Μην προσπαθείς να “ηρεμήσεις”. Το σώμα σου δεν είναι κουμπί.
Όταν ο εγκέφαλος βρίσκεται σε κατάσταση πανικού, το σύστημα δεν χρειάζεται ησυχία.
Και πιο απλά: αν το σώμα σου “τρέχει”, δεν μπορείς να το πείσεις να καθίσει. Πρέπει να τρέξεις λίγο μαζί του, για να σε ακούσει. 
Όταν ενεργοποιείται το συμπαθητικό νευρικό σύστημα (flight/fight), ο εγκέφαλος πλημμυρίζει με κορτιζόλη και αδρεναλίνη. Είναι η φυσιολογική απόκριση στο στρες, σχεδιασμένη να σε κινητοποιήσει.
Αυτό που συμβαίνει σε μια κρίση άγχους ή πανικού, είναι πως το σώμα σου μένει “κολλημένο” σ’ αυτή τη φάση. Δεν έχει προλάβει να ολοκληρώσει τον κύκλο του στρες.
Η λύση δεν είναι να “ηρεμήσεις”. Είναι να ολοκληρώσεις τον κύκλο.
Κάνε αυτό που το σώμα σου προσπαθεί ήδη να κάνει:Κουνήσου. Τίναξε. Περπάτα. Σείσου. "Χτυπήσου“.
Δώσε μια φυσική διέξοδο στη φόρτιση.
Αυτό μειώνει τη χημική ένταση και προετοιμάζει το νευρικό σύστημα να ρυθμιστεί.
Μόνο μετά έρχεται η φάση της “επιβράδυνσης”:
απαλές κινήσεις, παρατεταμένες εκπνοές, βουητό ή ένα ήπιο tapping στο στέρνο.
Αυτό το στάδιο λέγεται LADDERING (Porges, 2011, van der Kolk, 2014).
Αντί να προσπαθείς να “πηδήξεις” από τον πανικό στην ηρεμία,
κατεβαίνεις σκαλοπάτι-σκαλοπάτι στο νευρικό σου σύστημα.
Κι εδώ βρίσκεται η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά.
Η ρύθμιση δεν σημαίνει να ελέγξεις το σώμα σου.
Σημαίνει να το συναντήσεις εκεί που είναι, να κινηθείς μαζί του,
ώστε να επιστρέψετε μαζί στην ασφάλεια.
Πώς το βλέπεις εσύ;
Έχεις δοκιμάσει ποτέ να “κουνηθείς” αντί να “ηρεμήσεις”; 
---
