Αν με ρωτούσαν πως θα έμοιαζε ο Διάολος το μυαλό μου θα πήγαινε σε αυτό….
Είναι γοητευτικός. Είναι καλός. Κάθεται δίπλα σου και σε χαϊδεύει στην πλάτη. Σου λέει… « Δεν φταις εσύ αγορινα μου. Ο κόσμος είναι σκληρός και άδικος . Εσύ είσαι το θύμα εδώ. Κάτσε, φάε την ρυζογκοφρέτα σου , ξεκουράσου, κλάψε λίγο. Το αξίζεις».
Κι εσύ τον πιστεύεις. Γιατί ποιος δεν θέλει μια αγκαλιά όταν πονάει? Μόνο που αυτή η αγκαλιά σιγά σιγά γίνεται θηλιά. Η αυτολύπηση είναι ο πιο επικίνδυνος διάολος γιατί φοράει τη μάσκα του φίλου. Δεν σε χτυπάει κατάμουτρα. Σε αποκοιμίζει. Σε πείθει ότι είναι εντάξει να μην κουνηθείς, να μην διεκδικήσεις, να μείνεις κολλημένος στο «γιατί σε μένα?».
Είναι το τέλειο δηλητήριο…λίγο γλυκό στην αρχή, λίγο παρηγοριά, και μετά μια καθημερινή δόση που σε κρατάει στάσιμο. Δεν σε σπρώχνει στον γκρεμό. Σε αφήνει να σαπίζεις αργά. Η λύση δεν είναι να την αρνηθείς. Ο πόνος είναι αληθινός. Αλλά να θυμηθείς ότι η αυτολύπηση δεν είναι φροντίδα. Είναι φυλακή ..Κι αν θες να ξεφύγεις, η ερώτηση δεν είναι «γιατί?» αλλά «και τώρα τι??».
Ευάγγελος Ορφανίδης κλινικός ψυχολόγος
