Η Άννα πάντα πίστευε στην αγάπη, αλλά μετά από κάποιες απογοητεύσεις, η καρδιά της είχε κλείσει. Φοβόταν να εμπιστευτεί, να αφεθεί, να αγαπήσει ξανά. Έβαζε τείχη γύρω της, νομίζοντας πως έτσι θα προστατευτεί από τον πόνο.
Μια μέρα, μιλώντας με έναν παλιό φίλο, εκείνος της είπε:
“Η αγάπη δεν έρχεται όταν την κυνηγάς. Έρχεται όταν της ανοίγεις χώρο.”
Αυτά τα λόγια έμειναν στο μυαλό της. Και τότε αποφάσισε να αλλάξει.
Πρώτα, έμαθε να αποδέχεται τον εαυτό της. Αντί να επικρίνει τα λάθη και τις αδυναμίες της, άρχισε να τα βλέπει ως κομμάτι της διαδρομής της. Όμως, μια μέρα, αναρωτήθηκε: "Αν δεν αγαπήσω εγώ τον εαυτό μου, πώς θα μπορέσει να το κάνει κάποιος άλλος;"
Έτσι, ξεκίνησε ένα ταξίδι αυτογνωσίας.
Έμαθε να μιλάει με καλοσύνη στον εαυτό της. Αντί να τον επικρίνει, άρχισε να τον ενθαρρύνει, όπως θα έκανε σε έναν αγαπημένο φίλο.
Σταμάτησε να συγκρίνεται με τους άλλους. Κατάλαβε πως κάθε άνθρωπος έχει τη δική του πορεία, τους δικούς του ρυθμούς και τις δικές του αξίες.
Αποδέχτηκε τις αδυναμίες της. Δεν τις είδε πια ως ελαττώματα, αλλά ως μέρη που χρειάζονται φροντίδα και εξέλιξη.
Εστίασε στα δυνατά της σημεία. Αναγνώρισε τις ικανότητες, τις αξίες και τα όνειρά της, χωρίς να περιμένει την επιβεβαίωση των άλλων.
Όσο περισσότερο αγκάλιαζε τον εαυτό της, τόσο λιγότερο φοβόταν την απόρριψη. Δεν χρειαζόταν πια να αποδείξει την αξία της – ήξερε ότι είναι πολύτιμη ακριβώς όπως είναι. Και τότε, άνοιξε η καρδιά της… γιατί η αγάπη ξεκινά πάντα από μέσα μας.
Μετά, άφησε πίσω το παρελθόν. Όσο κρατούσε τις πληγές της ζωντανές, δεν μπορούσε να βιώσει την αγάπη του παρόντος. Η Άννα κρατούσε μέσα της παλιές πληγές, σαν βαριές αποσκευές που κουβαλούσε παντού. Αναμνήσεις από προδοσίες, λόγια που την πλήγωσαν, απογοητεύσεις που δεν είχε καταφέρει να ξεπεράσει.
Κάθε φορά που κάποιος της έδειχνε ενδιαφέρον, μια φωνή μέσα της ψιθύριζε:
"Κι αν ξαναπληγωθείς;"
"Κι αν σε απορρίψουν πάλι;"
"Κι αν δεν αξίζεις την αγάπη;"
Αυτοί οι φόβοι τη φυλάκιζαν στο παρελθόν, μην αφήνοντάς τη να ζήσει το παρόν.
Έπειτα, άρχισε να δίνει χωρίς να φοβάται. Ένα χαμόγελο, μια ζεστή κουβέντα, μια αγκαλιά. Κατάλαβε ότι η αγάπη δεν είναι συναλλαγή – είναι ροή. Η Άννα πάντα ήθελε να αγαπήσει αληθινά, αλλά βαθιά μέσα της υπήρχε ένας φόβος:
"Κι αν δώσω και δεν πάρω τίποτα πίσω;"
"Κι αν με εκμεταλλευτούν;"
"Κι αν πονέσω ξανά;"
Για χρόνια, είχε μάθει να μετράει την αγάπη σαν μια συναλλαγή: "Θα δώσω, αν ξέρω ότι θα πάρω." Όμως έτσι, η αγάπη γινόταν κάτι περιορισμένο, γεμάτο όρους και προϋποθέσεις.
Μέχρι που μια μέρα, σε μια απλή στιγμή, είδε ένα μικρό παιδί να χαρίζει το παιχνίδι του σε έναν φίλο, χαμογελώντας. Δίχως φόβο, δίχως αντάλλαγμα, απλά γιατί ήθελε να δώσει.
Τότε κατάλαβε:
Η αληθινή αγάπη δεν ζητά. Απλώς ρέει.
Και τέλος, εμπιστεύτηκε. Δεν ήταν εύκολο, αλλά τόλμησε να ρισκάρει. Να αφήσει την καρδιά της ανοιχτή, χωρίς εγγυήσεις. Η Άννα είχε μάθει να κρατά αποστάσεις. Όταν κάποιος πλησίαζε πολύ κοντά, έβρισκε τρόπους να απομακρυνθεί. Δεν ήταν ότι δεν ήθελε την αγάπη—τη λαχταρούσε. Αλλά κάτι μέσα της έλεγε:
"Κι αν με πληγώσει;"
"Κι αν φύγει όπως οι άλλοι;"
"Κι αν τελικά αποδειχθεί ότι δεν αξίζω την αγάπη του;"
Ο φόβος την κρατούσε φυλακισμένη. Ακόμα κι όταν γνώριζε ανθρώπους που ήθελαν να τη φροντίσουν, κάτι την εμπόδιζε να τους αφήσει να μπουν στην καρδιά της.
Ώσπου μια μέρα, κατάλαβε ότι δεν ήταν οι άλλοι που την κρατούσαν πίσω—ήταν η ίδια. Ο φόβος της την έκανε να βλέπει κινδύνους εκεί που υπήρχε αγάπη.
Και τότε, πήρε μια απόφαση: να ρισκάρει.
Να δώσει στον εαυτό της την ευκαιρία να εμπιστευτεί ξανά.
Να αφεθεί, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν εγγυήσεις.
Να πιστέψει ότι αξίζει την αγάπη, χωρίς να την αμφισβητεί.
Και τότε συνέβη το θαύμα… Η αγάπη ήρθε στη ζωή της φυσικά, απλά, χωρίς κόπο. Όχι γιατί την κυνήγησε, αλλά γιατί έγινε έτοιμη να τη δεχτεί.
Άνοιξε κι εσύ την καρδιά σου. Η αγάπη είναι εδώ… αρκεί να της κάνεις χώρο.
Από Ανδρέας Ματαλλιωτάκης
