Ο καρκίνος είναι ένα παράξενο πράγμα που, παρά τις αναμφισβήτητες εξελίξεις της θεραπευτικής ιατρικής, εξακολουθεί να αποτελεί έναν πραγματικό μπαμπούλα για ειδήμονες και αδαείς,
ένα απαίσιο φάντασμα που απειλεί να ξεπροβάλλει σε ανύποπτο χρόνο μην αφήνοντας κανέναν στο απυρόβλητο.
Οι γιατροί-ερευνητές αντί να ρωτήσουν ΓΙΑΤΙ εκδηλώνεται μια πάθηση προτιμούν να καταπιάνονται με την κατανόηση των βιολογικών μηχανισμών που δίνουν απάντηση στο πώς εκδηλώνεται μια πάθηση και προσπαθούν να επέμβουν στη λειτουργία τους και μονάχα στην απομάκρυνση (όχι πάντα!) των συμπτωμάτων αυτής..
Η προσέγγιση αυτή είναι θεμελιωδώς λανθασμένη.
Και βεβαίως έχει οδηγήσει σε τραγωδίες πολλές από τις οποίες έχουν χαθεί στους λαβύρινθους της ιστορικής μνήμης, καλυμμένες πίσω από πυκνά πέπλα Συλλογικής Αμνησίας...την "αμνησία' αυτή τη καλύπτει το χώμα όμως..
Ναι, ξέρω, έχουμε και το εμβόλιο τώρα. Ακριβώς όπως είχαμε ένα σωρό «όπλα» στο «οπλοστάσιο» της ιατρικής για να «επιτεθούμε» αποτελεσματικότερα στον «πανίσχυρο εχθρό».
Όσο ο άνθρωπος διατηρεί την αυτή στάση και πράξη όχι μόνο αναφορικά με τις ασθένειες αλλά με το γενικό τρόπο ζωής,αυτή η στάση του είναι και η γενεσιουργός αιτία των προβλημάτων που αντιμετωπίζει και θα συνεχίσει να αντιμετωπίζει. Όσο εξακολουθεί να περιχαρακώνεται ορίζοντας και προσδιορίζοντας τον «εχθρό», δέσμιος της κατάρας της καρτεσιανής λογικής, τόσο περισσότερο θα μάχεται και τόσο περισσότερο θα βρίσκεται σε μειονεκτική θέση.
Αλλά ποιός νοιάζεται; Το ανθρώπινο γένος και δη το Ελληνικό έθνος πάσχει απο την κατάρα της Συλλογικής Αμνησίας..
Με εκτίμηση,
Κων/νος Μουρούτης
