπα ειδεχθή εγκλήματα, αντίθετα μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις αντιμετωπίζεται με κρυφά γελάκια, υπάρχει κάτι άρρωστο.
Και η αρρώστια διαπερνά όλο το πλέγμα εξουσιών που εμπλέκεται στην δίωξη των βιαστών, ενοχοποιώντας και εξευτελίζοντας το θύμα.
Όταν η καταγγελία έχει δημόσιο προφίλ, σηκώνεται ένας δημόσιος κουρνιαχτός γενικευμένου ‘α πα πα’, τίγκα στην εθελοτυφλία και την υποκρισία.
Αν δεν απαντηθούν τα ερωτήματα που αποτυπώνουν τη μεγάλη μας οικογένεια του Κυνόδοντα, το χαλί της υποκρισίας θα κουκουλώνει κάθε χρόνο 4500 βιασμούς.
Νίνα Γεωργιάδου
Πίνακας: Βιασμός, Rene Magritte1945
