Έτσι γεννήθηκε ένα αστέρι, ο Κώστας ....ο δικός μας άνθρωπος, που "έπρεπε" να πονέσει βαθιά με το χαμό του πατέρα του για να τον έχουμε εμείς σήμερα.....να ξεχωρίζει σαν φάρος στο σκοτάδι του ιατροφαρμακευτικού κατεστημένου. Κάτι παραπάνω από μισή ώρα....δέστε το μέχρι το τέλος , ειδικά όσοι πονάτε...Αφιερωμένο σ αυτούς που το" τσούζουνε" και τρώνε μπριζόλες στα κάρβουνα. Και σε μένα βεβαίως- που αν και το ξέρω- παραβιάζω το κανόνα καμιά φορά!
