(απόσπασμα από λόγια του David Romero)
Ο γιος μου, ο Μάρκος, δεν θα παντρευτεί ποτέ.
Δεν θα αποκτήσει παιδιά.
Δεν θα οδηγήσει αυτοκίνητο.
Όμως είναι ευτυχισμένος.
Και είναι υγιής.
Κι αυτό… είναι ότι μετράει για μένα.
Όταν κάποιος του χαμογελά, φωτίζεται η μέρα μου.
Όταν μια κοπέλα του χαρίσει ένα τρυφερό βλέμμα,
η χαρά δεν απλώνεται μόνο στο πρόσωπό του
κατακλύζει όλο του το σώμα.
Γιατί δεν χρειάζεται και πολλά για να είμαστε βαθιά ανθρώπινοι.
Μόνο λίγη καλοσύνη.
Μόνο λίγη ενσυναίσθηση.
Μια φορά, σε μια γιορτή ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ένας πατέρας στάθηκε στη σκηνή και είπε:
— Ο γιος μου, ο Μάρκος, δεν μαθαίνει όπως τα άλλα παιδιά.
Δεν καταλαβαίνει όπως εκείνα.
Και συχνά αναρωτιέμαι…
Πού είναι η “τάξη” του κόσμου σε όλο αυτό;
Κι ύστερα κατάλαβα:
Όταν γεννιέται ένα παιδί σαν τον Μάρκο,
ο κόσμος έχει μια σπάνια ευκαιρία:
την ευκαιρία να δείξει την πραγματική του ανθρωπιά.
Μια μέρα, περπατούσαν κοντά σε ένα γήπεδο όπου έπαιζαν κάποια αγόρια ποδόσφαιρο.
Ο Μάρκος τον κοίταξε και ρώτησε:
— Μπαμπά… λες να με αφήσουν να παίξω μαζί τους;
Ο πατέρας ήξερε πως μάλλον όχι.
Αλλά πλησίασε έναν από τους παίκτες.
Και το αγόρι είπε:
— Χάνουμε 3-0, μένουν 10 λεπτά…
Φυσικά και μπορεί. Ας του δώσουμε να χτυπήσει ένα πέναλτι.
Ο Μάρκος φόρεσε τη φανέλα με χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά.
Κάθισε στον πάγκο, ο πιο ευτυχισμένος παίκτης στον κόσμο.
Και στο τελευταίο λεπτό, ήρθε το πέναλτι.
Ο τερματοφύλακας έπεσε απαλά στην άλλη πλευρά.
Και η μπάλα του Μάρκος…
μπήκε.
Γκολ. Όχι ένα οποιοδήποτε.
Το γκολ που άλλαξε μια ζωή.
Τα παιδιά τον σήκωσαν ψηλά.
Τον αγκάλιασαν.
Φώναξαν σαν να είχε βάλει το γκολ της ζωής τους.
Ο πατέρας είπε με σπασμένη φωνή:
— Εκείνη τη μέρα, τα παιδιά δεν διάλεξαν να κερδίσουν έναν αγώνα.
Διάλεξαν να γράψουν ιστορία.
Ο γιος μου…
ήταν ήρωας για μια μέρα.
Ο Μάρκος πέθανε εκείνον τον χειμώνα.
Αλλά δεν ξέχασε ποτέ το γκολ του.
Και η μητέρα του δεν ξέχασε ποτέ το βράδυ που γύρισε σπίτι,
την αγκάλιασε κλαίγοντας από χαρά
και της διηγήθηκε την ωραιότερη στιγμή της σύντομης ζωής του.
Και τώρα, εσύ που το διαβάζεις:
Μην αφήσεις τέτοιες ιστορίες να περνούν και να χάνονται.
Ίσως κάποιος σου την έστειλε γιατί πιστεύει πως είσαι εσύ αυτός ο κρίκος.
Αυτός ο άνθρωπος που κάνει τη διαφορά.
Γιατί όπως είπε κάποτε κάποιος:
«Μια κοινωνία μετριέται από τον τρόπο που φέρεται στα πιο ευάλωτα μέλη της.»
— David Romero
