Μια πάθηση η οποία σχετίζεται συνήθως με τις διατροφικές μας συνήθειες και την κίνηση και στην οποία συνταγογραφουνται πολλες φορές φάρμακα πριν δοκιμαστούν τα συντηρητικά μέτρα, είναι η αύξηση της αρτηριακής πιέσεως ή αλλιώς γνωστή ως υπέρταση.
Η αύξηση της πιέσως συμβαίνει με δύο βασικους μηχανισμούς οι οποίοι είναι αποτέλεσμα άλλων πιο πολύπλοκων μηχανισμών. Η ενδοαρτηριακή πίεση αυξάνεται ή όταν υπάρχει απώλεια στην ελαστικότητα ή μείωση της διατομής των αγγείων, ή με την αύξηση του κυκλοφορούντος όγκου αίματος. Η "μεγάλη" πίεση λέγεται συστολική, ενώ η "μικρή" πίεση λέγεται διαστολική και είναι εύκολο να το θυμάστε αν σκεφτείτε πως όταν η καρδιά συστέλλεται, έχει μεγαλύτερη πίεση από αυτήν που έχει όταν διαστέλλεται. Υπέρταση θεωρούμε πως έχει όποιος παρουσιάζει στην ηρεμία συστολική πίεση >140 mmHg ή διαστολική πίεση >90 mmHgmmHg, γιατί κατά την άσκηση αυξάνεται η πιεση μας ΠΟΛΥ φυσιολογικά, χωρίς όμως αυτό να αποτελεί κίνδυνο για έναν υγιή οργανισμό.
Η ανάγκη να κατηγοριοποιηθεί η υπέρταση ώστε να υπάρξει μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στην αντιμετώπιση της, οδήγησε την ιατρική κοινότητα στην σταδιοποίηση της υπέρτασης σε οριακή (130 - 139 η συστολική), ελαφρά (140 - 159 η συστολική), μέτρια (160 - 179 η συστολική) και βαριά (μεγαλύτερη από 180 η συστολική).
Αν και η υπέρταση δεν δίνει συνήθως συμπτώματα στα πρώτα στάδια, ο ανθυγιεινός τρόπος ζωής, το στρες και οι φοβίες, οδηγούν τους περισσότερους ανθρώπους σε συχνούς προληπτικούς ελέγχους. Τα παλαιότερα χρόνια θα ήταν αρκετό να προσέχει κάποιος τι συνήθειες στην καθημερινότητά του και να πηγαίνει στον ιατρό επί συμπτωμάτων και οι άνθρωποι απεβίωναν από φυσικά αίτια σε ηλικίες από 70-100. Με την αλλαγή όμως των διατροφικών και λοιπών συνηθειών μας και την ταυτόχρονη αύξηση των καρκίνων στους νέους , θεωρείται πλέον απαραίτητος ο ετήσιος έλεγχος ρουτίνας.
Η ανεπαρκής μόρφωση αποτέλεσμα ενός οικτρού συστήματος παιδείας, που έχει στόχο την εκπαίδευση και ΟΧΙ την παιδεία, είναι στο τέλος αυτή που οδηγεί τους ανθρώπους στην απόκτηση βλαβερών συνηθειών και στις συχνές επισκέψεις στους ιατρούς. Αυτή ευθύνεται και για την γνωστή στον ιατρικό κύκλο πεποίθηση των ασθενών, πως όταν πηγαίνει κάποιος στον ιατρό, θα πρέπει να του χορηγεί φάρμακα, αλλιώς πρόκειται για "κακό" ιατρό, γεγονός που επηρεάζει τους ιατρούς στις θεραπευτικές τους προσεγγίσεις. Οι ιατροί, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, έχουν αναπτύξει αντανακλαστικά με τα οποία καταλαβαίνουν αμέσως αν ο ασθενής που έχουν μπροστά τους, θα τους κακοχαρακτηρίσει αν φύγει χωρίς φαρμακευτική αγωγή. Να θυμάστε πως ΚΑΝΕΝΑΣ άνθρωπος δεν λειτουργεί ορθά υπό το καθεστώς της έλλειψης εμπιστοσύνης και της απειλής και τα δύο προξενούν φόβο κι ο φόβος δεν είναι καλός σύμβουλος στις ανθρώπινες σχέσεις. Να ενθαρρύνετε λοιπόν τον ιατρό σας, όπου θεωρεί πως μπορεί να αποφευχθεί η φαρμακευτική αγωγή, να σας δίνει συντηρητική.
Όσον αφορά τώρα το θέμα της ελαφριάς υπέρτασης, η οποία μπορεί να είναι είτε τυχαίο εύρημα είτε αποτέλεσμα ενός ελέγχου ρουτίνας, τις περισσότερες θα οδηγήσει τον ασθενή στον καρδιολόγο κι εκείνος θα του δώσει αγωγή.
Ο σωστός τρόπος ώστε να τεθεί η διάγνωση της ελαφράς υπέρτασης που ΧΡΗΖΕΙ αγωγής, σύμφωνα με τα πρωτόκολλα του πανεπιστημίου Harvard, είναι αρχικά η δεκαπενθήμερη και τρεις φορές ανά ημέρα καταμέτρηση και καταγραφή της αρτηριακής πίεσης.
Σε ένα πολιτισμένο σύστημα υγείας, σε περίπτωση που η υπέρταση είναι στο πρώτο στάδιο, δηλαδή μεταξύ 140-159 η συστολική, ο ιατρός θα πρέπει να εξηγεί αναλυτικά τις επιπτώσεις της υπέρτασης στον ασθενή και για ένα τρίμηνο να δοκιμάζει με την συγκατάβαση του την συντηρητική αγωγή. Η μείωση σωματικού βάρους όπου χρειάζεται με την βοήθεια ειδικού, η μείωση της χρήσης αλατιού στα γεύματα που θα έχει ως αποτέλεσμα την μείωση στην κατακράτηση του νερού και μείωση του κυκλοφορούντος όγκου αίματος, η έναρξη περπατήματος ή ελαφριάς άσκησης που θα έχει ως αποτέλεσμα την έκκριση ενδορφινών, την επίσπευση της απώλειας βάρους και την διατήρηση της ελαστικότητας των αγγείων, και τέλος η αποχή από το αλκοόλ, είναι οι βασικοί στόχοι για τη μείωση της αρτηριακής πιέσεως. Μόνο όταν δεν υπάρχει συμμόρφωση του ασθενούς, ή σε καποιες ειδικές περιπτωσεις που αυτά τα μέτρα δεν θα βελτιώσουν την πίεση, θα πρέπει ο ιατρός να προχωράει σε φαρμακευτική αγωγή.
Όμως από τη μία το στενό χρονικό περιθώριο μέσα στο οποίο εξετάζεται ο ασθενής στο δημόσιο σύστημα υγείας, και από την άλλη η επαναλαμβανόμενη εμπειρία των ιατρών από ασθενείς που δεν πέτυχαν τη συμμόρφωση από μόνοι τους, έχει οδηγήσει την πλειοψηφία των ιατρών, να προχωρούν σε φαρμακευτική αγωγή χωρίς να προηγηθούν όλα αυτά.
Είναι σημαντικό λοιπόν, τελειώνοντας την ανάγνωση αυτού του κειμένου, να μπει κάποιος στην διαδικασία να αναθεωρήσει τη στάση ζωής του και τις συνήθειές του, προκειμένου να μην φτάσει να αντιμετωπίσει τέτοιου είδους καταστάσεις. Το στρες για την υγεία, στους περισσότερους ξεκινάει υποσυνείδητα από την επίγνωση ενός κακού τρόπου ζωής, που όμως αδυνατεί να ελέγξει. Να θυμάστε πως το μυστικό κρύβεται στην πρόληψη.
